Τάκης Παπαματθαίου…..o καλλιτέχνης με τα χίλια πρόσωπα.

0
415

Έτσι τον έχουν ονομάσει και δίκαια, αφού ο Τάκης Παπαματθαίου έχει παίξει πάρα πολλούς ρόλους, σε φεστιβάλ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό , στο θέατρο, σε κλασικά και μοντέρνα έργα, σε επιθεωρήσεις, στην τηλεόραση, έχει κάνει διαφημιστικά σποτ, ραδιόφωνο, έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, και τι δεν έχει κάνει ο άνθρωπος.

Δεκάδες ρόλους, τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους. Και όλους τους πετυχαίνει διάνα, με το αστείρευτο ταλέντο του.

Την φετινή σαιζόν εμφανίζεται στο θέατρο Γκλόρια γι αυτό τον φιλοξενούμε, για να τον γνωρίσουμε και να μας μιλήσει για το υπέροχο, πρωτότυπο και διασκεδαστικό έργο ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΦΡΑΝΚΕΝΣΤΑΪΝ, που συμμετέχει.

Ο Τάκης Παπαματθαίου, είναι τελειόφοιτος της Νομικής και Αριστούχος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν. Επίσης παίζει κιθάρα και είναι πρωταθλητής Ελλάδας Ηθοποιών στο σκάκι. Ε, αυτό και μόνον μας μαρτυράει πως εκτός από ταλέντο, διαθέτει και πολύ μυαλό. Αναγνώστες μου καλοί, σας συστήνω τον one and only Τάκη Παπαματθαίου

-Κύριε Παπαματθαίου μιλήστε μας λίγο για τα παιδικά σας χρόνια, και την προτίμησή σας στην υποκριτική, αντί στη Νομική…..

Ευτυχώς σαν παιδάκι, πρόλαβα εκείνα τα χρόνια την αλάνα της γειτονιάς, παιχνίδια του «δρόμου» ξυλίκι, κλέφτες και αστυνόμους, καουμπόηδες και Ινδιάνους, αθώες συμμορίες και βέβαια απέκτησα και σημάδια στο σώμα μου από σφεντόνες, πεσίματα και αεροβόλα!

Όσο για την απόφασή μου να ακολουθήσω το θέατρο, έγινε τυχαία με αφορμή μια παράσταση που δώσαμε με τους συμφοιτητές μου και την οποία σκηνοθετούσε ο τότε διευθυντής της Σχολής του Καρόλου Κουν, ο Γιώργος Λαζάνης. Εγώ τραγουδούσα και έπαιζα στην κιθάρα την Μουσική της Λυσιστράτης (αυτό ήταν το έργο) που είχε γράψει ο Γιάννης Μαρκόπουλος. Παρόλα αυτά ο Λαζάνης με βάζει και να παίξω. Του άρεσα πολύ και μου προτείνει να έρθω στο θέατρο Τέχνης… έτσι από περιέργεια, και ακόμα την έχω, πήρα αυτό το μονοπάτι της ζωής !

-Οι δικοί σας έφεραν αντίρρηση ως προς την επιλογή σας;

Η μητέρα μου προφανώς για να μου δώσει κουράγιο, επειδή έβλεπε ότι είχα μεγάλη αγωνία για να περάσω στο Πανεπιστήμιο, μούλεγε ότι δεν πειράζει άμα δεν μπω, και να πάω να γίνω ηθοποιός αφού είχα «σουξέ» σαν παιδάκι με τις απαγγελίες στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο ! (Δεν ξέρω, ακόμα και τώρα, αν τόχει μετανιώσει που με παρότρυνε!)

-Μέσα από μια τόσο πλούσια επαγγελματική ζωή , έχετε πολλά να θυμάστε. Μας λέτε ένα αστείο κι ένα δυσάρεστο περιστατικό;

Ένα αστείο: Σε μια καλοκαιρινή περιοδεία στην Ικαρία, καθώς είμαι πάνω στην σκηνή και λέω έναν μονόλογο, ξαφνικά μ’ έναν πολύ δυνατό αέρα, ξεκολλάει ένα μέρους του σκηνικού που αναπαριστούσε ένα σπίτι με την πόρτα και τα παράθυρά του και αρχίζει να πέφτει πάνω μου χωρίς να τόχω πάρει εγώ χαμπάρι γιατί είναι πίσω μου και δεν το βλέπω. Ακούω φωνές και ουρλιαχτά από τον κόσμο, δεν έχω προλάβει να αντιδράσω, στο τέλος πέφτει πάνω μου, αλλά ω του θαύματος!

Το κεφάλι μου περνάει από το ανοιχτό παράθυρο του σπιτιού και έτσι… ζω ακόμα! Και τα δυσάρεστα είναι αρκετά, έχω παίξει πολλές φορές με αφόρητους πόνους κολικού , με 40 πυρετό και ενέσεις κορτιζόνης για να μου «ανοίξει» η φωνή ένεκα γρίπης, και τέλος έπαιξα το ίδιο βράδυ στο θέατρο, ενώ το πρωί είχε πεθάνει ο πατέρας μου 

-Είχατε ποτέ τρακ;

Λοιπόν αυτό με το τρακ δεν μπορώ να το καταλάβω… αν εννοούμε τη λαχτάρα και τη χαρά που θα βγω στη σκηνή και θα επικοινωνήσω με τον κόσμο, ναι τότε έχω πάντα τρακ!

-Σκεφτήκατε ποτέ να δοκιμάσετε την τύχη σας στο εξωτερικό, όπως άλλοι ηθοποιοί;

Ευτυχώς ή δυστυχώς εργάζομαι ανελλιπώς στο θέατρο, χειμώνες και καλοκαίρια εδώ και 33 χρόνια και δεν έχω προλάβει, αλλά μάλλον θα το τολμήσω όταν βγω στη σύνταξη! (θα ‘χω γίνει και καλύτερος ηθοποιός στο μεταξύ!)

-Θα ήθελα τη γνώμη σας για την κατάσταση που τώρα βιώνει η πατρίδα μας και τι θα είχατε να πείτε στους πολιτικούς μας.

Θεωρώ ότι είναι συνυπεύθυνο ένα μεγάλο μέρος του Ελληνικού Λαού. Το ψάρι δεν βρωμάει πάντα απ’ το κεφάλι. Όσο για κάποιους «επαγγελματίες» πολιτικούς μας, που δυστυχώς είναι αρκετοί, θα ήθελα να τους τραβήξω μια φωτογραφία αναμνηστική, να τους τοποθετήσω ψηλά στον Όλυμπο – σαν αρχαίοι Θεοί που είναι! – με φόντο τον καταγάλανο ουρανό και από κάτω τους ο γκρεμός και να τους πω να κάνουν…..ένα βηματάκι πίσω!!! Σίγουρα θα ‘παιρνα το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό καλλιτεχνικής φωτογραφίας !

-Η πιο ευτυχισμένη στιγμή σας;

Κάθε πρωί που ξυπνάω και διαπιστώνω ότι ακόμη είμαι υγιής και όχι σχιζοφρενής !

-Φαντάζομαι ότι δεν θα υπάρχει κάποιος ρόλος που θα θέλατε να παίξετε, αφού έχετε υποδυθεί τόσους πολλούς, ή υπάρχει;

Έχω παίξει «πρώτους» ρόλους. Αλλά επί της ουσίας δεν δέχομαι και δεν πιστεύω ότι ισχύουν αυτοί οι χαρακτηρισμοί 1ος , 2ος , 10ος . Σ ’ένα έργο μπορεί να υπάρχει ένας ρόλος μικρός σ ‘έκταση και ο ταλαντούχος ηθοποιός να τον κάνει σημαντικό.

Άρα μ ’αυτό το σκεπτικό, δεν χρειάζεται να ονειρεύομαι να παίξω τον Άμλετ ή τον Οιδίποδα. Δεν πρόκειται για έλλειψη φιλοδοξίας, αλλά για έλλειψη ματαιοδοξίας.

-Μέσα σε εποχή κρίσης, υπάρχουν περισσότερα από ποτέ θέατρα. Πως το εξηγείτε αυτό;

Πράγματι είναι παρήγορο αυτό και συντηρούνται με προσωπικές θυσίες των συναδέλφων και αν κάποια παράγουν πολιτισμό, ΤΟΤΕ… « η σωτηρία της ψυχής, είναι πολύ μεγάλο πράμα»!

-Θέατρο, τηλεόραση ή κινηματογράφο τι προτιμάτε να παίζετε;

Το θέατρο είναι μακράν πάνω απ’ όλα, για τον λόγο ότι έχει ζωή και επικοινωνείς με το κοινό εδώ και τώρα για δύο ώρες και πιστέψτε με το ταξίδι αυτό είναι μαγικό. Μετά είναι ο κινηματογράφος και τελευταία και καταϊδρωμένη η τηλεόραση, γιατί δεν παράγει πολιτισμό και ήθος, δηλαδή σωστή, κοινωνική συμπεριφορά, πόσο μάλλον όταν απευθύνεται σ ‘ένα περιβάλλον όπως είναι το οικογενειακό.

-Έχετε χόμπι, εκτός από το σκάκι; Αλήθεια πόσα χρόνια ασχολείσθε με αυτό, ποιος σας μύησε;

Λατρεύω όλα τα ήδη Μουσικής, από απαγορευμένα ρεμπέτικά, ροκ, ποπ , μέχρι όπερα. Το καθένα έχει τη δική του μοναδική αξία. Έχω δουλέψει κατά καιρούς σε Μουσικές σκηνές ως νυχτερινά κέντρα.! (Μ’ αρέσει αυτός ο χαρακτηρισμός) όπως θάθελα να τραγούδαγα και στα υπόγεια μετρό της Αθήνας, αλλά ντρέπομαι ακόμα!

Όσο για το σκάκι, στην παλιά μου γειτονιά, στο Κουκάκι, ο κυρ-Γιάννης που είχε το ψιλικατζίδικο, έστρωνε μια σκακιέρα αργά το μεσημέρι και μαζευόμαστε κάποιοι γείτονες και παίζαμε.

Μάλιστα ο ένας είχε τυπογραφείο, κι έβγαζε κάθε βδομάδα την μικρή εφημερίδα μας την «Σκακιστική Συντροφιά» με ποίκιλα θέματα έως και κάποια χιουμοριστικά χρονογραφήματα, τα οποία έγραφα εγώ. (Κανένας μας στο μεταξύ δεν έπαιζε τάβλι! Περίεργο ε;) Στην συνέχεια γράφτηκα στον Πανελλήνιο Γ. Σ. και ήμουν ο 1ος έφηβος.

-Μιλήστε μας για το έργο που παίζετε στο Γκλόρια και τον ήρωα που υποδύεστε…..

Είναι «Το σπίτι του Φράνκενστάιν» μια θεότρελη παράσταση με πάρα πολύ γέλιο, που έχει σκηνοθετήσει με αστείρευτη φαντασία ο Τάσος Ιορδανίδης και μια καταπληκτική συντροφιά από υπερταλαντούχα νέα παιδιά, που επίσης τραγουδούν και χορεύουν. Καταπληκτικά κοστούμια, χρώματα και φώτα, μια παράσταση – πάρτι.

Θα δείτε όλα τα γνωστά τέρατα που λατρεύετε ή φοβάστε!!! το Δράκουλα, το Λυκάνθρωπο, και πολλά άλλα για κάθε γούστο!!! Εγώ υποδύομαι τον Κουασιμόδο, τον γνωστό καμπούρη καμπανοκρούστη της Παναγίας των Παρισίων που ο κόσμος τον κορόιδευε για την ασκήμια του, ενώ αυτός είχε μια αγνή καρδιά μικρού παιδιού.

Παιδάκι κι’ εγώ είχα δει την ταινία, έπαιρνα ένα μαξιλάρι και το έβαζα κάτω από το ρούχο μου στην πλάτη για να κάνω καμπούρα και χοροπήδαγα σ ’όλο το σπίτι παριστάνοντας ότι χτυπάω κι’ εγώ τις καμπάνες.

-Μια ευχή σας;

Αγαπάτε αλλήλους, αλλά εάν μας χαστουκίζουν μην γυρνάμε και τ’ άλλο μάγουλο!

-Καλή επιτυχία!

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here