Τραβηγμένη και πεζά σκηνοθετημένη, αλλά κωμικοτραγικά οικεία για μας τους Έλληνες, η ταινία κανιβαλίζει την προσπάθεια ενός πρωτοεμφανιζόμενου ηθικού και δουλευταρά δημάρχου να βάλει τάξη σε σικελικό χωριό.
Λαοφιλές κωμικό δίδυμο στην πατρίδα τους, οι Φικάρα και Πικόνε άρχισαν να γυρίζουν ταινίες το 2001 μετά από πολύχρονη πορεία στο θέατρο, την κωμωδία stand up, και την τηλεόραση.
Η νέα τους ταινία, χωρίς να είναι τίποτα σπουδαίο, συνεχίζει την παράδοση της εξωφρενικής ιταλιάνικης κωμωδίας, βλέπεται ευχάριστα, και, πάνω απ’ όλα, μιλάει ντουγρού στην ψυχή του Νεοέλληνα.
Διότι όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν στο σικελικό χωριό του φιλμ είναι, ωιμέ, οδυνηρά οικεία σε μας εδώ, τους…..επίγονους του Περικλή, του Μεγαλέξανδρου και του Πλάτωνα – τρομάρα μας!
Στο παραθαλάσσιο Πιετραμάρε, που λέτε, όλα λειτουργούν με τον γνωστό……νεοελληνικό χαοτικό τρόπο: τα σκουπίδια ξεχειλίζουν γύρω απ’ τους κάδους, ο καθείς παρκάρει όπου γουστάρει, η αστυνομία και οι δημοτικές αρχές, όταν δεν αράζουν για καφέ, κάνουν τα στραβά μάτια σε κάθε λογής παρατυπία ή παρανομία, το βύσμα και οι «εξαιρέσεις» πάνε σύννεφο…
Μέχρι που στις δημοτικές εκλογές, ο ηθικότατος, χαμηλότονος και νομοταγής καθηγητής λυκείου, Πιερπάολο Νατόλι (Αμάτο) – που αποφάσισε να βάλει υποψηφιότητα, ίσα για να δώσει στην 20χρονη κόρη του (Ντε Λούκα) και τους εναλλακτικούς φίλους της μια ανάσα ελπίδας – εκλέγεται ανέλπιστα εκτοπίζοντας τον μπερλουσκονικών προδιαγραφών «ισόβιο» δήμαρχο (Σπεράντεο).
Η εκλογή του Νατόλι θα φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή των Πιετραμαριτών. Από τους ποδηλατοδρόμους, το λουλουδάδικο, και την ανακύκλωση (χαρακτηριστική η σκηνή, όπου ο Φικάρα κάθεται αποσβολωμένος μπροστά στους διαφορετικού χρώματος κάδους και μη ξέροντας πού να ρίξει τις φλούδες του καρπουζιού, απλά…..τις τρώει), έως τα καθημερινά πρόστιμα, και τις κατεδαφίσεις αυθαιρέτων, οι κάτοικοι ζουν αίφνης έναν εφιάλτη.
Ειδικά ο Σάλβο (Φικάρα) και ο Βαλεντίνο (Πικόνε), ιδιοκτήτες κεντρικής καφετέριας, που ως κουνιάδοι του νέου δημάρχου περιμένουν φυσικά…..ειδική μεταχείριση και παράκαμψη της νομιμότητας, όταν, ας πούμε, θέλουν να στήσουν αυθαίρετο αρχαιοπρεπές περίπτερο στο πεζοδρόμιο με τα τραπεζοκαθίσματά τους…
Η ταινία είναι γεμάτη από κωμικοτραγικές καταστάσεις, αλλά η κορυφαία, νομίζω, προκύπτει, όταν οι ίδιοι οι πολίτες που περιμένουν στην ουρά για να εκφράσουν τα παράπονά τους στον δήμαρχο, εξανίστανται επειδή οι υπάλληλοι δεν επιτρέπουν στους δυο κουνιάδους να παρακάμψουν την ουρά και να μπουν πρώτοι στο γραφείο!
Ωραία πινελιά, επίσης, ο ρόλος της εκκλησίας στο μπάχαλο ανομίας στο Πιετραμάρε. Αν και δεν πρόκειται για καμιά σπουδαία ταινία, το φινάλε αποζημιώνει με την κυνική παραδοχή πως κάποια πράματα δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν ποτέ.
{videobox}f5ZIn56-6Ds{/videobox}
{jcomments on}
