Δεν έχω τίποτα κατά του Κυλικείου του Δήμου μας. Απεναντίας, χαίρομαι να το επισκέπτομαι γιατί εκπέμπει σαφώς νοικοκυροσύνη, καθαριότητα, μεράκι και γενικά πολιτισμό. Συνεπώς από μένα – εάν μου το επιτρέπετε – συγχαρητήρια.
Όμως παρατηρώ, ότι συχνά όταν τα βράδια γίνονται διάφορα δρώμενα στην παρακείμενη αίθουσα του Πολιτιστικού του Δήμου μας, το Κυλικείο, που συνήθως ένα Κυλικείο είναι και ένα είδος κοινωνικού προθαλάμου των προσερχόμενων, παραμένει θεόκλειστο και θεοσκότεινο όπως ο Χάρος μπροστά στον Αχέροντα, έτοιμος να σε μεταφέρει στον….Άδη!
Το κυλικείο στην παρακείμενη αίθουσα του Πολιτιστικού του Δήμου Κηφισιάς.
Και διερωτώμαι τις πταιει; Η μάλλον, ποίος θα μπορούσε να μας δώσει μια εξήγηση επάνω στο: Γιατί, ενώ η αυλαία των δρώμενων της βραδιάς ανοίγει, η θύρα του Κυλικείου παραμένει κλειστή παρουσιάζοντας μια ανεξήγητη και ίσως και απαράδεκτη αντίθεση με το περιβάλλον;
Εδώ, προφανώς, κάτι δεν πάει καλά. Το φαινόμενο είναι τουλάχιστον…..πρωτότυπο! Δηλαδή την ώρα που θα φούντωνε η δουλειά για τον μισθωτή του Κυλικείου, εκείνος με κατεβασμένα τα «ρολά», να μην εκμεταλλεύεται αυτό για το οποίο προφανώς αγωνίσθηκε να αποκτήσει μετά από σχετικό διαγωνισμό που κέρδισε!
Εν πάση δε περιπτώσει, αφήνοντας και τον υποψήφιο πελάτη με το όνειρο ότι θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί με κάτι που θα επιθυμούσε να αγοράσει.
Υπάρχουν όμως και φορές που το Κυλικείο ανοίγει κατά περίπτωση και τότε οι προσερχόμενοι εκείνης της βραδιάς…..έχουν την τύχη και την ικανοποίηση να εξυπηρετούνται.
Το ερώτημα λοιπόν είναι: Γιατί άραγε αυτές οι διαφοροποιήσεις στη λειτουργία του Κυλικείου; Τι είδους σύμβαση έχει υπογραφεί με τους μισθωτές ώστε αυτοί να έχουν την ευχέρεια να ορίζουν της ώρες λειτουργίας του Κυλικείου ανάλογα με τις δικές τους επιθυμίες και όχι τις ανάγκες των εκδηλώσεων στον Δημαρχιακό χώρο του Πολιτιστικού;
Εν πάση περιπτώσει, διερωτώμαι, πως το έχουν δει το πράγμα οι αρμόδιοι επί του θέματος; Εάν π.χ. ένας άνθρωπος χρειασθεί για λόγους υγείας ,η το πιο φυσικό, για λόγους δίψας ένα ποτήρι νερό, τι πρέπει να κάνει εάν το Κυλικείο είναι κλειστό; Θα πρέπει να κατέβει τις σκάλες προς το υπόγειο και στους νιπτήρες να απλώσει το χέρι του στη γούρνα όπως θα το έκανε ο Νταβέλης στην σπηλιά της Πεντέλης και με τη φούχτα του να κορέσει τη δίψα του;
Θα μου πείτε: Είναι μια λύση κι’ αυτή αλλά παραπέμπει σ’ άλλες εποχές που οι αλεπούδες βγαίνανε στο Κεφαλάρι μέρα μεσημέρι.
Αν επίσης, κάποιος θέλει η έχει ανάγκη κάτι να βάλει στο στόμα του επειδή πιθανόν έρχεται στην εκδήλωση κατ’ ευθείαν από τη δουλειά του, τι να κάνει; Θα μου πείτε, «κακό της κεφαλής του» που δεν προέβλεψε να’ χει μαζί του ξηρά τροφή μαζί με το παγούρι του!
Υπάρχει όμως και ένα άλλο θέμα νομίζω: Η εκμίσθωση του Κυλικείου ίσως περιλαμβάνει φαίνεται από ότι καταλαβαίνω, και τον προ αυτού χώρο, δηλαδή την αίθουσα – ας την πούμε – αναμονής.
Δηλαδή ο επισκέπτης που προσέρχεται για μια εκδήλωση, δεν μπορεί με τίποτα να περιμένει κάποιον δικό του, η να ανταλλάξει μια κουβέντα με ένα γνωστό του κ.λ.π., μιας και ο χώρος αυτός ακολουθεί πιστά το Κυλικείο στο ερμητικό του σκοτεινό κλείσιμο!
Εάν λοιπόν έχει τέτοιες….εξωφρενικές απαιτήσεις, τότε είσαι υποχρεωμένος η να βγεις στο αίθριο το χειμώνα και συχνά με βροχή και βοριά που τ’ αρνάκια παγώνει, ή να ξεχάσει τις λογικές σου επιθυμίες, και φθάνοντας στο Δημαρχείο, να χωθείς κατ’ ευθείαν στην αίθουσα της εκδήλωσης και μάλιστα επειγόντως για να μην μπλοκάρεις την ασφυκτιούσα είσοδο.
Όσο για τούς συμμετέχοντες παράγοντες των εκάστοτε εκδηλώσεων π.χ. μουσικούς, χορωδούς, ηθοποιούς κ.ο.κ, και αυτοί με τα όργανά τους, τις στολές τους, τα μακιγιάζ τους κλπ., θα αναγκασθούν όταν ο χώρος είναι κλειστός να βρουν άλλες λύσεις όπως π.χ. καταφύγιο, έστω και στους φιλόξενους χώρους της Πολεοδομίας και της Τεχνικής Υπηρεσίας του Δήμου μας που συνήθως εκείνες τις ώρες δεν απασχολούν εργαζόμενους.
Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι αναγκάζομαι να βάζω καμιά φορά λίγο αλατοπίπερο στο γραπτό μου, αποφεύγοντας έτσι να μη βαραίνω το κείμενο μου και μέσα από αυτή την πιο ανάλαφρη παρουσίαση του θέματος, ελπίζω να παρουσιάζω μερικές πτυχές της ζωής από κάποια εύθυμη πλευρά τώρα που η ζωή μας έτσι κι’ αλλιώς κυλάει από γκρίζα μέχρι πολύ μαύρη.
Αλλά γυρίζοντας στο θέμα μας, να μην παραλείψω να αναφέρω το βασικό στοιχείο για το οποίο ξεκίνησα το σημερινό μου γράψιμο: Έχουμε που έχουμε μια απ΄ τις χειρότερες, πιο αφιλόξενες και πιο ακατάλληλες Δημοτικές αίθουσες πολιτιστικών εκδηλώσεων ολοκλήρου της Αττικής.
Ας προσπαθήσουμε να βελτιώνουμε έστω και εκ των ενόντων όσο γίνεται, την προς τα έξω εικόνα μας εκεί που όντως ακόμη χωλαίνουμε αφόρητα.
{jcomments on}
