«Το Άουσβιτς είναι έξω από μας, αλλά είναι γύρω μας. Η μάστιγα έχει τελειώσει, μα η μόλυνση υποβόσκει» Πρίμο Λέβι.
Οι Ισραηλινοί πολίτες χριστιανικού θρησκεύματος, έχουν τη δυνατότητα να υπηρετούν στον Ισραηλινό Στρατό, ακόμη και ως αξιωματικοί. Το γεγονός αυτό μας δείχνει ότι το Ισραήλ δεν τρέφει αντιχριστιανικά αισθήματα.
Παρά τον αντισημιτισμό, που για χρόνια υπάρχει στην Ελλάδα, είναι γεγονός ότι δεν βλέπουμε αντιεβραϊκά αισθήματα στον Ελληνικό Στρατό.
Έτσι, πριν 80 χρόνια, στον Πόλεμο του 1940, πολέμησαν 12.898 Εβραίοι Έλληνες, με 513 σκοτωμένους στις μάχες στα βουνά της Αλβανίας και με 3.743 τραυματίες.
Δυστυχώς, εκατοντάδες από αυτούς τους τραυματίες πήγαν στο Άουσβιτς από τους πολιτισμένους Γερμανούς και αφού τους έκαψαν, έγιναν καπνός που βγήκε από τις καμινάδες των στρατοπέδων του θανάτου. Αλλά και Εβραίοι από το εξωτερικό πολέμησαν στα ελληνικά χώματα.
Μαζί με το Αγγλικό εκστρατευτικό σώμα, που είχε έρθει στην Ελλάδα, ήταν και 1.000 Εβραίοι από την τότε Παλαιστίνη. Από αυτούς, 200 έπεσαν στις μάχες του Ολύμπου και άλλοι 800, αποφασισμένοι να μείνουν έως την τελευταία στιγμή στην Ελλάδα, έπεσαν αιχμάλωτοι στα χέρια των Γερμανών στην Καλαμάτα.
Έτσι, ανανεώθηκε και επισφραγίστηκε με αίμα, για μία ακόμη φορά, η πολύ παλιά συμμαχία και συνεργασία των Ελλήνων και των Εβραίων, που αρχίζει από τους χρόνους του Βασιλιά Δαυΐδ, ο οποίος είχε σχηματίσει την ανακτορική του φρουρά από διαλεκτούς Κρήτες. Η πατροπαράδοτη αυτή συνεργασία ξαναρχίζει τώρα, έστω και αρκετά αργά, με το Ισραήλ.
Στο Ταλμούδ αναφέρεται η συνάντηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου με τον Αρχιερέα Σίμωνα τον Δίκαιο, κατά την είσοδό του στην Ιερουσαλήμ το 333 π.Χ., όπου τον αποκαλεί: «Αλέξανδρον Μακεδόνα, Βασιλέα των Ελλήνων» και ακολουθεί ο διάλογος: «Θα ζητήσω από τον Αρχιερέα όπως τοποθετήσει την φυσιογνωμίαν μου μεταξύ της αιθούσης και του βωμού στον μεγαλειώδη Ναό».
Και ο Σίμων ο Δίκαιος απάντησε: «Ο Θεός μας, πρόσταγμα προσέταξεν εις ημάς, ίνα ουδεμία εικών και ουδέν άγαλμα τεθεί εις τον Ιερόν Οίκον Αυτού. Εν τούτοις, θα κάμωμεν εις σε Βασιλεύ, έργον, όπερ θα είναι μνήμα αιώνιον. Παν άρρεν τέκνον, το οποίον θα γεννηθεί εις τους ιερείς, τους απογόνους της φυλής Λεβή, κατά το έτος τούτο, θα λάβει το ιδικόν σου όνομα, Αλέξανδρος. Και εισήχθη το όνομα Αλέξανδρος εις το Ισραήλ από γενεάς εις γενεάν».
Πραγματικά, στην εβραϊκή ονοματολογία, πολιτογραφή-θηκε έκτοτε το όνομα Αλέξανδρος, ως όνομα εβραϊκό, που συναντάται όχι μόνο μεταξύ των Ελληνιστών Ιουδαίων της αρχαιότητας, αλλά και μεταγενέστερα, μέχρι τις ημέρες μας, ακόμη και μεταξύ των σύγχρονων Εβραίων της Ελλάδας.
Και κάτι σημαντικό. Ο ήρωας Συνταγματάρχης Μαρδοχαίος Φριζής, κατά γενική αναγνώριση, θεωρείται ως ένας εκ των κυριοτέρων συντελεστών της Νίκης του Πολέμου του 1940. Εκτός του ότι κατέγραψε την πρώτη στρατιωτική νίκη σε όλο το Ευρωπαϊκό Μέτωπο κατά των Δυνάμεων του Άξονα, συνέλαβε επίσης τους πρώτους αιχμαλώτους πολέμου: 700 Ιταλούς στρατιώτες και 15 αξιωματικούς.
Ο ηρωισμός και η θυσία του Συνταγματάρχη Φριζή τιμάται με προτομές του, με ονομασίες οδών και πλατειών, καθώς και με τον έφιππο ανδριάντα του, στην γενέτειρα πόλη του, την Χαλκίδα. Τιμάται και στο Πολεμικό Μουσείο στην πόλη του Ισραήλ Λατρούν.
Στις ΗΠΑ, έχει θεσπιστεί ένα Βραβείο με το όνομα του Συνταγματάρχη Φριζή, που απονέμεται κάθε δύο χρόνια σε ένα πολιτικό πρόσωπο που έχει συμβάλλει με τις ενέργειές του, στις καλύτερες σχέσεις μεταξύ της Αμερικής, του Ισραήλ και της Ελλάδος.
Όμως σήμερα, 27.01.2020, που γιορτάζεται η απελευθέρωση του Άουσβιτς, είναι ανάγκη να τονίσουμε τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ Εβραϊσμού και Χιτλερισμού. Οι Εβραίοι υπήρξαν, πάντα και σε όλες τις εποχές, παράγοντες προόδου. Ο Χιτλερισμός ήταν και είναι κίνηση αντιδραστική κατά του προοδευτικού πνεύματος.
Ο Εβραϊσμός δίδαξε την ανθρώπινη αγάπη και φιλαλληλία. Ο Χιτλερισμός διακηρύττει μόνον το μίσος. Ο Χιτλερισμός υπερασπίζεται την υπεροχή μόνο του Γερμανού, έναντι παντός άλλου ανθρώπου. Ο Εβραϊκός Δεκάλογος διδάσκει τον σεβασμό προς τα αγαθά των συνανθρώπων. Ο Χιτλερισμός διδάσκει την αρπαγή των αγαθών, εάν αυτά δεν ανήκουν σε Γερμανούς.
Οι διωγμοί των Εβραίων στο διάβα της Ιστορίας, είναι αμέτρητοι. Όμως, ο διωγμός των Εβραίων από τους Γερμανούς, ουδέποτε συναντάται στην ανθρώπινη ιστορία με τόσο τεράστιο εξοντωτικό πρόγραμμα και τόσο σχεδιασμένη σατανικά από ανθρώπους πολιτικούς και στρατιωτικούς.
Και δυστυχώς, υπάρχουν ακόμη «άνθρωποι» και σήμερα, που μισούν τους Εβραίους. Το χιτλερικό δηλητήριο δεν πέθανε, ζει και σκορπά το μίσος ακόμη και σήμερα, ένα μίσος που θα πνίξει κάθε καλό πάνω στην ανθρωπότητα.
Χωρίς τη δυναμική αντίδραση όλων των λογικά σκεπτομένων ανθρώπων, πολύ φοβάμαι ότι το χιτλερικό-ναζιστικό μίσος θα θεριέψει, για να καταπιεί την ανθρωπότητα. Γι’ αυτό η πλειοψηφία του κόσμου, που δεν θέλει την αναβίωση του ναζισμού, ας αγρυπνά.
Σήμερα, οι σχέσεις Ελλάδος-Ισραήλ βρίσκονται σε πολύ καλό επίπεδο. Θα πρέπει όμως, αυτές οι σχέσεις να γίνουν πιο ισχυρές, πιο αποτελεσματικές, για το καλό και των δύο χωρών.
Η Ελλάδα είχε και έχει μόνιμα έναν εχθρό δίπλα της, τον Τούρκο. Το Ισραήλ έχει μόνιμα έναν εχθρό δίπλα του, τον Άραβα εξτρεμιστή. Και οι δύο χώρες είναι μικρές. Και οι δύο χώρες έχουν εχθρό πολυάριθμο.
Η συνεργασία τους, μαζί με την πολύ μικρή Κύπρο, εκ των συνθηκών, είναι επιβεβλημένη, χωρίς καμία σκιά. Όταν την Κύπρο την πάτησαν οι Τούρκοι, ο Αραφάτ με τους Παλαιστίνιους γλεντούσαν. Τι καλό είδαμε από τους Παλαιστίνιους;;
Το Ισραήλ ποτέ δεν στράφηκε κατά της Ελλάδος. Η Ελλάδα δεν ήθελε τη δημιουργία του Ισραήλ το 1947 στον ΟΗΕ. Το Ισραήλ έγινε κράτος, με ποταμούς αίματος.
Η Ελλάδα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, το αναγνώρισε ύστερα από 42 χρόνια από τη δημιουργία του. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ας ακολουθήσει το παράδειγμα του πατέρα του και ας μεταφέρει την Πρεσβεία της Ελλάδος στην Ιερουσαλήμ τώρα, όχι αύριο. Οι σοβαρές συμμαχίες στεριώνονται από σοβαρές αποφάσεις.
Έχουμε μία ηθική υποχρέωση απέναντι στους Έλληνες Εβραίους, που πολέμησαν τον εισβολέα το 1940, με την ίδια δύναμη, ορμή και τόλμη, με τον Έλληνα Χριστιανό. Ας είναι η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, ένα μνημόσυνο, στη μνήμη των αδικοχαμένων Εβραίων της Ελλάδος, που έφτασαν το 96% του εβραϊκού πληθυσμού.
Ας είναι ένα μήνυμα προς τον ελληνικό λαό, να μην υπάρχει αντισημιτισμός, που δυστυχώς υπάρχει στην πατρίδα μας σε μεγάλο ποσοστό, όπως διαπιστώνει και ο Πρόεδρος του ΚΙΣΕ κ. Δαυΐδ Σαλτιέλ.
Όμως, ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ δηλώνει: «Οι Εβραίοι δεν θα είναι ποτέ ξανά ανυπεράσπιστοι μπροστά σε αυτούς που θέλουν να τους καταστρέψουν. Γιατί υπάρχει το Ισραήλ».
Είναι υποχρέωση να θυμίσουμε στους νεότερους συνανθρώπους μας, τις απώλειες του Εβραϊκού πληθυσμού της Ευρώπης. Από τα 7.500.000 Εβραίων που κατοικούσαν στις κατακτημένες χώρες της Ευρώπης από τους βάρβαρους Γερμανούς, επέζησαν μόλις 1.200.000.
Χάθηκε δηλαδή στο Ολοκαύτωμα το 87% του συνολικού Εβραϊκού πληθυσμού και επέζησε μόνο το 13%. Η μακάβρια αυτή στατιστική, δίνει μία ελάχιστη ιδέα της τεράστιας συμφοράς που έπληξε τον Εβραϊσμό της Ευρώπης, αλλά δίνει ακόμα μια εικόνα των ηθικών και υλικών ερειπίων, που προκάλεσε η γερμανική καταιγίδα. Για το Ολοκαύτωμα, είναι ΟΛΟΙ οι Γερμανοί υπεύθυνοι. Αυτό το αναγνωρίζει σήμερα και ο Πρόεδρος της Γερμανίας Σταϊμάγερ.
Θα κλείσω αυτό το κείμενο, με τον τίτλο του άρθρου της Μαρίας Γιαννακάκη: «Η άρνηση του Ολοκαυτώματος δεν είναι ελευθερία της έκφρασης, αλλά προσβολή του Εβραϊκού λαού».
Υ.Γ. Για το άρθρο αυτό, δανείστηκα κάποια στοιχεία από το βιβλίο «Κληροδότημα» του Άσερ Μωϋσή, Νομικού και πρώτου Διπλωματικού Αντιπροσώπου του Ισραήλ στην Ελλάδα.
