Και να που ο βουλευτής με την επιλεκτική του μνήμη αναδεικνύει ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα στοιχεία σε περιόδους αμφισβητούμενης πολιτικής ορθότητας – για να μην πω αναμφισβήτητης πολιτικής ακρότητας:
Την αντιθετική σχέση αφενός της μνήμης που διαμορφώνεται από «πάνω» προς τα «κάτω» κυρίως δια των εκπροσώπων συλλογικών οργάνων που ασκούν εξουσία – εν προκειμένω, κυβερνητική – και μεταβιβάζεται για να παγιωθεί στο συλλογικό σώμα των εκλογέων μέσα από θεσμούς και πρακτικές των οργάνων που ασκούν εξουσία.
Αφετέρου, της μνήμης των κοινωνικών ομάδων που έχουν μια κοινή βιωμένη εμπειρία, αλλά δεν έχουν πρόσβαση στα κέντρα εξουσίας.
Πρόκειται για τη μνήμη των «από κάτω» κοινωνικών ομάδων που δημιουργεί συχνά αντίλογο αμφισβητώντας τα ηγεμονικά αφηγήματα της «από πάνω» (επιλεκτικής) μνήμης.
Ο Foucault είχε ονομάσει τη μνήμη των «από κάτω» κοινωνικών ομάδων ως «αντί-μνήμη» (Foucault, M., 1977, Language, Counter-Memory, Practice: Selected Essays and Interviews, Cornell University Press).
Η «αντί-μνήμη» των κοινωνικών ομάδων, των ανθρώπων του μόχθου και της εργασίας:
–Των πολιτών που δεν μπορούν να ξεχάσουν τους νεκρούς της Marfin και τους ατιμώρητους δράστες της δολοφονίας τους,
-Των ανθρώπων που δεν μπορούν ν’ ανεχθούν άλλο την καταστροφή της περιουσίας τους και τον κίνδυνο στις ζωές τους από τις «συλλογικότητες» με τις μολότοφ και τους εμβριθούς αγραμματοσύνης «κοινωνικούς επαναστάτες» του κώλου, αυτούς τους χαϊδεμένους των άκρων του πολιτικού spectrum της χώρας,
Η «αντί-μνήμη» αυτή είναι ίσως δείγμα ελπίδας της δυνατότητας που υφέρπει στην ταλανισμένη κοινωνία για επανόρθωση κι επαναπροσανατολισμό.
