Δυστυχώς άγνωστο στους Κηφισιώτες, παραμένει το όνομα του γραφικού αλσυλλίου που βρίσκεται στο Κεφαλάρι, πίσω από τα γραφεία της εταιρείας «ΛΑΤΣΗ» ή – εάν θέλετε – πίσω από το κάποτε ανεπανάληπτο και περήφανο ξενοδοχείο «ΑΠΕΡΓΗ» των παιδικών μας χρόνων.
Αλήθεια. Πώς να το ξέρετε, αφού από την ημέρα εκείνη της 16ης Σεπτεμβρίου του 1998 που το όνομα της αείμνηστης Κυρίας Ελένης Α. Ποταμιάνου δόθηκε στο άλσος αυτό από την τότε Δημοτική μας Αρχή, και για δέκα έξη ολόκληρα χρόνια ξεχάστηκε τραγικά από τους Δημάρχους που ακολούθησαν μέχρι και σήμερα.
Καταχωνιάστηκε κι αυτό μαζί με τόσα άλλα ονόματα ανθρώπων που λάτρεψαν την Κηφισιά και δώσανε την ψυχή τους γι αυτή την πόλη.
Καταχωνιάστηκε στο «Δημοτικό Αρχείο της λησμονιάς και της αγνωμοσύνης» και από τότε, ποτέ δεν βρέθηκε κανένας Δήμαρχος για να ασχοληθεί και να το μνημονεύσει, πόσο μάλλον να κοσμήσει αυτό το άλσος με τ’ όνομα αυτής της Δέσποινας της Κηφισιάς της μεγάλης πατριώτισσας και Εθελόντριας Νοσοκόμου του Ερυθρού Σταυρού, της μοναδικής Ελληνίδας που τιμήθηκε με το παράσημο της Florence Nightingale!
Τα παιδιά της Ελένης Ποταμιάνου, ευγενείς συντοπίτες του Δήμου μας, για τη μεγάλη τους δωρεά του σύγχρονου Σουηδικού συγκροτήματος της «παιδικής χαράς», του τεχνητού λοφίσκου με τον ιστό που στήθηκε για την Γαλανόλευκη στη μνήμη της σεβαστής των Μητέρας και τις πρώτες στροφές του Εθνικού μας Ύμνου σκαλισμένες πάνω σε πλάκα, ζήτησαν που λετε, σαν μόνο αντάλλαγμα, ένα και μόνο πράγμα:
«Να διατηρηθούν και να συντηρούνται αυτά τα πατριωτικά σύμβολα για να θυμίζουν στους διαβάτες, τους επισκέπτες και τα Ελληνόπουλα, πως πέρα απ’ τις «καρέκλες της εξουσίας»….υπάρχουν και μερικές άλλες πολύτιμες έννοιες που θα πρέπει να απασχολούν τις ψυχές, τα αισθήματα και τις συνειδήσεις των όσων θέλουν να ονομάζονται «άρχοντες» της πόλης αυτής».
Οι Άγγλοι λοιπόν, καλώς λένε πως χρειάζονται τρεις…..γενιές για να αποκτήσει κανείς αρχοντιά. Δηλαδή, πολύ περισσότερος χρόνος από τρεις…..επαναληπτικές εκλογές για όποιες θέσεις της αυτοδιοίκησης!
Όμως από τότε, η αυτοδιοίκηση της πόλης, φαίνεται πως δεν κατόρθωσε να σταθεί σ’ ένα ύψος ανάλογο με το μέγεθος αυτής της προσφοράς των παιδιών της αείμνηστης Ελένης Ποταμιάνου και αντί να γράψει την καινούργια ονομασία του Άλσους, δηλαδή:
ΑΛΣΟΣ ΕΘΕΛΟΝΤΡΙΩΝ ΕΡΥΘΡΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ «ΕΛΕΝΗ ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΥ»
έβαλε μόνο την παρακάτω επιγραφή που θεωρήθηκε φαίνεται καταλληλότερη:
«ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΕ ΜΗΧΑΝΑΚΙΑ ΚΑΙ ΣΚΥΛΟΥΣ»
Όμως, σε δόξα αυτής της Ελληνίδας αρχόντισσας της Κηφισιάς, σκούριασε ο ιστός και έπεσε καταγής η Γαλανόλευκη μαζί με τους στίχους του Σολωμού.
Σιγά σιγά τα σκέπασε και η βαριά λάσπη του χρόνου, κι’ όλα θάφτηκαν κάτω από τις ξερές φυλλωσιές ενός άτυχου αλσυλλίου που όμως δεν μπορούσε να μιλήσει και να πει τον πόνο του.
Σήμερα περνώ διαβάτης από το άλσος. Κάθομαι στο παγκάκι και φέρνω στη μνήμη μου εκείνο το πρωινό που αφιέρωσε η πόλη μας αυτό το Άλσος στην αξέχαστη Ελένη Ποταμιάνου.
Την οραματίζομαι να γέρνει επάνω μου και να μου ψιθυρίζει: Γιατί τόση λησμονιά στα τόσα ωραία της πατρίδας σύμβολα; Γιατί τόση άσπλαχνη εγκατάλειψη των ωραίων και αληθινών;
Και εγώ τότε με τη σειρά μου, αγκάλιασα την άϋλη μορφή της και της υποσχέθηκα να πω τον πόνο της στη νέα Δημοτική Αρχή, μόλις αναλάβει την πρώτη μέρα του φθινοπώρου που είναι πια τόσο κοντά.
Να προτείνω στον καινούργιο Δήμαρχο να αποκαταστήσει τη μνήμη της Δέσποινας αυτής και συνάμα την παράληψη του Δήμου της Κηφισιάς, του δήμου μας, που δεν φταιει σε τίποτα αν ορισμένοι αχόρταγοι κυνηγοί της «καρέκλας» ασχολούνται μόνο και μόνο με την διαρκή τους απληστία, ξεχνώντας πως υπάρχουν και ανώτερα ιδανικά με τα οποία φαίνεται πως δεν προλαβαίνουν να απασχοληθούν.
Ίσως όμως και να τους αδικώ, στην περίπτωση αυτή, τους ζητώ συγνώμη. Ίσως να κουράστηκαν από το βαρύ φορτίο του έργου τους.
Ας κάτσουν λοιπόν τώρα, να ξεκουραστούν…….ευκαιρίας δοθείσης!
{jcomments on}
