Τα πρώτα δείγματα γραφής τα βλέπουμε ήδη. Η ισχύς της απλής αναλογικής ως εκλογικό σύστημα στις προσεχείς δημοτικές εκλογές αναμένεται να οδηγήσει σε πανσπερμία συνδυασμών, μικρής ή μεγάλης δυναμικής.
Αν κρίνουμε, δηλαδή, από όσα μέχρι στιγμής έχουν συμβεί – και ακόμη είναι μέσα Οκτωβρίου – στη μάχη της κάλπης σε κάθε Δήμο θα μετάσχουν ένα σωρό παρατάξεις. Αποχωρήσεις, ανεξαρτητοποιήσεις, ιδρύσεις νέων συνδυασμών, ήδη συνθέτουν ένα πρώτο κομμάτι του προεκλογικού πάζλ.
Το πρώτο ερώτημα είναι αν όλοι φτάσουν στον τερματισμό: Δεν είναι βέβαιο. Ενδεχομένως κάποιοι μικρής δυναμικής συνδυασμοί να συμμαχήσουν ή να «απορροφηθούν» από κάποιους άλλους που ενδεχομένως να δείχνουν πολύ μεγαλύτερη δυναμική, με στόχο την είσοδο στο Δημοτικό Συμβούλιο ή ακόμη και να «συνδιοικήσουν».
Πόσοι, εξάλλου, από αυτούς τους συνδυασμούς μπορούν να αναπτύξουν σημαντική πολιτική ρητορική, επιχειρηματολογία, προτάσεις και διαλογική πρόθεση, ώστε να αξιολογηθούν από το εκλογικό Σώμα με βάση τον πολιτικό τους λόγο και όχι την όψιμη ψηφοθηρία;
Ακόμη είναι νωρίς για την απάντηση, άλλωστε τα «πιόνια» στην εκλογική «σκακιέρα» μόλις άρχισαν να κινούνται και η «παρτίδα» έχει πολύ δρόμο ακόμη.
Το δεύτερο ερώτημα και συνάμα προβληματισμός, έχει ήδη τεθεί και δεν μπορεί να απαντηθεί επαρκώς παρά μόνο από την 1η Σεπτεμβρίου, όταν και θα αναλάβουν οι νέοι δήμαρχοι, διοικήσεις και Δημοτικά Συμβούλια: Πού ακριβώς θα οδηγηθεί η Τοπική Αυτοδιοίκηση με αυτή την πανσπερμία συνδυασμών;
Με την αυτοδυναμία να αποτελεί, πλέον, «ευσεβή πόθο» για όλους, πολλές δημοτικές Αρχές θα εξαρτούν από την ομαλή πολιτική συνεργασία με άλλους συνδυασμούς, την ομαλή λειτουργία και πορεία του Δήμου που διοικούν.
Πόσοι από αυτούς τους συνδυασμούς θα κατέβουν στο «γήπεδο» για να παίξουν με fair play και όχι «αντιαθλητικά»; Πόσο πιο ισχυρό θα είναι το πολιτικό προσκήνιο σε σχέση με το πολιτικό παρασκήνιο;
Και κάτι τελευταίο:
Με βάση το νέο εκλογικό σύστημα, το οποίο φιλοδοξεί να καταστήσει λιγότερο «δήμαρχο-κεντρικό» και περισσότερο «άμεσα δημοκρατικό» το αυτό-διοικητικό μοντέλο διοίκησης, υπάρχει σοβαρή περίπτωση το μεγάλο ζητούμενο τελικά να είναι οι ισχυρές προσωπικότητες ως ηγέτες και εν δυνάμει τοπικοί άρχοντες.
Εκείνοι, δηλαδή, που θα συγκεντρώνουν τις ικανότητες που χρειάζονται ώστε και ισορροπίες να κρατήσουν και την πολιτική τους να εφαρμόσουν και τις αποφάσεις να «περάσουν», σε ένα πολύ πιο δύσκολο περιβάλλον.
Εκεί, δηλαδή, που η απλή αναλογική «χτυπάει» το «πρόσωπο» για να αναδείξει τη συλλογικότητα, ίσως να χρειαστεί ένα ισχυρό «πρόσωπο» που θα «οδηγήσει» τη συλλογικότητα σε ασφαλείς δρόμους, μακριά από σκοτεινά μονοπάτια που θα οδηγούν τους Δήμους σε αδιέξοδα.
Οξύμωρο; Η ζωή θα δείξει…
