Τούτη η Κυριακή είναι «γκαστρωμένη» για την Κύπρο και τον λαό της, καθώς ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας θα παρακαθίσει σε ένα δείπνο, που θα μπορούσε να αποδειχθεί μοιραίο και για τον ίδιο, αλλά πολύ περισσότερο για τους πολίτες του τόπου.
Προσέρχεται σ’ αυτή την περίεργη σύναξη ευρισκόμενος σε απόλυτη άμυνα, καθώς οι πρωτοβουλίες του δεξιού ΔΗΣΥ και του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ τού έχουν στερήσει κάθε επιχείρημα απέναντι στον άνθρωπο του τουρκικού καθεστώτος, τον κατοχικό ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί.
Προτρέχω για να προκαταλάβω τους κακεντρεχείς: Δεν αναφέρομαι σε αντιστάσεις, μηδενικές ή μη, που θα είναι ένα θέμα προς συζήτηση μετά το δείπνο. Αλλά, στο γεγονός ότι όσο και αν παλεύει να το κρύψει οδηγείται εντελώς γυμνός ενώπιον του προβληματικού Ακιντζί, ο οποίος – και θα θυμίζω πάντα αυτή την κουβέντα στον Πρόεδρο – τον προσέβαλε με τον χειρότερο τρόπο.
Του είπε βαριά λόγια, «λόγια του καβγά», που λέγανε οι παλιοί όταν ένιωθαν ότι ο απέναντι τούς προσέβαλε. Ο κατοχικός ηγέτης έκανε κάτι χειρότερο στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τον απαξίωσε και τον αντιμετώπισε ως να είναι ένα τίποτα, το απόλυτο μηδενικό. Αυτή την «ταπείνωση» την ολοκλήρωσαν οι πράξεις των ηγετών των δύο μεγάλων κομμάτων.
Είναι τελικά αχώνευτο αυτό που έκαναν, και άκρως επικίνδυνο για την Κύπρο, και εάν δεν γίνουν πάραυτα διορθωτικές κινήσεις, μπορεί να οδηγηθούμε σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Και εξηγούμαι: Ο κατοχικός ηγέτης σε δηλώσεις-ποταμό έθεσε μία ατζέντα από το δείπνο και μετά. Και αποφάσισε ο εκλεκτός του κατακτητή, που μας τον παρουσίασαν ειρηνιστή, αυτός που έκανε μία χαψιά τον Αβέρωφ και τον Άντρο, πως πρέπει πριν από τον Ιούνιο να έχει λήξει το Κυπριακό.
Αποφασίζουμε και διατάζουμε. Και βεβαίως, τη δύναμη αυτή, για να αποφασίζει για εμάς, του την έδωσαν οι ηγέτες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ, και στο παρελθόν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όταν τον έκανε «συμπρόεδρο». Είναι τρομακτικό αυτό που συμβαίνει.
Είναι ο ηγέτης του 18% ο τύπος και συμπεριφέρεται ως να είναι ο εκπρόσωπος της πλειοψηφίας στο νησί. Και ουδείς αντιδρά. Για να είμαι δίκαιος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έκανε ισχυρή αναφορά για το μείζον θέμα αυτής καθ’ αυτής της Δημοκρατίας και της προστασίας της από τον κατακτητή.
Μίλησε για πλειοψηφίες και μειοψηφίες, και είναι κάτι που τον τιμά – διότι στην ουσία παραδέχεται το λάθος της μέχρι τώρα διαπραγμάτευσης. Αλλά αντιλαμβάνεται και το αδιέξοδο που θα επισημοποιηθεί οσονούπω, διότι για να επικρατήσουν οι τουρκικές απόψεις πρέπει να πει το μεγάλο «ναι» ο Πρόεδρος της Κύπρου. Θα το πράξει; Η απάντησή του θα είναι θετική; Θα παραδώσει τον έλεγχο της Κύπρου στη σφαίρα επιρροής της Τουρκίας; Διότι αυτά τα ερωτήματα θα χρειαστεί να απαντήσει.
Το αποψινό δείπνο – εάν όλα πάνε ομαλά και δεν ακυρωθεί – θα μπορούσε να είναι και «πεδίο δόξης λαμπρό» για τον κ. Αναστασιάδη. Και δεν αναφέρομαι σε εθνικιστικές ή άλλες κορώνες, αλλά θα μπορούσε να αδράξει τη μοναδική ευκαιρία, και να τα «χώσει» στον Ακιντζί, ο οποίος θα φτάσει στο δείπνο σαν εκείνο τον κουνιστό και λυγιστό ποδοσφαιριστή που προσέρχεται στο γήπεδο γεμάτος αυτοπεποίθηση για το αποτέλεσμα και στο τέλος τρώει μία τριάρα και είναι όλη δική του.
Θα μπορούσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να αναδειχθεί σε τιμωρό αυτού του αναιδή εκπροσώπου των κατεχομένων και να επανατοποθετήσει – αν όχι το Κυπριακό – τις διαπραγματεύσεις σε μία διαδικασία, όχι ταπεινωτική, όπως συμβαίνει σήμερα; Βεβαίως και θα μπορούσε. Θα το πράξει; Κοντός ψαλμός αλληλούια, που λένε και οι κληρικοί – όταν θέλουμε να τονίσουμε ότι τα περιθώρια τελείωσαν και το ματς οδηγείται στα πέναλτι.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να σκεφθεί μερικά πράγματα που συνέβησαν και όλα είχαν την ίδια κατάληξη: στο να τον βάλουν στον τοίχο και να διασώσουν τον Ακιντζί.
Ερώτημα: Γιατί ο κατοχικός ηγέτης, με τον οποίο υποτίθεται μοιράζονται τα ίδια όνειρα για την ειρήνη, να μετατραπεί σε γεράκι με αφορμή ένα χωρίς ουσία θέμα; Και καλά αυτό. Ας δεχθώ ότι η πράξη του ακροδεξιού ΕΛΑΜ τον εκνεύρισε.
Γιατί έπρεπε στη συνέχεια να εγκλωβιστεί σε μία ανεδαφική στάση, τη στιγμή που η σημαία του είναι αιμάσσουσα πληγή στον Πενταδάκτυλο και το καθεστώς του γιορτάζει όλες τις ανθελληνικές ενέργειες της Ιστορίας. Δεν ντρέπεται; Το μείζον ερώτημα αφορά τους κ. Νεοφύτου και Κυπριανού; Δύο πολιτικών και ανθρώπων, που διαφωνούν στα πάντα, ακόμα και για το από που ανατέλλει ο ήλιος, και συμφωνούν ΜΟΝΟ στο Κυπριακό;
Ποια είναι αυτή η δύναμη που τους ένωσε για να καθαγιάσουν τον Ακιντζί και να βάλουν στη γωνία τον κ. Αναστασιάδη. Θα μπορούσα να κλείσω το θέμα με τη φράση «άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων», αλλά δεν έχουν έτσι τα πράγματα.
Το μεν ΑΚΕΛ δυσκολεύει τον εαυτό του στις προεδρικές εκλογές, όπου και θα υποστεί μεγάλη ήττα, αλλά την ίδια στιγμή έχει στο δικό του γήπεδο και κρατά σφικτά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για να μην ξεφύγει σε «εθνικισμούς» στις Προεδρικές που θα συσπειρώσουν τους «εθνικά τα φρένα φέροντες» Συναγερμικούς.
Χωρίς αυτούς ο ΔΗΣΥ είναι ανύπαρκτος. Και καλά το ΑΚΕΛ; Γιατί ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ «έπαιξε» με τον κατοχικό ηγέτη και έφερε σε δύσκολη θέση τον κ. Αναστασιάδη. Για να χάσει τις εκλογές; Αφού, έτσι κι αλλιώς, αν κερδίσει ο σημερινός Πρόεδρος, που δεν το νομίζω, μέχρι δέκα χρόνια μπορεί να παραμείνει στο Προεδρικό…
Σήμερα, ο Νίκος Αναστασιάδης θα αποδείξει εάν είναι «Νίκαρος», όπως τον φωνάζουν οι οπαδοί του, ή «Νικούι», όπως υποτιμητικά τον λένε κρυφογελώντας οι αντίπαλοί του, μετά το φιάσκο του προηγούμενου δείπνου και της πλήρους αποτυχίας της Διάσκεψης της Γενεύης. Δεν του ζητά κανείς να πάει στο δείπνο έχοντας στο μυαλό του τις προεδρικές εκλογές.
Του ζητούμε να προσέλθει για να αποκαταστήσει την αξιοπιστία του και την υπερηφάνεια του κυπριακού λαού. Τα τερτίπια του Μουσταφά Ακιντζί τον έχουν «τραυματίσει» πολιτικά και εθνικά, και οι υπόγειες συμφωνίες των εταίρων του στο Κυπριακό, του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ, έχουν υπονομεύσει τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας. Είτε σηκώνει το ανάστημά του, είτε ακολουθεί τον δρόμο προς την καταστροφή της Κύπρου.
Διότι το σχέδιο που του ζητούν να υπογράψει σε δύο μήνες την παραδίδει στην απόλυτη επιρροή της Τουρκίας. Αυτό πρέπει να σκεφθεί…
ΑΥΤΟΓΕΛΟΙΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΙ Είναι μεγάλο κρίμα. Είναι μερικοί του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου που αυτό-γελοιοποιούνται και αλληλοσπαράσσονται, ως να μην υπάρχει αύριο.
Γιατί μιλούν και προκαλούν όλη μέρα και όλη νύχτα; Γιατί δεν σιωπούν – άλλος θα έλεγε γιατί δεν βγάζουν τον σκασμό; Δεν έχουν καταλάβει ότι η Πατρίδα βρίσκεται σε κίνδυνο; Με όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια, γιατί να τους εμπιστευθεί ο λαός; Δεν έχουν κουκούτσι μυαλό τέλος πάντων; Είναι τόσο, μα τόσο, συμφεροντολόγοι;
{jcomments on}
