Σε αντίθεση με τη νίκη ενός πολιτικού, η οποία επιβεβαιώνεται με ένα εκλογικό αποτέλεσμα, η ήττα μπορεί να προϋπάρξει της εκλογικής της καταγραφής.
Ο πολιτικός μπορεί να έχει χάσει πολύ προτού ανακοινωθούν τα αποτελέσματα της κάλπης και, ακόμη χειρότερο, να έχει διασυρθεί και καταστραφεί, επειδή ακριβώς επιχειρεί να αποφύγει την πρακτική καταγραφή της ήττας του.
Η ήττα εμφανίζεται ως διάσταση του πολιτικού με την πραγματικότητα και στη συνέχεια ως εχθρότητα προς την κοινωνία που δίκαια δυσανασχετεί. Όσο μεγαλύτερη είναι η διάσταση και όσο πιο αργή η αποδοχή της ήττας με προσφυγή στις κάλπες τόσο πιο εξευτελιστικά επιβαρυντικό είναι το αποτέλεσμα για τον πολιτικό.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι στον δρόμο της ήττας. Όχι επειδή το υπονοούν κάποιες δημοσκοπήσεις αλλά γιατί το δηλώνει ο ίδιος με τη διαταραγμένη δημόσια και πολιτική του εικόνα.
Δεν μπορεί να διαχειριστεί καταστάσεις, επιβεβαιώνει σκανδαλωδώς την αδυναμία του να αναμετρηθεί με τον πολιτικό του αντίπαλο, κάνει επιθέσεις με κατασκευασμένες και άκομψες κατηγορίες προς όσους τον κρίνουν και γίνεται όλο και πιο αυταρχικός προσπαθώντας να εξασφαλίσει την αποδοχή που εκλείπει.
Λίγη σημασία έχει πότε θα γίνουν οι εκλογές και δεν αποκλείεται ο Μητσοτάκης να επιχειρήσει την όσο το δυνατόν πιο αργοπορημένη προσφυγή στην κάλπη, διακινδυνεύοντας έτσι να καταρρεύσει με τρόπο που θα προκαλέσει τον οίκτο ακόμη και του Σαμαρά που έχει σχετική εμπειρία.
Ο Αλέξης Τσίπρας εδώ και καιρό τον πιέζει με προκλήσεις που αχρηστεύουν την επικοινωνιακή εικόνα τού νυν πρωθυπουργού και καταδεικνύουν πόσο τεχνητή είναι.
Την ώρα που ο Μητσοτάκης μαζεύει κάμερες και κομπάρσους από την κυβέρνηση για να φωτογραφηθεί με ασφάλεια δίπλα σε ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ ή σε εκδηλώσεις που προαναγγέλλουν υποτιθέμενες επενδύσεις, ο Τσίπρας έχει ανοιχτή επικοινωνία με τους πολίτες με περιοδείες σε όλη την Ελλάδα.
Το σημαντικό είναι ότι ενώ στον φωταγωγημένο Κυριάκο δεν υπάρχει η αύρα και το κλίμα του κόσμου, στον Τσίπρα απευθύνονται χιλιάδες πολίτες ως τον πολιτικό που πρέπει να βρει λύσεις και πιθανώς να τον ωθούν έξω από το εσωστρεφές κομματικό πλαίσιο για την ανεύρεση αυτών των λύσεων.
Αργά ή γρήγορα η αναμέτρηση θα γίνει με τους όρους του Τσίπρα κι όχι του Μητσοτάκη, με τις δημοσκοπικές εταιρείες και τα «ευρήματά» τους να αποτελούν την απόδειξη της κοροϊδίας και όχι της πολιτικής υπεροχής του νυν πρωθυπουργού.
Η στιγμή και οι λόγοι που δημοσιοποιήθηκαν για τη διαγραφή του ευρωβουλευτή της ΝΔ Γιώργου Κύρτσου αποτελούν την παραδοχή της ήττας η οποία έχει γνέψει στον Μητσοτάκη από μακριά. Ο Γιώργος Κύρτσος ασκεί κριτική στον Μητσοτάκη από το 2020 ακόμη. Οπως αποκαλύπτει ο ευρωβουλευτής, ο Μητσοτάκης αρκετές φορές επιχείρησε να τον κάνει να σιωπήσει, αλλά μόλις τώρα αποφάσισε τη διαγραφή του.
Ο λόγος είναι ότι ο φιλελεύθερος ευρωβουλευτής της ΝΔ με τις πρόσφατες διαφωνίες του χτύπησε φλέβα. Εχει καταδείξει ότι η χώρα οδεύει προς ορμπανοποίηση, μίλησε για σκάνδαλο Novartis και για τις διώξεις της ερευνητικής δημοσιογραφίας που αποκάλυψε το σκάνδαλο την ώρα που οι πραγματικοί ένοχοι μένουν ατιμώρητοι.
Όποια κι αν είναι η αφετηρία της κριτικής Κύρτσου, περιγράφει την πραγματική εικόνα της κυβέρνησης Μητσοτάκη και τη δυσαρέσκεια του ευρωπαϊκού παράγοντα, προβλέποντας μάλιστα το προβληματικό μέλλον της.
Όλα αυτά συμβαίνουν ακριβώς τη στιγμή που και ο ίδιος ο Μητσοτάκης παίρνει τα μηνύματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι όχι μόνο η συμπεριφορά του κρίνεται προβληματική αλλά ενδέχεται να έχει σοβαρές επιπτώσεις στην οικονομική ενίσχυση της χώρας, αφού προαπαιτούμενο γι’ αυτές τις χρηματοδοτήσεις είναι ο σεβασμός στο κράτος δικαίου.
Ο Μητσοτάκης δυσαρεστείται με την αλήθεια και αποφασίζει να σκοτώσει τον αγγελιοφόρο, όπως θα έκανε κάθε σκοταδιστής μονάρχης. Συνεπώς ο Κύρτσος δεν απειλεί τον Μητσοτάκη ότι θα ρίξει την κυβέρνησή του, θυμίζει όμως ότι ανήκουμε στην Ευρώπη, στα κριτήρια της οποίας δεν ανταποκρινόμαστε. Ξύνει τον ευρωπαϊκό λούστρο του Κυριάκου Μητσοτάκη και αποκαλύπτει το σαρακοφαγωμένο υπόστρωμα, διάτρητο απ’ όλα τα ζωύφια της διαφθοράς.
Για όποιον αναρωτιέται αν είναι νωρίς για να συμβεί κάποιο μοιραίο, έστω με την υποβοήθηση του Γιώργου Κύρτσου, να θυμίσω ότι η εκλογή Μητσοτάκη δεν είναι ούτε αδιατάραχτη ούτε σταθερή. Ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας αποδεχόμενος όλες τις δεσμεύσεις που τον έφεραν στην εξουσία.
Ο Μητσοτάκης δεν πήρε την εξουσία, απλώς του την παρέδωσαν οι μιντιάρχες και η οικονομική ελίτ, η οποία θεώρησε ότι απειλείται από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Το επίσης προβληματικό για τον Μητσοτάκη είναι ότι και η αρχηγία στη ΝΔ τού παραδόθηκε ως αποτέλεσμα συμφωνιών στο εσωτερικό του κόμματος.
Στην πραγματικότητα υπήρξε ελάχιστα δημοφιλής στο κόμμα του και οι συμφωνίες για να γίνει αρχηγός δημιούργησαν και τις αντίστοιχες ομηρίες.
Ο Μητσοτάκης, σε αναντιστοιχία με την ανεμελιά που επιδεικνύει στην προσωπική του συμπεριφορά, είναι πολύ πιεσμένος. Ο χρόνος τελειώνει, οι συμφωνίες λήγουν και η δυσαρέσκεια μεγαλώνει. Δεν αναφέρομαι στη δυσαρέσκεια των υποβαθμισμένων κοινωνικών στρωμάτων και του εξαπατημένου μεσαίου χώρου που αναζητούν χρήμα για να πληρώσουν ο καθένας το δικό του ρεύμα.
Η δυσαρέσκεια των επιχειρηματιών είναι που προβληματίζει και πιέζει τον Μητσοτάκη. «Δεν παραδίδει έργο» στις εργολαβίες που έχει αναλάβει και φυσικά δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τους πάντες σε όσα υποσχέθηκε.
Ξαφνικά όλα τα μαύρα σύννεφα έχουν μαζευτεί πάνω από το κεφάλι του και μετατρέπεται από άριστος σε αχάριστος. Όλοι, για τους δικούς τους λόγους, βρίζουν τον Μητσοτάκη. Και συμφωνούν ότι είναι κατώτερος των περιστάσεων.
Η συμπεριφορά των μελών της Φαμίλιας που είχαν εμπλακεί στη «διεκπεραίωση» του κυβερνητικού έργου συζητιέται όλο και περισσότερο και τα δάχτυλα σηκώνονται και δείχνουν όλα τον αρχηγό. Οι φυγόκεντρες δυνάμεις αναπτύσσονται σταδιακά και μέσα στη ΝΔ.
Η κατάσταση που περιέγραψαν τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης, με τους αξιωματούχους της Κομισιόν να φοβούνται ότι ο Μητσοτάκης θα ρίξει την Ελλάδα σε νέα περιπέτεια επειδή διοχετεύει το χρήμα σε δικούς του και αρεστούς, ανοιχτά πλέον γίνεται αντικείμενο συζήτησης στο κόμμα.
Απέναντι στην κατάσταση ο Μητσοτάκης δεν έχει δυνατότητα χειρισμού και φυσικά αλλαγής στάσης. Αντιθέτως, θα γίνεται όλο και πιο αυταρχικός, επιχειρώντας να κάνει τη δυσαρέσκεια των άλλων υποταγή.
Επιπλέον θα στηρίζεται όλο και περισσότερο στις δυνάμεις εκείνες που μπορούν να γίνουν πρόθυμες δυνάμεις κρούσης, όπως είναι οι ακροδεξιοί και οι αδωνοβλεψίες της πολιτικής. Ο φαύλος κύκλος που δημιουργεί θα κλείνει όλο και περισσότερο, μέχρι που θα ταυτιστεί με τον ίδιο ως κέντρο του προβλήματος.
Τώρα το ποιος θα τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια του ή θα του φορέσει νανογιλέκο και θα τον περιφέρει σαν αρκούδα στο πανηγύρι είναι λεπτομέρεια χωρίς σημασία.
