Ο θάνατος του Συμβόλου μας;

0
224

To ηλιόλουστο Σάββατο που μας πέρασε, με έφερε ο δρόμος στη Λεβίδου έξω από την Παναγίτσα και στάθηκα απέναντι και καμάρωνα τον «Μπάλιο» το πανέμορφο, στιβαρό και περήφανο άλογο, του, – ίσως – τελευταίου των Μοικανών αμαξά της Κηφισιάς μας, που περίμενε καρτερικά το επόμενο αγώι των είκοσι ευρώ, για να σύρει τη στολισμένη πανέμορφη παλιά άμαξα κάτω από τις φθινοπωρινές φυλλωσιές, στους σκληρόκαρδους πια δρόμους της «Αρχόντισσας» που στενάζει στα τελευταία της σαν κακοποιημένος σκλάβος.

Στο παγκάκι λοιπόν απέναντι, ήρεμος και φιλοσοφημένος γύρω από το «τέλος μιας εποχής», καθισμένος ακίνητος ο κυρ-Γιάννης ο Χατζηδημητρίου ο αμαξάς, στην ερώτηση μου «Θα σώσουμε το σύμβολο μας τ' αμαξάκια μας;» μου απάντησε με κοφτή σιγουριά: «Mε τίποτα καλέ μου κύριε, αυτό πάει, ξέχασε το» και ξαναβυθίστηκε στις απαισιόδοξες σκέψεις του, βέβαιος πως δεν υπάρχει πια σωτηρία, ούτε γι' αυτόν αλλά ούτε και για τον πολυαγαπημένο του «Μπάλιο» που αμέριμνος καμάρωνε τη Σαββατιάτικη φιέστα των περαστικών!

Όμως, από την κουρασμένη κουβέντα του κυρ-Δημήτρη του Αμαξά και τη μεγάλη μου επιθυμία να δικαιωθώ πώς υπάρχει τελικά σωτηρία έστω και την τελευταία στιγμή για τα αμαξάκια της καρδιάς μας, νομίζω πως ξεπήδησε δειλά το συμπέρασμα.

Και το συμπέρασμα πιστεύω ακράδαντα είναι, πως μπορούμε εμείς όλοι που λατρέψαμε την Κηφισιά μας, με μπροστάρη τον νέο μας Δήμαρχο και άμεσο συμπαραστάτη του το ευαίσθητο Πολιτιστικό του «Βικέλα», να βγούμε μπροστά και ν' ανοίξουμε διάπλατα και πάλι το δρόμο που θα σώσει από το θάνατο το πιο όμορφο και λαμπρό μας σύμβολο ενάντια στην ισοπέδωση και το πείσμα των άσπλαχνων καιρών μας: To ευγενέστερο σύμβολο που μας απομένει από το ανεπανάληπτο παρελθόν αυτής της πόλης.

To αμαξάκι της εποχής που, στο πέρασμα του, ξυπνούσe μέσα μας τα συναισθήματα της ξενοιασιάς «του καιρού εκείνου του παλιού» και πρόσφερε μια δυνατή αίσθηση επαφής με τη φύση αλλά και με τον διαβάτη που ευγενικά έκανε στην άκρη με το άκουσμα που έκανε το διακριτικό κουδουνάκι της… Α.Μ. της Άμαξας, καθώς το μόνιππο γλιστρούσε κάτω από τα σκιερά πλατάνια και ο «αφέντης» αμαξάς άφηνε ένα περήφανο αλλά ζεστό χαμόγελο στους περαστικούς που σέβονταν τότε, ακόμα και τον κόπο του ζωντανού και άνοιγαν δρόμο να του διευκολύνουν τη ανάσα.

Για να ακουμπήσουμε όμως έστω και για λίγο σ' εκείνη την εποχή, χρειάζεται πάνω απ' όλα, η άμεση συμπαράσταση του Δημάρχου και του Δήμου μας που θα πρέπει να συμμετέχει στην επίτευξη αυτού του οράματος.

Από εκεί και πέρα, όλοι εμείς οι υπόλοιποι με επί κεφαλής το Πολιτιστικό μας, πιστεύω πως θα βρουν τον τρόπο – και νομίζω πως θα πρέπει να βρεθεί οπωσδήποτε ο τρόπος – να πραγματοποιηθεί το μικρό αυτό «θαύμα».

Ασφαλώς και θα υπάρξουν δυσκολίες πολλές και διάφορες καθώς και οικονομικές που θα καλούν όλους όσους ζούμε σ' αυτόν τον Δήμο, να βοηθήσουμε κατά το δυνατό.

Θα χρειασθεί μια σωστή «πιάτσα» για τα μόνιππα καθώς και ο σχεδιασμός μιας ήρεμης διαδρομής όπου οι ήρεμοι αξιαγάπητοι ελάχιστοι αμαξάδες-αγωγιάτες που απέμειναν να νοιώσουν και αυτοί οι άνθρωποι πώς κάποιο πέπλο στοργής τους σκεπάζει στην προσπάθειά τους να επιζήσουν αυτοί και τα συμπαθέστατα φιλότιμα άλογά τους διατηρώντας αυτοί και μόνο ένα πανέμορφο έθιμο που η Δημοτική μας αρχή – για χρόνια εάν δεν κάνω λάθος – αγνόησε και έτσι στέρησε τελικά την πόλη μας από μια αύρα πολιτισμού που της ανήκε δικαιωματικά!

Πιστεύω πως όχι μόνον ο Δήμος, αλλά και όσοι από εμάς κρατάμε ακόμη κάποιες ευαισθησίες που δεν τις ισοπέδωσαν ολοκληρωτικά οι μπουλντόζες των εχθρών της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, θα μπορέσουμε να σταθούμε κοντά στην προσπάθεια που πρέπει να ξεκινήσει με τη νέα Δημοτική μας αρχή που δείχνει να έχει επί τέλους τα στελέχη εκείνα καθώς και τους φίλους και εθελοντές συνεργάτες που θα θελήσουν να βάλουν αποφασιστική πλάτη σ' αυτήν την ιδέα.

Στο παρελθόν και μέχρι σήμερα, υπήρξαν πολλά που δυστυχώς μας απασχόλησαν και που πολλά μας απογοήτευσαν.

Τώρα πιστεύω ότι ήρθε ο καιρός για ν' αλλάξει το σκηνικό. Τα αμαξάκια θα βοηθήσουν και αυτά συμβολικά , για μια πορεία πιο ανθρώπινη και μια.. «ελπίδα» που….δεν πεθαίνει τελευταία αλλά που γεννιέται μόλις τώρα.

Άντε να δούμε!

{jcomments on}

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here