Μία ενδιαφέρουσα Πολιτική Ανάλυση χαρακτήρων, ήθους και ευπρέπειας, η οποία έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον……
Ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης υιοθέτησε την πολιτική της βαρβαρότητας όταν βρήκε στον αντίπαλό του αντιμέτωπο με τη φρίκη.
Ο σημερινός παραδίδει μαθήματα πολιτικής παιδαγωγικής, προτάσσοντας την ανακούφιση όσων πλήττονται και όχι τα πλήγματα στον αντίπαλο.
Συμβαίνει στο Μητσοτακέικο: Η μοίρα της πολιτικής τους εκδικείται για τον πολιτικό αμοραλισμό τους.
-Είδαμε τον Κώστα Μητσοτάκη να πληρώνει με Αποστασία την Αποστασία.
-Τώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης πληρώνει με πυρκαγιά την πυρκαγιά που ίδιος έκανε σημαία του, στο Μάτι.
Οι φλόγες των τελευταίων ημερών έγιναν ξαφνικά βαλβίδες απελευθέρωσης της λαϊκής οργής δύο χρόνων. Όλοι στην Επικράτεια βλέπουν με ποιον έχουν να κάνουν.
Καταλύτης είναι η υποδειγματική συμπεριφορά του Αλέξη Τσίπρα.
Κάνει το αντίθετο από ότι έκανε στη θέση του ο Μητσοτάκης πριν από τρία χρόνια. Δεν κερδοσκοπεί στις στάχτες, δεν κάνει την θεομηνία πολιτικό όπλο, δεν χτυπάει κάτω από τη μέση.
Όλοι θυμούνται πώς εκδηλώνονταν ο Νεομητσοτακισμός όσο αυξάνονταν ο αριθμός των νεκρών στο Μάτι.
Η Ηθική Συντριβή του Μητσοτάκη από τον Τσίπρα αυτές τις μέρες, είναι ορατή γιατί ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν τον ακολούθησε στον ρόλο.
Ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης υιοθέτησε την πολιτική της βαρβαρότητας, όταν βρήκε στον αντίπαλό του αντιμέτωπο με τη φρίκη.
Ο σημερινός παραδίδει μαθήματα πολιτικής παιδαγωγικής, προτάσσοντας την ανακούφιση όσων πλήττονται και όχι τα πλήγματα στον αντίπαλο.
Με διαφορά τριών χρόνων διαμορφώνεται μια μονομαχία χαρακτήρων, ήθους και ευπρέπειας και την κερδίζει ο Τσίπρας κατά κράτος.
-Δεν εμφανίζεται στα μέτωπα της πυρκαγιάς σκηνοθετημένος και βουλημικός για κομματικό όφελος – ακόμη και επί πτωμάτων.
-Δεν ξεπατικώνει το ύφος, την επιθετικότητα, την απρέπεια σε άταφους νεκρούς, που επιστράτευσε εναντίον του ο Κυριάκος.
-Δεν τρέχει πίσω από τις κουρτίνες για «ενημέρωση» από τον αρχηγό της αστυνομίας που δουλεύει γι αυτόν κι όχι για το αξίωμά του.
-Δεν περιμένει να ευεργετηθεί πολιτικά από τις φλόγες και δεν επενδύει την καταστροφή για να νικήσει τον Μητσοτάκη.
Είναι ηγετικός, δεν είναι υστερόβουλος.
Ότι στις πυρκαγιές δεν θρηνούμε θύματα, αποτελεί αντιπολιτευτικό πλεονέκτημα για τον Τσίπρα. Αντιμετωπίζει την καταστροφή ως ηγέτης, όχι ως ρεβανσιστής.
Νικάει με την ανθρωπιά που αναδύει η παρουσία του στη σκηνή, σε μια πολύ δύσκολη ώρα για όσους δοκιμάζονται.
Το «Δόγμα Τσίπρα» απέναντι στις κρίσεις που προκαλούν τα φυσικά φαινόμενα, δεν περιέχει αμπούλες με υδροκυάνιο μικροπρέπειας.
Δεν νιώθει προνομιούχος της εύκολης αντιπολίτευσης-επειδή υπήρξε θύμα της: Δεν επιστρέφει στον Μητσοτάκη τα ευτελή βέλη με τα οποία τον έπληξε προσωπικά ο ίδιος.
Η αντιπολιτευτική κουλτούρα Μητσοτάκη χρειάζονταν νεκρούς για να αποδώσει – και κατά κακή τύχη τους είχε.
Η προσωπική αντίληψή του Τσίπρα για την πολιτική δεν έχει ανάγκη το αίμα. Αρκούν τα δάκρυα για να επικοινωνήσει με όσους πλήττονται.
Η σύγκριση ανάμεσα σε δυο πολιτικούς με εναλλασσόμενους ρόλους, η διαφορά στο τότε και στο τώρα, είναι λυτρωτική…
