Η Λήδα Ματσάγγου είναι από τις ταλαντούχες ηθοποιούς της νέας γενιάς και άνθρωπος πολύ χαμηλών τόνων.
Παντρεμένη με τον τραπεζίτη Κώστας Καρδουλάκη από το 2009 έχουν αποκτήσει ένα γιόκα που καμαρώνουν και που και οι δύο του έχουν τεράστια αδυναμία.
Η πανέμορφη καλλιτέχνης είναι από τις αξιοπρεπέστερες παρουσίες στον θεατρικό χώρο και φέτος πρωταγωνιστεί σε έναν πολύ ευαίσθητο ρόλο ιδιαίτερων αξιώσεων στο έργο «ΕΝΑ» της Ειρήνης Λουκάτου , στο θέατρο ΡΟΕΣ στο Γκάζι.
Σας την παρουσιάζω μέσα από την ενδιαφέρουσα συνομιλία που είχαμε.
-Κυρία Ματσάγγου μιλήστε μας λίγο για τα παιδικά σας χρόνια, πως ήταν;
«Μεγάλωσα στο Βόλο. Στο σπίτι μου μπροστά ήταν το πάρκο και μετά η θάλασσα. Μία τοποθεσία συνώνυμη με την ελευθερία για ένα παιδί. Παιχνίδια στο πάρκο, πατίνια στην παραλία. Ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια.»
Κατάγεστε από την οικογένεια των καπνοβιομηχάνων;
«Ναι, είμαστε συγγενείς».
-Πως και πότε αποφασίσατε να γίνεται ηθοποιός;
«Μικρή μου άρεσε να αυτοσχεδιάζω. Ήταν ένα δικό μου παιχνίδι που δεν το μοιραζόμουνα με άλλα παιδιά αλλά ούτε το είχα συνδυάσει με το θέατρο. Κάποια στιγμή σε μια παράσταση που έτυχε να παίξω στο θέατρο κατάλαβα ότι το θέατρο ήταν το παιχνίδι μου. Πέρασα στη Νομική Αθηνών, έτσι βρισκόμουν στην Αθήνα έχοντας την οικονομική υποστήριξη των γονιών μου και έτσι τόλμησα να δώσω εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ήξερα ότι τότε μπορούσα να κάνω αυτό που θέλω χωρίς αντιστάσεις».
-Συνδυάζεται η ηθοποιία με τη μητρότητα;
«Δύσκολα, αλλά καθώς ο γιος μου μεγαλώνει όσο πάει και γίνεται ευκολότερο. Στη αρχή δεν ήθελα και εγώ η ίδια να δουλεύω. Τώρα όμως που μπορώ να επικοινωνήσω μαζί του ο συνδυασμός των αναγκών μου, να είμαι με το γιο μου και να δουλεύω, με κάνουν πιο πλήρη άνθρωπο. Και αυτό είναι καλό για όλους».
-Πόσο δύσκολο στην εποχή μας είναι να είσαι ηθοποιός;
«Πολύ. Γιατί πλέον γίνονται ελάχιστα πράγματα στην τηλεόραση, ταινίες πάντα λίγες και όλοι οι ηθοποιοί στρέφονται στο θέατρο. Πόσες παραστάσεις μπορεί να δει ένας μέσος θεατής».
-Και μια ερώτηση που κάνω σε όλους. Πως βιώνετε την κρίση στη χώρα μας, και τι θα θέλατε να πείτε στους πολιτικούς μας;
«Δύσκολα. Υποχρεωτικός επαναπροσδιορισμός των δεδομένων της νέας πραγματικότητας που μας έχει επιβληθεί ξαφνικά. Απώλεια σχεδόν όσων αποκτήσαμε μέχρι τώρα. Αυτή την εποχή η Ελλάδα χρειάζεται καλούς οικονομολόγους, ιδεαλιστές και ανθρώπους που έχουν διάθεση για συνεργασία και ομόνοια. Αν δεν ανήκουν σε αυτούς οι πολιτικοί της Βουλής μας, ας παραιτηθούν. Θα είναι η πιο αλτρουιστική κίνησή τους».
-Η καλύτερη ανάμνησή σας από την μέχρι τώρα πορεία σας, και η πιο άσχημη;
«Την πιο άσχημη δεν θέλω να τη θυμάμαι. Η καλύτερη νομίζω είναι αυτή που διανύω τώρα. Αν θέλετε να το πούμε ως ανάμνηση θα μιλήσω για τις πρόβες. Cool, υπέροχο, γεμάτο φροντίδα και χιούμορ κλίμα. Και εγώ ελεύθερη να υποστηρίξω την αλήθεια της ηρωίδας και την ιστορία της με τον άντρα της. Τον Θύμιο Κούκιο. Έναν ηθοποιό που πέρα από τη χημεία που έχουμε εκτιμώ πολύ».
-Κάποια έκφραση από θαυμαστή σας που θυμάστε;
«Κάποιος που ενώ μου έστελνε καθημερινά λουλούδια στο θέατρο για αρκετό καιρό δεν εμφανίστηκε ποτέ μπροστά μου. Τουλάχιστον εν γνώσει μου».
-Ποιο είναι το μότο της Λήδας;
«Πολλά. Θα πω όμως κάτι σχετικό με την παράσταση. Επειδή η ζωή μπορεί να γίνει πολύ δύσκολη, καλό είναι σε αυτές τις περιπτώσεις να εστιάσουμε στη δύναμη των ωραίων πτυχών της. Για να προχωρήσουμε. Γιατί η ζωή είναι δύσκολή, αλλά και δώρο ανεκτίμητο».
-Είστε αισιόδοξο άτομο; Πολεμίστρια;
«Ναι είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Πολεμίστρια επίσης. Μέχρι εκεί που μου επιτρέπουν τα ηθικά μου όρια».
– Τι φοβάστε περισσότερο;
«Την ανημποριά των γηρατειών».
-Είστε προληπτική;
«Καθόλου».
Ποιος σας ενέπνευσε πιο πολύ σαν ηθοποιός μέσα από το χώρο σας;
«Κανένας. Υπάρχουν όμως πολλοί ηθοποιοί που θαυμάζω και εκτιμώ».
-Ο πιο αγαπημένος ρόλος και κάποιος που δεν έχετε παίξει ακόμη;
«Αγαπημένος είναι αυτός που υποδύομαι τώρα. Πολλοί είναι αυτοί που θα ήθελα να παίξω».
-Η τηλεόραση για σας τι σημαίνει, έχετε παίξει σε αρκετές σειρές; Την πιστεύετε;
«Η τηλεόραση άρχισε να ανθίζει την εποχή που τελείωσα τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Αρχικά ήμουν επιφυλακτική αλλά γρήγορα είδα ότι γινόντουσαν αρκετές καλές δουλειές έχοντας και το δικαίωμα επιλογής.
Ότι και αν έκανα στην τηλεόραση το αντιμετώπισα με σοβαρότητα. Στόχος μου και ανάγκη μου ήταν να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου στους γρήγορους και απαιτητικούς ρυθμούς της. Έχει αποδειχτεί ότι η τηλεόραση μπορεί να γίνει σωστά και τότε έχει τεράστια δύναμη».
– Κάνετε συμβιβασμούς στο ρόλο, προκειμένου να έχετε δουλειά;
«Νομίζω ότι αυτά είναι αλληλένδετα. Ο συμβιβασμός φέρνει και την έκπτωση, κάτι το ελλιπές. Για να υποστηρίξεις την αλήθεια κάποιου πρέπει να την πιστέψεις ολοκληρωτικά».
– Ονειρεύεστε;
«Φυσικά».
– Τι αγαπάτε να κάνετε όταν σας μένει λίγος ελεύθερος χρόνος;
«Οικογενειακή βόλτα με τα ποδήλατα».
-Θα επιθυμούσατε κι άλλο παιδάκι;
«Ναι, αν είχα την αντοχή, τη βοήθεια και την οικονομική άνεση».
-Τι σημαίνει για σας συμβίωση, γάμος, πόσες θυσίες από την προσωπική ζωή θέλει για πετύχει;
«Θα έλεγα ότι η συμβίωση θέλει μία συνεχή φροντίδα. Συζήτηση, γιατί χωρίς αυτήν μπορεί να καταλήξεις και σε μία απομόνωση – παράλληλη ζωή. Καθημερινές υποχωρήσεις, έλλειψη εγωισμού που στόχο έχουν την περιφρούρηση του αλληλοσεβασμού, της αλληλοκατανόησης και της αλληλοεκτίμησης».
-Μιλήστε μας για το έργο που πρωταγωνιστείτε φέτος το «ΕΝΑ». Υποδύεστε μια πιανίστα, έχετε καθόλου ασχοληθεί με τη μουσική;
«Έπαιζα πιάνο μικρή αλλά για λίγα χρόνια. Δεν ασχολήθηκα σοβαρά. Η ηρωίδα υπήρξε σολίστ πιάνου μαζί με τον άντρα της, βιολονίστα βιρτουόζο –μουσική δωματίου. Είχαν διεθνή καριέρα. Ένα συνταρακτικό γεγονός όμως στη ζωή της στάθηκε ο λόγος να σταματήσει να παίζει.
Έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε, ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να παίξει. Έχει απομονωθεί σπίτι της γιατί είναι ο μόνος χώρος που μπορεί να είναι αληθινή. Στον έξω κόσμο είναι απλώς διεκπεραιωτική. Δεν μπορεί να λειτουργήσει όπως οι άλλοι άνθρωποι. Δεν νιώθει.
Δεν μπορεί να επαναπροσδιορισθεί με τα δεδομένα της καινούργιας πραγματικότητας που της έχουν επιβληθεί. Ο άντρας της την παροτρύνει να βγει έξω, να ζήσει…..
Το μόνο που καταφέρνει είναι να βρει δουλειά σε μουσικό σχολείο. Έχει εγκλωβιστεί πλέον στο ίδιο της το σπίτι και αυτό μετά από τόσα χρόνια την κάνει να ασφυκτιά. Αυτή τη μέρα όμως, μετά από μία ανατροπή που θα προκύψει καθώς συγκρούεται με τον άντρα της, θα βρει τον τρόπο να προχωρήσει».
-Σας ευχαριστώ και σας εύχομαι καλή επιτυχία!
