Κάποτε έγραφα ότι στον τόπο μας λέμε μεν πως «ο χρόνος είναι χρήμα», όμως, κάθε μέρα με την συμπεριφορά μας αποδεικνύουμε πως εδώ……«ο χρόνος είναι χύμα».
Οι καθυστερήσεις και γενικά η ασυνέπεια σε κάθε έκφραση της ζωής μας, δυστυχώς από την πλειοψηφία πάρα πολλών από εμάς, μου θύμισαν την έλλειψη βασικών κανόνων συμπεριφοράς και αλληλοσεβασμού που ακόμη και σήμερα μαστίζουν ένα τεράστιο μέρος της κοινωνικής μας δομής και παιδείας.
Νίκος Εγγονόπουλος, ζωγράφος, σκηνογράφος και ποιητής.
Εάν λοιπόν εξαιρέσει κανείς τις περιπτώσεις υποχρεωτικής υποταγής στην ακρίβεια του χρόνου, από εκεί και πέρα η κατανόηση της έννοιας της χρονικής συνέπειας του μέσου Έλληνα, δυστυχώς…σπάει κόκαλα!
Το να μην είσαι συνεπής στην ώρα σου και το να μην σε απασχολεί ο ορισμός της ακρίβειας του χρόνου, δηλαδή μιας αλληλουχίας περιόδου που περιλαμβάνει παρελθόν σε συνάρτηση με το παρόν και το μέλλον, είναι φαινόμενο πολύ σοβαρό, διότι τότε αγνοείς ότι ζεις μέσα σε μια κοινωνική ομάδα της οποίας είσαι και συ μέλος.
Αυτό το φαινόμενο βέβαια έχει τις αρνητικές επεκτάσεις του στη δομή ενός συνόλου ανθρώπων που θέλει να συμπεριλαμβάνεται στην ομάδα των ανεπτυγμένων κοινωνιών, αλλά, που προς μεγάλη λύπη πολλών από εμάς φαίνεται ότι βρίσκεται μακριά από την πραγματικότητα αυτή και μάλιστα ούτε καν αντιλαμβάνεται ότι ζει μέσα σε μια θλιβερή ψευδαίσθηση που του δημιουργούν η έλλειψη παιδείας αλλά και η έλλειψη σεβασμού προς τον πλησίον συνάνθρωπο του. Και αυτό είναι προφανώς και το χειρότερο.
Φαίνεται πάντως ότι αυτό το «χύμα» στο σεβασμό στην ακρίβεια του χρόνου μας βολεύει αφάνταστα. Δεν ξέρω εάν είναι απομεινάρι της εποχής του πάλαι ποτέ «ραχάτ- λουκούμ» η του «γιαλαντζί – ντολμά» που από εκεί που μας ήρθαν, σήμερα πληροφορούμαστε πια ότι αυτοί φαίνεται να ξεσκίζονται στην ανάπτυξη!
Πιστεύω όμως προς μεγάλη μου λύπη, ότι μέχρι στιγμής το δικό μας «γιαβάς» η το «χύμα» όπως το λεω εγώ, όχι μόνο παραμένει αθεράπευτο αλλά εδραιώνεται όσο πάει και περισσότερο για μας θυμίζει ότι σε τέτοιου είδους συμπεριφορές συνεχίζουμε να παραμένουμε πιστοί σε κάποια σκωπτική και χαριτωμένη ρήση του σπουδαίου μας Νίκου Εγγονόπουλου: «Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε».
Βέβαια η ακρίβεια στο χρόνο είναι μεταξύ άλλων και η εκτίμηση που αισθάνεσαι για κάποιον που ζει και λειτουργεί στον ίδιο ζωτικό χώρο με τον δικό σου. Είναι υπευθυνότητα που εσύ ο ίδιος δίνεις με τις αρχές με τις οποίες σε μάθανε οι δικοί σου να ζεις.
Αυτές είναι οι αρχές που περιμένουν τα παιδιά σου να μάθουν από σένα: Δηλαδή η υπευθυνότητα που κουβαλάς στις πράξεις σου, ο σεβασμός στον διπλανό σου και το κοινωνικό σύνολο που σε περιβάλλει.
Είναι η αξία που ένας πολιτισμένος άνθρωπος δίνει στον τρόπο που ζει. Όχι βέβαια στη ζούγκλα – που και εκεί ακόμη υπάρχει κάποια τάξη στη ροή της ζωής – αλλά στην οργανωμένη κοινωνία που θα έπρεπε να έχουμε αποκτήσει μέχρι σήμερα και που άλλοι ήδη απέκτησαν και που εμείς κάνουμε ότι μπορούμε να απομακρυνθούμε από αυτήν.
Αποτέλεσμα; Οι άλλοι καλπάζουνε και εμείς «βελάζουμε» καθώς σερνόμαστε στη μακάρια γαλήνη μιας ψευδαίσθησης του ότι, όπως αναφέρει και η Έλενα Ακρίτα , «έτσι θα κληρονομήσουμε αργά η γρήγορα την Βασιλεία των Ουρανών», έχοντας γελάσει όλους τους υπόλοιπους και μαζί και τους δικούς μας τους όσους πασχίζουν για ένα καλλίτερο μέλλον αυτού του τόπου.
Την θλιβερή όμως και απαράδεκτη εικόνα της αντίληψης περί χρόνου και ακρίβειας που ένα τεράστιο μέρος των Ελλήνων κουβαλάμε επάνω μας, την συναντάμε σε κάθε μας βήμα από τα πολύ απλά πράγματα μέχρι τα πιο επίσημα η δύσκολα της καθημερινής μας ζωής.
Π.χ. Πείτε μου, εκτός από κυριολεκτικά ελάχιστες περιπτώσεις είδατε ποτέ ρολόι Εκκλησίας ,Δημόσιας Υπηρεσίας, Μετρό, Σιδηροδρομικού Σταθμού, κ.λ.π., να συμφωνούν μεταξύ των; Σχεδόν ποτέ!
Η ασχετοσύνη τους ξεκινάει από διαφορές «λεπτών» μέχρι ολοκλήρων ωρών όταν συχνά είναι σταματημένα λόγω εγκατάλειψης τους όποτε και ποζάρουν ακίνητα στο έλεος των ανέμων της ανευθυνότητας και της δυσφήμισης της χώρας μας που κατά τα άλλα ανήκει – λεει – στην Ευρώπη!
Εδώ πρέπει να αναφέρω και μια κραυγαλέα περίπτωση σε ότι αφορά την ορθή ένδειξη της ώρας σε μία κορυφαία εκδήλωση:
Προεδρικό Μέγαρο. Ενδεκάτη Νοεμβρίου 2011. Ημέρα ορκωμοσίας της Κυβέρνησης. Νέος Πρωθυπουργός ο κ. Λ. Παπαδήμος. Στην σχετική δημοσιευμένη φωτογραφία της εφημερίδας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλιας με τον νέο Πρωθυπουργό κ. Λ. Παπαδήμος, μπροστά στο τζάκι της αίθουσας του Προεδρικού Μεγάρου.
Το ρολόι πίσω τους δείχνει 13.10! Η σωστή ώρα εκείνη τη στιγμή ήταν….16.30!! Ελλάς το μεγαλείο σου. Κρατώ την φωτογραφία σε περίπτωση που κάποιου θα του φαινόταν το περιστατικό απίστευτο.
Εδώ όμως που τα λέμε, μήπως είναι μόνο αυτά; Το ανεύθυνο και το χύμα είναι δυστυχώς χαρακτηριστικά μας: «Άστον να περιμένει. Δεν θα πάθει τίποτα».Τα ίδια συμβαίνουν στις προσελεύσεις των Δημοσίων Υπαλλήλων μας που εκτός ελαχίστων, οι υπόλοιποι κανονίζουν λίγο πολύ……μόνοι τους το ωράριο τους.
Μήπως τα Λεωφορεία και τα Τρένα έχουν τακτές ώρες αφίξεων και αναχωρήσεων; Στα χαρτιά Ναι. Στην πράξη Σπάνια. Δεν θα ξεχάσω πως κάποτε περιμένοντας έναν επιβάτη στο Σταθμό Λαρίσης από Θεσσαλονίκη, επειδή αργούσε το τραίνο και ο επιβάτης φίλος μου, θα έχανε εν τω μεταξύ το αεροπλάνο του, μπήκα ανήσυχος στο γραφείο του Σταθμάρχη και ρώτησα: Καλά, τι ώρα έρχεται το τραίνο; Έχει ήδη καθυστερήσει μισή ώρα.
Ο άνθρωπος γαλήνιος, ατάραχος και βασικά συμπαθής αλλά θα έλεγα ανεύθυνος ως φαίνεται, μου απάντησε με ένα καθησυχαστικό ευγενικό χαμόγελο: Ε! Μην ανησυχείτε, προφανώς υπάρχει κάποια καθυστέρηση .Όπου να είναι θα φανεί!
Σκεφθείτε να έδινε μια τέτοια απάντηση ένας Σταθμάρχης στο Λονδίνο, η σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης.
Στα ραντεβού μας ισχύουν βέβαια τα ίδια πρότυπα. Θα βρεθούμε π.χ. κατά τις «πέντε». Αυτό το «κατά» που λετε καλοί μου φίλοι…..σκοτώνει!! Στη Ελλαδίτσα μας μάλιστα δίνει άνετο περιθώριο μέχρι και μισή ώρα και βάλε.
Τα ίδια δυστυχώς συμβαίνουν και στις ενάρξεις εκδηλώσεων κ.λ.π. Εδώ μάλιστα στην περιοχή μας τέτοιου είδους… «χαλάρωση» στο χρόνο είναι μια πολύ «σικ» συνήθεια.
Την έχουν πολλοί από το κοινό (βλέπετε είναι το Ακαδημαϊκό Τέταρτο, τρομάρα μας) το οποίο πάντα τεντώνει και σε τρία τέταρτα καμία φορά, αλλά το σύνδρομο αυτό της αργοπορίας το έχουν οι επώνυμοι και ακόμη περισσότερο η…..εξουσία της περιοχής μας που θεωρούν τους εαυτούς των υπεράνω κριτικής και με τον τρόπο τους αποδεικνύουν στα κορόιδα που έχουν έρθει στην ώρα τους, οτι αυτοί οι «άρχοντες» έχουν το δικαίωμα συνήθως να μην απευθύνουν ούτε ένα «συγνώμη» για την καθυστέρηση και με πάθος η θράσος πιάνουν το τετριμμένο λακριντί από μεγαφώνου κυρίως για να εκθειάσουν κάποιον συνάδελφο και εκείνος ανταποδίδοντας να τους εκθειάσει και αυτούς, και πάει λέγοντας και άντε φάγαμε κι' άλλα πέντε λεπτά.
Τέλος πάντων. Είναι ατέλειωτες οι περιπτώσεις και αισθάνομαι ότι σας κούρασα με αυτήν την υπόθεση της αίσθησης και σεβασμού του χρόνου, και της νοοτροπίας μας του περίφημου «Ωχ αδερφέ».
Θα κλείσω αφού προηγουμένως καταθέσω μεταξύ σοβαρού και όχι τόσον αστείου κατά την ταπεινή μου γνώμη, μια πρόταση:
Μήπως στις μελλοντικές δράσεις του Πολιτιστικού μας, προστεθούν και κάποια σεμινάρια περί την ανάλυση της έννοιας και της χρησιμότητας της συνέπειας του χρόνου, με παράπλευρη ενημέρωση για ορθoύς τρόπους κοινωνικής συμπεριφοράς σε σχέση με το παραπάνω θέμα, για όσους επιθυμούν να παρακολουθήσουν;
Η δαπάνη θα είναι ελάχιστη έως μηδαμινή και το όφελος, πιστέψτε με, τεράστιο.
{jcomments on}
