Από τις 30 Σεπτεμβρίου έως τις 25 Οκτωβρίου 2014 θα διαρκέσει η έκθεση της ζωγράφου Εύας Αποστολάτου στη Gallery Kaplanon, Μασσαλίας 7 και Καπλανών 5, Κολωνάκι. Η έκθεση έχει τίτλο «Επιδίωξη για Αρμονία».
Η θεματική που την απασχόλησε ήταν η θεραπευτική ισχύς της τέχνης, βάσει των θεωρήσεων πολλών φιλοσόφων. Η αρμονία της εικόνας ομορφαίνει την σκέψη και την απομακρύνει από τα προβλήματα και την καθημερινότητα.
Το ιδεατό εξυψώνει τις δυνατότητες του ατόμου και θυμίζει συναισθήματα που η εποχή μας προσπαθεί να εξαφανίσει.
Η Εύα Αποστολάτου γεννήθηκε στην Αθήνα. Από το 1993 ως το 1995 διδάχθηκε ζωγραφική στο Εργαστήρι του Νίκου Στέφου. Την περίοδο 1995-2000 σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, Ζωγραφική στα εργαστήρια του Γ. Ψυχοπαίδη και Χρ. Μπότσογλου και Σκηνογραφία στο εργαστήριο του Γ. Ζιάκα.
Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Η ίδια η καλλιτέχνης λέει:
«Με αφορμή την εξωτερική ομορφιά της εικόνας, είτε σε ένα πρόσωπο είτε σε ένα τοπίο, αναζητούνται οι κοινοί ορισμοί της αρμονίας, όπως ορίζονται από κάθε εποχή και από τα ανθρώπινα ένστικτα. Με την διαδικασία της όρασης και η πιο απλή ματιά από μόνη της, συνθέτει ένα αρμονικό πλάνο.
Με αυτή την ενότητα των έργων, επιχειρείται να εικονογραφηθεί το συμπέρασμα των φιλοσόφων ότι ''η τέχνη σώζει από τα δεινά της ζωής''.
Είθε το τετράγωνο πλαίσιο των τελάρων, να ταυτίζεται με ένα παράθυρο στον τοίχο, που οδηγεί σε αρμονικές σκέψεις……
Οι έννοιες απομακρυσμένες από την αφήγηση, εκφράζονται μέσω της σύνθεσης, του σχεδίου, του χρώματος και της παραστατικής γεωμετρίας. Η δουλειά μου δεν είναι αυτοεκπληρούμενη.
Ολοκληρώνεται μέσα από τους διαφορετικούς στοχασμούς και προσεγγίσεις των υπόλοιπων καλλιτεχνών. Όλες οι διαφορετικές προτάσεις μαζί, συνθέτουν περιμετρικά τον ορισμό της σύγχρονης (συν τω χρόνω) τέχνης.
Ο ορισμός συντίθεται από τα κοινά ερωτήματα που θέτονται και όχι από τις διαφορετικές απαντήσεις που δίνονται. Το ουράνιο τόξο μετά την βροχή, τα χρώματα ενός υφάσματος, το νόημα ενός θεατρικού έργου, το περιεχόμενο ενός χαμόγελου είναι τέχνη και ζωή, ανάλογα με το βλέμμα του παρατηρητή.
Τις στιγμές που ο παρατηρητής αφαιρείται με αυτά, «αφαιρείται» από τα δεινά της ζωής. Υπό το πρίσμα της τέχνης ένας κεραυνός μπορεί να ειδωθεί και ως όμορφος.
Και αν ο παρατηρητής επιτρέψει στην τέχνη να τον διαμορφώσει βαθύτερα, ίσως αυτό να αντανακλαστεί και στην κοινωνία. Χωρίς κάτι να το αποδεικνύει, πιστεύω στην τελική επικράτηση της αρμονίας, καθώς με το αντίθετο, ήδη θα είχαμε αυτοκαταστραφεί.»
