Ήταν μια παρέα. Όλοι καλοί φίλοι από τα παλιά, που τώρα πια, τα χρόνια που είχαν μαζευτεί απάνω μας, μας έφερναν πιο κοντά τον ένα με τον άλλον.
Σμίγαμε που λέτε κάποια πρωινά, που οι πιο νέοι δουλεύουν και εσύ κάθεσαι γύρω από έναν καφέ που τον πίνεις σταγόνα – σταγόνα για να κρατήσει η μικρή σου – κατά βάσει ανιαρή – απόλαυση, κάπως περισσότερο.
Είναι μια πικρή αλήθεια, πως όταν φθάσεις σε κάποια ηλικία, δεν μπορείς πια να μιλάς και να κουβεντιάζεις εύκολα για το…..μέλλον!
Μοιραία περιορίζεσαι στο παρελθόν με τις ατέλειωτες αναμνήσεις που παρελαύνουν σαν χείμαρρος στο φλύαρο μυαλό σου και φέρνεις την κουβέντα στο παρόν, που κατά τεκμήριο σου προσφέρει περισσότερη αισιοδοξία και σε κρατάει όρθιο στη γεροντική σου ζωή που τρέχει όσο πάει και πιο γρήγορα.
Κάπως έτσι λοιπόν, ο Αλέξης, ο Νίκης, ο Κωστής, ο Αλέκος, ο Πέτρος, ο Νίκος και εγώ, αποτελούσαμε το Ρωμαϊκό «Κονκλάβιο» και μαζευόμαστε – όχι στο Βατικανό – αλλά σε κάποιο χαριτωμένο στέκι της Νέας Ερυθραίας, για να…..λύσουμε ένα σωρό «επείγοντα» προβλήματα π.χ. του πώς να διοικήσουμε την πόλη καλλίτερα και ακόμη και του πως να …..κυβερνήσουμε τη χώρα πιο αποτελεσματικά, φθάνει να μας άκουγαν από μια μεριά το πόσο σοφοί είμαστε, παίζοντάς το «τζάμπα μάγκες» μέσα από τις προστατευτικές πολεμίστρες της «βολικής» θεωρίας!
Λύναμε λοιπόν όλα τα προβλήματα, διεθνή και ντόπια και παράλληλα ετοιμάζαμε και τα προσωπικά μας σχέδια σε ότι αφορούσε το καλοκαιράκι που θα ερχόταν και που πάντα η αισιοδοξία μας – αφελής καμιά φορά – μας διαβεβαίωνε πως θα το προλαβαίναμε και…πάλι.
Ένα μόνο δεν προβλέπαμε να κάνουμε: Να σιγουρέψουμε αυτό το άγνωστο το «και πάλι»!!
Αχ, αυτό το ανθρώπινο αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Αλήθεια, και πόσο αδύνατο θα βλέπαμε ότι ήτανε αν τολμούσαμε να πείσουμε πραγματικά τον εαυτό μας ότι θα υπάρχουμε και…..τότε.
Πάντως μας βόλευε πολύ αυτό που όλοι εκφράζουν κάθε τόσο, ότι «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία».
Ο χρόνος λοιπόν κυλούσε αμέριμνα, και στη μικρή μας παρέα τα λέγαμε ξέγνοιαστα κι' ανέμελα και τα λέγαμε με αργό ρυθμό, ανασύροντας τις αναμνήσεις μας λίγες-λίγες για να' χουμε να λέμε και την επόμενη φορά.
Απροσδόκητα όμως, οι «επόμενη φορά» άρχισε κάποια μέρα να μην έρχεται όπως θα θέλαμε. Η ατυχία είχε ήδη κτυπήσει αθόρυβα αλλά σκληρά την πόρτα της συντροφιάς μας και μάλιστα με 'συνοπτικές διαδικασίες' που αλίμονο, δεν κράτησαν παρά ελάχιστο χρόνο.
Έτσι, ο Αλέξης, ο Κωστής, ο Αλέκος και ο Νίκος, οι αγαπημένοι αυτοί φίλοι μας μέσα σ' ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα που θύμιζε βιαστικό θρόισμα ανέμου, έφυγαν από τη ζωή, και μαζί τους, ξεριζώθηκε κ' ένα κομμάτι της δικής μας ζωής που είχαμε τόσα χρόνια μοιρασθεί κοντά τους.
Μιας ζωής που δεν ήταν άλλη από τον μικρόκοσμο τον δικό μας που είχαμε λίγο – λίγο κτίσει στη μικρή αξέχαστη Καφετέρια – τη «Λεμονιά» όπως την έλεγα εγώ – της οδού Αναξαγόρα της Νέας Ερυθραίας, που τόσο ευγενικά μας φιλοξενούσε στη τροχιά της τρίτης ηλικίας μας.
Και θα μείνει «αξέχαστη» η «Λεμονιά»,γιατί εκεί σαν βρισκόμαστε, ξετυλίγαμε ολόκληρη τη γέρικη ζωή μας, άλλοτε κρύβοντας και κάτι – να μην τα λέμε και όλα, ε;- και άλλοτε προσθέτοντας και λίγο αλατοπίπερο για να γίνει η ιστορία πιο νόστιμη, ιδίως αν την έχουμε ξανά-διηγηθεί στην παρέα και δεν το…..θυμόμαστε!
Θα μείνει όμως αξέχαστη η αγαπημένη «Λεμονιά» γιατί και εμένα και του Πέτρου που κι' αυτός πορεύεται τώρα πια την ένατη δεκαετία της ζωής του, αλλά και του Νίκη του τόσο αγαπητού πολύτιμου συνεπιβάτη της συντροφιάς, δεν μας κάνει καρδιά να ξανασμίξουμε εκεί στο τραπεζάκι του παρελθόντος, και να περισσεύουν άδεια καθίσματα.
Υπάρχει πάντα ο σκληρός κίνδυνος να πλησιάσει κάποιος ανυποψίαστος πελάτης, να απλώσει το χέρι του στο άδειο κάθισμα και μ' ένα ευγενικό χαμόγελο να μας ρωτήσει: «Μήπως μπορώ να πάρω το κάθισμα εάν περισσεύει;»
Και τότε θα πρέπει και μείς να του ανταποδώσουμε το ευγενικό του χαμόγελο και πολύ δοτικά, να του….ψελλίσουμε ένα «ευχαρίστως κύριε», χωρίς βέβαια εκείνος ποτέ να υποψιασθεί πόσο δύσκολη θα ήταν αυτή η απάντησή μας και πόσο πόνο θα μας έδινε εκείνη τη στιγμή η «ευχαρίστως» προσφορά μας ενός άδειου καθίσματος που ούτε καν μας ανήκε!
Πόσο να γράψω άλλο, όταν μου είναι τόσο δύσκολο……
{jcomments on}
