Τα είπε όλα με λίγες λέξεις ο Αλέξης: Παρέλαβα μια χρεοκοπημένη χώρα και άφησα γεμάτα Ταμεία…
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ασκεί δριμεία κριτική στον Πρωθυπουργό για τα μέτρα κατά της ακρίβειας, την εξωτερική πολιτική και την πανδημία, τονίζοντας ότι δεν «υπάρχει πεδίο συναίνεσης».
Επισημαίνει ότι «ίσες αποστάσεις δεν χωρούν όταν μια χώρα εισβάλλει σε μια άλλη», αλλά χαρακτηρίζει «απερισκεψία, στα όρια της εθνικής επιπολαιότητας» την αποστολή όπλων στην Ουκρανία.
Σκληρή κριτική στην κυβέρνηση και προσωπικά στον Πρωθυπουργό ασκεί ο Αλέξης Τσίπρας με αποκλειστική συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής».
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και πρώην πρωθυπουργός μιλάει για όλα και για όλους, τόσο για όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία και ποια πρέπει να είναι η στάση της Ελλάδας όσο και για τα εσωτερικά πολιτικά θέματα, την ακρίβεια, τις εκλογές, τον εκλογικό νόμο και το κόμμα του.
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία μπορεί να δικαιολογηθεί;
«Όχι, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί, ότι κι αν επικαλείται ο πρόεδρος Πούτιν. Ο πόλεμος δεν είναι συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, αλλά αντικατάσταση της πολιτικής με τον όλεθρο και το αίμα αθώων ανθρώπων. Στηρίζουμε συνεπώς τις ισχυρές και στοχευμένες κυρώσεις για να αποχωρήσει ο ρωσικός στρατός από την Ουκρανία και να βρεθεί διπλωματική λύση».
Χωρούν ίσες αποστάσεις και δικαιολογίες, όπως π.χ. για παλαιότερες επεμβάσεις του ΝΑΤΟ, στην πολεμική επέμβαση της Ρωσίας;
«Ισες αποστάσεις δεν χωρούν όταν μια χώρα εισβάλλει σε μια άλλη. Αλλά θα ήταν λάθος να μη μιλάμε για το πώς φτάσαμε ως εδώ και να μπαίνουμε σε φοβικές λογικές. Να μη μιλάμε π.χ. για το γεγονός ότι ο πρόεδρος Πούτιν εκμεταλλεύεται το «προηγούμενο» των επεμβάσεων της Δύσης, που παραβίαζαν το διεθνές δίκαιο, για να δικαιολογήσει τη δική του εισβολή.
Πολλοί λένε ότι αυτή η στιγμή είναι η 11η Σεπτεμβρίου της Ευρώπης. Ας θυμηθούμε πώς αντέδρασε η Δύση μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Όχι μόνο σε σχέση με το Αφγανιστάν και το Ιράκ, αλλά και σε σχέση με τη Ρωσία. Η κυβέρνηση Μπους, αντί να προωθήσει μια αδιαίρετη αρχιτεκτονική ασφαλείας, όπως συμφωνήθηκε με τη Ρωσία το 1999, προέβη σε εξαιρετικά προκλητικές και κοντόθωρες κινήσεις».
Η Ελλάδα τελικά πού ανήκει; Η Ρωσία είναι σύμμαχός μας; Ρωτώ διότι βλέπουμε πάλι, όπως παλαιότερα, ένα έντονο αντί-δυτικό κλίμα.
«Θα επαναλάβω εδώ τη γνωστή φράση του Ανδρέα Παπανδρέου: Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Με σύγχρονους όρους, αυτό σημαίνει ότι κάνουμε το παν για να προασπίσουμε τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, τόσο μέσω της συμμετοχής μας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, αλλά και πολύ πέρα από αυτούς τους διεθνείς οργανισμούς, διατηρώντας τους απαραίτητους ανοιχτούς διαύλους στο πλαίσιο μιας ενεργητικής, πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής. Η Ρωσία δεν είναι σύμμαχος, αλλά είναι μια ισχυρή χώρα με επιρροή στην περιοχή μας και με τον λαό της οποίας έχουμε ιστορικούς δεσμούς.
Οφείλουμε σήμερα να σταθούμε απέναντί της, χωρίς ωστόσο να υιοθετούμε λογικές αντί-ρωσικής υστερίας, νέο-μακαρθισμού ή ακόμη και πρακτικές που θα βοηθήσουν αντί να απομονώσουν τη ρωσική κυβέρνηση και τις επιλογές της μέσα στον ρωσικό λαό, όπως π.χ. η απαγόρευση πολιτιστικών και αθλητικών εκδηλώσεων.
Ο πολιτισμός άλλωστε και ιδιαίτερα τα έργα μεγάλων δημιουργών είναι οικουμενικά και είναι αδιανόητο να επιδέχονται απαγορεύσεις. Δεν απαγορεύτηκε ο Μπετόβεν όταν ο ναζισμός προκαλούσε τη μεγαλύτερη σφαγή της Ιστορίας».
Στο πλαίσιο της γεωπολιτικής αναδιάταξης, η Ελλάδα τι ρόλο μπορεί να διαδραματίσει;
«Σήμερα είναι ακόμα πιο σημαντικό η Ελλάδα να παραμείνει ευρωπαϊκός πυλώνας ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή. Να μην υιοθετήσει το επικίνδυνο αφήγημα Μητσοτάκη περί «φυλακίου της Δύσης προς Ανατολάς», εν προκειμένω μας βάζει στην πρώτη γραμμή της στρατιωτικής σύγκρουσης με τη Ρωσία.
Η εσπευσμένη-και χωρίς καμία διαβούλευση με τις πολιτικές δυνάμεις-απόφαση Μητσοτάκη για αποστολή πολεμικού υλικού στην Ουκρανία ήταν μεγάλη απερισκεψία, στα όρια της εθνικής επιπολαιότητας. Ελπίζω να μην το βρούμε μπροστά μας λίγους μήνες αργότερα.
Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα οφείλει να λαμβάνει θέση υπεράσπισης του Διεθνούς Δικαίου, χωρίς να γίνεται μέρος της κρίσης. Και να κινείται ενεργά για να ανακτήσει τον ηγετικό της ρόλο στα Βαλκάνια, όπως έγινε μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά και στη Μεσόγειο, όπως έγινε με την καθιέρωση της Συνόδου των Ευρωπαϊκών Χωρών του Νότου και του πλαισίου συνεργασίας 3+1».
Παρατηρήσαμε τη θετική στάση σας για τη συνάντηση των κ.κ. Μητσοτάκη και Ερντογάν. Σε μια διαπραγμάτευση γίνονται και υποχωρήσεις και κάπως πρέπει το παγόβουνο να σπάσει. Η Ελλάδα μπορεί και σε ποιο σημείο να κάνει πίσω;
Η συνέχεια στην ΠΗΓΗ………..
