Η Γερμανική Bild αλλά και πολλά άλλα Γερμανικά ΜΜΕ διασπείρουν το στερεότυπο του Έλληνα «τεμπέλη», «αχάριστου» και «άπληστου».
Φυσικά πολλοί Γερμανοί αντέδρασαν και ίσως κι η Bild να μην είχε άδικο αν αναφερόταν στις μερικές εκατοντάδες που αποτελούσαν το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας, μέχρι τις 25 Ιανουαρίου 2015. Αλλά όπως έχουμε ξαναπεί οι «Έλληνες» κρατικοδίαιτοι διαπλεκόμενοι εργολάβοι δεν εκπροσωπούν τον Ελληνισμό.
Παρόλα αυτά, το πολιτικό ερώτημα είναι γιατί η Bild βρίσκει τόσα πολλά ευήκοα ώτα στην Δύση. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο κ. Schauble είναι υπουργός πάνω από 10χρόνια, ΥΠΕΣ από το 2005 και ΥΠΟΙΚ από το 2009 και αναγνωρίζεται ως μεγάλος οικονομολόγος από τους Βόρειο Ευρωπαίους, που έχουν σαν κριτήριο την γερμανική αποτελεσματικότητα.
Πολλοί είναι κι οι Έλληνες «συστημικοί» δημοσιογράφοι που εξανίστανται στις γελοιογραφίες που συγκρίνουν την Μέρκελ ή τον Σόιμπλε με τον Αδόλφο Χίτλερ.
Αλλά πέρα από το χιούμορ, υπάρχει πράγματι αυτό το ναζιστικό υπόβαθρο στην σύγχρονη τεχνοκρατική Ευρώπη; Αυτή η περιρρέουσα αίσθηση στην Ελλάδα περί του 4ο Ράιχ είναι δικαιολογημένη;
Όπως γράφαμε σε προηγούμενη επιφυλλίδα, ο νεοφιλελευθερισμός είναι απλά μια πιο εύηχη λέξη για τον Φασισμό. Μετά το τέλος του Β΄ΠΠ στην δίκη της Νυρεμβέργης δικάστηκαν οι πράξεις κι όχι η ιδεολογία ούτε κι η Ιστορική ευθύνη του δυτικού μηδενισμού.
Πως θα μπορούσαμε άλλωστε να δικάσουμε την ενοχή ενός πολιτισμού;
Απαγορεύτηκαν τα σύμβολα του κόμματος, το βιβλίο o Αγών μου κι ότι άλλο θύμιζε τον Ναζισμό, αλλά τελικά τα αίτια έλειψαν;
Ο φασισμός είναι η περιφρόνηση και κάθε μορφή περιφρόνησης είναι το χαλί που στρώνεται για την έλευση του Φασισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι και οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές του Γερμανικού επεκτατισμού και του Ευρωπαϊκού Φεντεραλισμού δεν είναι κυρίως οι φιλελεύθεροι, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά οι ακροδεξιοί του ΛαΟΣ και της Πολιτικής Άνοιξης που διακήρυτταν την Εθνική Αφύπνιση και την «αρχαιολατρία» (sic) και σήμερα είναι οι καλύτεροι πλασιέ της Ευρώπης των Τραπεζιτών.
Αντίθετα από την «Eλληνική» ιδεολογία του Νίτσε και την ηθική του Γκαίτε, ακόμη και την μηδενιστική οντολογία του Χάιντεγκερ, οι Ναζί επέλεξαν την θεοποίηση του παραλόγου και έθεσαν σαν απόλυτη αλήθεια το τυχαίο της δύναμης, της απόλυτης δύναμης.
Αυτή η ηθική ταυτίζεται απόλυτα στις μέρες μας με τον νεοφιλελεύθερο «ρεαλισμό» της νέας Fuhrerprinzip (=η αρχή του Φύρερ) που είναι οι Αγορές και το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Κατά την απόλυτη αυτή αρχή, ο πραγματικός κόσμος αναλύεται μόνο πάνω στις αρχές της Αγοράς, του ανταγωνισμού, της προσφοράς και της ζήτησης, τίποτα πριν από αυτό και τίποτα μετά από αυτό δεν έχει καμία αξία.
Μόνο μέσα από την Αγορά οι άνθρωποι μπορούν να ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον, αν όχι των ιδίων ίσως των δισέγγονων τους κι αυτό το ουτοπικό μέλλον είναι η μόνη υπερβατικότητα που είναι επιτρεπόμενη από το Τραπεζικό σύστημα.
Οι Γερμανοί και οι λοιποί νέο-φιλελεύθεροι ηγέτες θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό να πληρώνουν τα πάντα για την νέα Fuhrerprinzip τρισεκατομμύρια στις Τράπεζες γεμίζοντας τα ταμεία των off-shore, αλλά θεωρούν αδιανόητο να μην πληρώνονται οι Τράπεζες από τους εξαθλιωμένους λαούς του νότου!
Για τον Σόιμπλε, η διαφθορά της Siemens, Hochtief, KMW, Thyssenkrupp, λίστας Λαγκάρντ κι οι λιμουζίνες του Βενιζέλου είναι παράπλευρες απώλειες. Αλλά για την πείνα και την εξαθλίωση ένοχοι είναι οι λαοί της Ευρώπης που δεν θέλουν να συμμορφωθούν στους δυνάστες τους. Οι λαοί είναι «αχάριστοι» γιατί αντιδρούν σε αυτούς που τους εξανδραποδίζουν για το…καλό τους!
Συνειδητά οι νεοφιλελεύθεροι Έλληνες πολιτικοί, δεν έχουν ενοχή γι αυτό που πράττουν, είναι λογικό το έγκλημα προς τα εκατομμύρια των ανέργων που παράγει η κρεατομηχανή των «πακέτων βοήθειας» (τι ωραία φράση!) γιατί έχουν προβλέψει να συντηρούν τους σκλάβους τους από την ιδιωτική ή κρατική φιλανθρωπία, τόση όση χρειάζεται για να μην επαναστατούν.
Όπως ο Χίτλερ πριν αυτοκτονήσει κατηγορούσε τον Γερμανικό λαό «που δεν στάθηκε στο ύψος της Ιστορικής ευθύνης» και δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι ήταν ένοχος απέναντι στο σκοπό του.
Έτσι στους νεοφιλελεύθερους, τους είναι απλά αδιανόητο να θεωρήσουν τον εαυτό τους ένοχο, απέναντι σε οποιαδήποτε ηθική αρχή, γιατί η μόνη αξία είναι το χρήμα και οι αριθμοί.
Οι αυτοκτονίες, όπως πρόσφατα μητέρας και γιου στην Χαλκίδα, είναι απλά «μια μικρή αύξηση» ποσοστού, για τον πρώην Υπουργό Υγείας, ως φυσικό φαινόμενο και ανεκτό μπροστά στο ύψιστο σκοπό κάποιας αφηρημένης οικονομικής ανάκαμψης στο απώτατο μέλλον.
Έκαναν πολιτική ως απολογητές των εντολών της Τρόικας, όπως οι εκτελεστές του Νταχάου έκλαιγαν μετά τον πόλεμο ότι εκτελούσαν εντολές. Δεν είχαν συναισθηματική συμμετοχή στο γίγνεσθαι, με το αζημίωτο βεβαίως μια έδρα στην βουλή και την γλυκεία εξουσία, όπως κι όσοι αδιαφορούσαν πληρώνοντας το ΕΝΦΙΑ ενώ γνώριζαν ότι είναι άδικο, αντισυνταγματικό, παραβίαζε ακόμη και τα δικά τους ανθρώπινα δικαιώματα, αφού τους τιμωρούσε προκαταβολικά και χωρίς δίκη, ως φοροφυγάδες και παρέβλεπαν ότι ενώ έσωζαν αυτοί το σπιτάκι τους χιλιάδες άλλοι το έχαναν και έμεναν χωρίς ρεύμα.
Όπως ακριβώς στο πόλεμο είναι εγκληματικό να μην σκοτώσεις και είναι τιμή το να σκοτώσεις επειδή σε διέταξαν και ναι είμαστε σε πόλεμο και κάποιοι επέλεξαν στρατόπεδο.
Ναι λοιπόν, η Ευρώπη του ανθρωπισμού, έχει μετατραπεί σε Ευρώπη του απρόσωπου τέρατος του χρήματος, ελπίδα όλων μας είναι η νέα συγκυβέρνηση που επανέφερε την πολιτική απέναντι στην οικονομία να γίνει η αρχή της Ευρώπης των λαών.
