Ορατό είναι πλέον ένα νέο διχαστικό σύνθημα καθώς το μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί (που δεν «έπιασε» όσο ήθελαν) χάνει την δύναμη αποπροσανατολισμού του λαού μπροστά στη γελοία εικόνα μετατροπής της Βουλής σε αίθουσα συνεύρεσης «κλαδικών της συντεχνίας των βουλευτών».
Η ανατροφοδότηση του διχασμού με στρατόπεδα δραχμικών και ευρωζωνικών μοιάζει να είναι το επικρατέστερο σενάριο στις μάχες των ευρωεκλογών.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι αν στις προσεχείς εκλογές χαθούν (λόγω πολιτικού ατυχήματος) οι πραγματικοί στόχοι που είναι μόνο το επίσημο γκάλοπ της δύναμης των κομμάτων και όχι βεβαίως η αξιοκρατική εκπροσώπηση του λαού στην Ευρωβουλή και την Τοπική Αυτοδιοίκηση, η πρώτη μεγάλη «επίπτωση» θα είναι η ύπαρξη κενού στην μεθοδευμένη τακτική του διχασμού.
Και χωρίς διχασμό είναι αδύνατον να πορευθεί η σημερινή αντιπολίτευση στην εξουσία και να γίνει παρελθόν ο σαραντάχρονος δικομματισμός της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ.
Με τον φόβο δε αυτόν η ανάγκη ενός νέου διχαστικού συνθήματος στην θέση του αποτυχημένου μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί γίνεται από τώρα επιτακτική.
Έτσι το διχαστικό σύνθημα της δραχμής ή της παραμονής στο ευρώ είναι το μόνο άμεσα προσφερόμενο αφού το έδαφός του είναι ήδη προετοιμασμένο από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, τον κ. Αλαβάνο και το εντονότατα κινούμενο λόμπι της δραχμής με τα ήδη προσδιορισμένα ογκωδέστατα κεφάλαια που έχουν σκοπό να λυντσάρουν τα ακίνητα Τραπεζών, Δημοσίου, επιχειρηματιών και ιδιωτών με κόκκινα δάνεια.
Οι Χρυσαυγήτες και οι ΑΝΕΛ δεν υπολογίζονται ως δύναμη στην συγκεκριμένη περίπτωση ανεξάρτητα της θέσης που θα πάρουν.
Είμαι βέβαιος δε ότι στο λόμπι υπέρ της δραχμής δεν συμπεριλαμβάνονται και ένας συγκεκριμένος αριθμός (στην Ευρώπη και στην Ελλάδα) σοβαρών και άριστων μελετητών της λύσης εξόδου από το ευρώ οι οποίοι είναι θεωρητικοί (με ουσιώδη επιχειρήματα) αλλά με προφανή άγνοια της σημασίας που έχει να αναλάβει την ευθύνη επιστροφής στην δραχμή το πολιτικό προσωπικό που διαθέτει σήμερα η χώρα.
Εδώ, κατά την άποψή μου, είναι και η σημασία της όλης υπόθεσης πριν περάσουμε στην πραγματική ουσία για το αύριο της χώρας εντός ή εκτός του ευρώ.
Για παράδειγμα, είναι δυνατόν οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ή οι ΑΝΕΛ (που θα συγκυβερνήσουν στην πιθανή περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ) να συμφωνήσουν σε νομισματική πολιτική εξυπηρέτησης των σημαντικότατων στόχων επιστροφής στην δραχμή;
Ας μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα έχουμε να δούμε αξιόλογο κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο τα 40 χρόνια από την μεταπολίτευση με 1-2 ίσως εξαιρέσεις που όμως χάθηκαν μέσα στην γενικότερη πολιτική ανικανότητα.
Τα βλακώδη περί των τσάρων της οικονομίας ήταν εφευρήματα μόνο του Τύπου για λόγους εντυπώσεων μέσα στο γενικότερο κυβερνητικό καραγκιοζιλίκι.
Εάν προσθέσουμε δε και την περίοδο της δικτατορίας φθάνουμε τον μισό αιώνα τραγικής διαχείρισης της εθνικής μας οικονομίας μέσα από την κωμωδία των χουντικών της σοσιαλμανίας του Καραμανλή και του σοσιαλισμού του Παπανδρέου.
Θυμάμαι μάλιστα την απάντηση του πρώτου υπουργού Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ Απόστολου Λάζαρη σε όποιον τον ρωτούσε για τις κρατικοποιήσεις που θα έκανε το ΠΑΣΟΚ «Μα… θα ακολουθήσουμε αυτές που είχαν προγραμματίσει να κάνουν οι Καραμανλής – Παπαληγούρας…».
Οι Ιταλοί που συζήτησαν την έξοδο από το ευρώ δεν βασίσθηκαν στους πολιτικούς τους αλλά στην ακλόνητη και υποδειγματική Δημόσια Διοίκηση της χώρας που δεν έχει καμία σχέση με το ελληνικό κρατικό κομματικό συνονθύλευμα που παριστάνει το Δημόσιο.
Οι Ισπανοί που το εξέτασαν με σοβαρότητα είναι ήδη ένα βήμα έξω από τα μνημόνια και χτυπούν την πόρτα των αγορών. Ούτε αυτοί έχουν σχέση με την ελληνική οικονομική πολιτική του καραγκιόζη που κόβει μισθούς αλλά αφήνει στο ύψος τους και στο βάθος του το λαθρεμπόριο καυσίμων και τσιγάρων «υπό την αιγίδα του κράτους» αδιαφορώντας για τις απώλειες του 1,5 δισ. ευρώ τον χρόνο.
Οι Σκανδιναβοί που «βγάζουν γλώσσα» στο ευρώ πολιτεύονται και διαχειρίζονται την εξουσία ως υπηρέτες του λαού και όχι έχοντας τον λαό υπηρέτη του…
Οι Άγγλοι που στέκονται έξω από το ευρώ και υπονομεύουν την ευρωζώνη έχουν και τα κότσια να το κάνουν και την δυνατότητα να στηρίξουν την επιλογή τους. Άλλωστε γι΄ αυτό και η Οθωμανική Ελλάδα εμπιστεύεται την ναυτιλία της στην Αγγλία και την Σιγκαπούρη και όχι τον Πειραιά…
Επειδή έχω πολλές ενδείξεις για την εξέλιξη στην πολιτική τακτική του διχασμού που περιγράφω είναι ή δεν είναι χρήσιμο (πριν εξετάσουμε στην ουσία ένα σύνθημα παραμονής ή εξόδου από το ευρώ) να δούμε σε ποιους πολιτικούς μπορούμε να εμπιστευτούμε το κλείσιμο των συνόρων της χώρας;
Δεν πρέπει να σημειώσουμε ότι στην Ελλάδα και μόνο στην Ελλάδα επικρατούν κυβερνήσεις ανεπάγγελτων;
Να σκεφθούμε ακόμη αν οι πολιτικοί που δεν έχουν δουλέψει ούτε σε περίπτερο είναι σε θέση να αναλάβουν τις τύχες ενός έθνους με επιστροφή στην δραχμή και έξοδο από την Ευρώπη;
Εάν συμφωνήσουμε σε αυτά τότε περνάμε και στην ουσία.
{jcomments on}
