Η Φιλίτσα Καλογεράκου είναι από τις νέες ηθοποιούς και ένα πολύ γλυκό κορίτσι. Γεννήθηκε στις 17 Μαΐου στην Αθήνα και παράλληλα με το σχολείο φοιτούσε και στο θεατρικό εργαστήρι «Πολύτροπο».
Έκανε επίσης μαθήματα φωνητικής και τραγουδιού, πήρε πτυχίο στα γαλλικά και στο πιάνο και σπούδασε βρεφονηπιοκόμος, χωρίς να εξασκήσει ποτέ το επάγγελμα. Αποφάσισε να τελειώσει και δραματική σχολή και, όπως φάνηκε σε καλό της βγήκε.
Η Φιλίτσα Καλογεράκου με τον Νικόλα Μπράβο στην μουσική παιδική παράσταση «Ως την άκρη του Ονείρου».
Η Φιλίτσα έγινε γνωστή κυρίως μέσα από τον ρόλο της «κακιάς» Μαρκέλλας, στην τηλεοπτική σειρά «Η Μαρία η άσχημη». Φέτος πρωταγωνιστεί στο έργο για παιδιά «Ως την άκρη του ονείρου», με τον Βασίλη Λέκκα.
Αγαπημένοι μου, γνωρίστε τη Φιλίτσα Καλογεράκου!
-Φιλίτσα πες μας πως ήσουν σαν παιδί. Ήσυχη, επαναστάτρια;
«Απέναντι στους φίλους μου ήμουν ντροπαλή με πολλές όμως εκρήξεις αυτοπεποίθησης. Απέναντι στην οικογένεια μου ήμουν ζιζάνιο. Πολλές φορές γινόμουν πολύ ενοχλητική λόγω του ότι είχα απορίες για τα πάντα γύρω μου.
Οπότε, που με έβρισκες πού με έχανες, πίσω από ένα γονιό, να ζητάω με επίμονο τρόπο απαντήσεις στις ερωτήσεις μου! Όσο για το αν ήμουν επαναστάτρια αυτό δεν μπορώ να το ξέρω. Αυτό όμως που ήθελα από παιδί και που θέλω ακόμα και τώρα είναι να μην είμαι επαναστάτρια χωρίς αιτία.»
-Πως προέκυψε το θέατρο;
«Από μικρή με μάγευαν τα φώτα της ράμπας! Μεγαλώνοντας άρχισα να διαβάζω θεατρικά έργα. Το πρώτο ήταν «Η στρίγκλα που έγινε αρνάκι» του Shakespeare.
Με το που το τελείωσα είχα ενθουσιαστεί, για την ακρίβεια είχα ταχυκαρδία! Καθόμουν μερόνυχτα αγκαλιά με το βιβλίο προσπαθώντας να αναλύσω-γνωρίσω τους χαρακτήρες του, να διδαχτώ από τα ελαττώματά τους και να εξελιχτώ ως άνθρωπος από τα προτερήματά τους.
Ο κάθε ρόλος είναι ένας άνθρωπος και όσο προσπαθείς να γνωρίζεις τους ανθρώπους, τα θέλω τους, να αφουγκραστείς τις επιθυμίες τους, τόσο καλύτερος άνθρωπος γίνεσαι και ο ίδιος.»
-Η αρχή ήταν δύσκολη;
«Κάθε αρχή και δύσκολη, όπως λένε. Τον πατέρα μου δεν τον γοήτευε και τόσο η ιδέα του θεάτρου. Σαν πιο έμπειρος είχε τις αντιρρήσεις του αλλά και τις αγωνίες του για τον συγκεκριμένο χώρο.
Όμως όταν κατάλαβε ότι δεν ήταν πείσμα αλλά ο τρόπος που είχα αποφασίσει να πορευθώ στη ζωή μου, έκανε πίσω. Και τον ευχαριστώ για αυτό! Αντιθέτως η μητέρα μου από την πρώτη στιγμή μοιράστηκε τα όνειρά μου.
-Από τις Σχολές Υποκριτικής αποφοιτούν πολλά παιδιά κάθε χρόνο. Και τώρα που υπάρχει κρίση, δεν έχουν και δουλειά. Εσύ πως αντιμετωπίζεις την όλη κατάσταση;
«Ανέκαθεν το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν δύσκολο. Θέλω να πω ότι και πριν την κρίση ο ηθοποιός ήταν υποχρεωμένος να ψάχνει για δουλειά 2 φορές το χρόνο στην καλύτερη περίπτωση. Μπορείτε να φανταστείτε τι φθορά είναι αυτό;
Μπορείτε να σκεφτείτε πόσοι συμπλήρωναν αριθμό ενσήμων για μια απλά αξιοπρεπή σύνταξη; Κι όμως εξακολουθούμε να είμαστε θεατρίνοι ακόμη και αν χρειάζεται να μοιράζουμε φυλλάδια για να ζήσουμε.
Δεν γίναμε ηθοποιοί για να βγάλουμε λεφτά ή για να ικανοποιήσουμε το ψώνιο μας όπως πολλοί νομίζουν , αλλά γιατί είναι ανάγκη. Απλά με την κρίση ξεχώρισαν σε μεγάλο βαθμό αυτοί που το έχουν ανάγκη από αυτούς που το διάλεξαν για το ψώνιο ή για τα λεφτά.»
-Τι θα είχες να πεις στους πολιτικούς μας, που κυρίως τη νεολαία την έχουν αφήσει χωρίς δουλειά;
«Επιτρέψτε μου να σας απαντήσω με μία αποστροφή του αγαπημένου μου ποιητή Νίκου Γκάτσου ο οποίος από το 1979 κιόλας έβλεπε αυτό που ερχόταν και ζούμε τώρα:
Πού πήγες αγάπη, παράδεισε πρώτε, πού πήγες ελπίδα, πέρασαν οι μέρες, πέρασαν τα χρόνια κι ακόμα δεν είδα να σπάζουν τις πύλες, να ρίχνουν τα τείχη, ν’ αλλάζουνε τις στράτες κι η νύχτα να γίνει χρυσό μεσημέρι κι η χώρα λιακάδα.
Πώς τα `κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα».
-Τι συγχωρείς στους ανθρώπους, στον άνθρωπό σου;
«Απλά όταν αγαπάς δεν χρειάζεται να συγχωρέσεις τίποτα. Λες δεν πειράζει και το εννοείς!»
-Τι σε ενοχλεί πιο πολύ στην κοινωνία έτσι όπως έχει διαμορφωθεί;
«Λυπάμαι που έχουμε χάσει την ρωμιοσύνη μέσα μας, τη λεβεντιά μας, ακόμα και την ελευθερία της γνώμης μας. Όχι απόλυτα, αλλά σε μεγάλο βαθμό. Πώς να στο πω; Σαν να χάσαμε κάτι από την καλώς εννοούμενη αρχοντιά μας.»
-Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος;
«Ο θάνατος. Ο κάθε λογής θάνατος.»
-Το πιο πολύτιμο στη ζωή σου;
«Η ελευθερία του να μπορείς να λες «όχι» όταν το πιστεύεις και φυσικά η υγεία.»
-Πως σκέφτεσαι το μέλλον σου;
«Δεν το σκέφτομαι! Όπως πάει! Η ζωή είναι ένα όμορφο ταξίδι ακριβώς επειδή δεν ξέρουμε το δρομολόγιο.»
-Αγαπάς ποιο πολύ ή σε αγαπούν;
«Η αγάπη δεν μπαίνει στο μέτρο. Αγαπάω στο full και ελπίζω να αγαπιέμαι εξίσου.»
-Είναι δυσκολότερο να παίζεις μπροστά σε παιδιά, ή σε κοινό ενηλίκων;
«Το θέατρο είναι ένα. Δεν το διαχωρίζω σε «παιδικό», «εμπορικό» και «ποιοτικό». Πάντα περνάει μηνύματα. Απλά με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με τους θεατές.
Όπως και να το κάνουμε όμως, όταν βλέπω αυτές τις φατσούλες να γελάνε, να συγκινούνται και να χειροκροτούν είναι το κάτι άλλο! Εξάλλου πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!»
-Ποια η καλύτερη ανάμνηση από το χώρο της δουλειάς σου;
«Η Επίδαυρος το 2006 στον Πλούτο του Αριστοφάνη με τον υπέροχο αείμνηστο Θύμιο Καρακατσάνη. Εμπειρία ζωής!»
-Φοβάσαι τη μοναξιά, έχεις σκεφτεί να κάνεις οικογένεια;
«Πάλι θα απαντήσω με έναν στίχο: «ποτέ δεν είμαι μοναχός μέσα στη μοναξιά μου». Υπάρχουν περίοδοι στη ζωή μας που είμαστε μόνοι, που πρέπει να είμαστε μόνοι, που έχουμε ανάγκη να είμαστε μόνοι.
Ξέρεις κάτι; Νομίζω ότι δεν μπορείς να κάνεις ισορροπημένη οικογένεια αν πριν δεν έχεις βιώσει και χορτάσει τη μοναξιά.»
-Ρόλος που θα ήθελες να υποδυθείς;
«Ασυζητητί την Κατερίνα από την «Στρίγκλα που έγινε Αρνάκι», παιδικά κατάλοιπα!»
-Περιέγραψε μας λίγο τη Φιλίτσα, ποια τα καλά και ποια τα δύσκολα στοιχεία της;
«Απαιτητική και δύσκολη. Πεισματάρα. Πιστή. Ονειροπόλα. Εγωίστρια. Δοτική.»
-Τι ζητάς από τον σύντροφό σου; Εσύ σαν σύντροφος τι βαθμό θα έβαζες στον εαυτό σου;
«Να μην είναι τσαπατσούλης, να με πιστεύει και να με στηρίζει. Δεν μου αρέσει να βαθμολογώ τον εαυτό μου!(10!)»
-Μίλησέ μας για τη φετινή σου συμμετοχή στο έργο της Κέλλυς Σταμουλάκη και τη συνεργασία σου με τον Βασίλη Λέκκα. Περί τίνος πρόκειται;
«Πάω ένα ταξίδι «ΩΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ» με οδηγό την Κέλλυ Σταμουλάκη, συνεπιβάτες τον Βασίλη Λέκκα και την Ευτυχία Φαναριώτη, με λεωφορείο της εκδρομής μας το «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο» και τραγουδοποιό της παρέας τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.
Η Κέλλυ Σταμουλάκη σαν σκηνοθέτης ξέρει πολύ καλά τι θέλει και πως να το ζητάει από τον ηθοποιό με αποτέλεσμα να βγάζει δεμένες παραστάσεις που μένουν στο θεατή. Και όσο για τον Βασίλη Λέκκα τι να πω;
Όταν μου είπε η κ .Σταμουλάκη ότι θα δούλευα μαζί του έκανα σαν παιδί. Είχα δίκιο αν και αυτός είναι μεγαλύτερο παιδί από μένα!»
-Μια ευχή σου για το μέλλον;
«Η ζωή μας να είναι ένα ταξίδι από την άκρη του ενός ονείρου στην αρχή του επόμενου.»
-Σ ευχαριστώ Φιλίτσα μου και σου εύχομαι καλή επιτυχία.
