Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά την εισβολή και συνεχιζόμενης της κατοχής, δεν υπάρχει πυξίδα στη διαχείριση του Κυπριακού.
Τούτο επιβεβαιώνεται καθημερινά και δυστυχώς οι διαχειριστές, πρώτα ο πρόεδρος Αναστασιάδης, δεν μπορούν να λειτουργήσουν διαφορετικά.
Επιδερμικότητα, αντιφατικότητα και τακτικισμοί με σημαδεμένα χαρτιά και προσπάθεια αποπροσανατολισμού των πολιτών.
Είναι υπέρμαχοι της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, του Πλαισίου Γκουτέρες (στο βάθος Σχέδιο Ανάν), ενώ συζητούν «έξω από το κουτί» με τον Τσαβούσογλου και τον εγκάθετο της Άγκυρας, εν δυνάμει ηγέτη στα κατεχόμενα, Kουντρέτ Οζερσάι.
Κι ο Οζερσάι εξήγησε τι εννοεί με το «έξω από το κουτί» και δεν έχει διαψευστεί. Είναι υπέρμαχοι του υπό συζήτηση μοντέλου λύσης, το οποίο έχουν φορτώσει με πολλές υποχωρήσεις και εσχάτως ανακάλυψαν πως δεν θα λειτουργήσει.
Και επειδή έφθασαν με δική τους ευθύνη στο σημείο αυτό – γιατί αυτοί διαχειρίζονται το Κυπριακό – με την ελαφρότητα και την χαλαρότητα που τους χαρακτηρίζει, έριξαν στον αέρα (γιατί περί αυτού πρόκειται) την ιδέα για χαλαρή ομοσπονδία. Άνευ προετοιμασίας, άνευ καν επεξεργασίας.
Ποια η εξήγηση; Ή έγινε για λόγους τακτικής, αλλά τώρα δεν μπορούν να το μαζέψουν, ή άλλος είναι ο στόχος και η επιδίωξη. Μήπως είναι αυτή που κυκλοφορεί ευρέως; Η ιδέα για δύο κράτη;
Είναι σήμερα υπέρμαχοι της κατάργησης των εγγυήσεων και της αποχώρησης των στρατευμάτων, ενώ υποστήριξαν σχέδιο λύσης που περιλάμβανε και τα δύο.
Δεν είναι άλλωστε μυστικό τι έλεγαν για τον τέως υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδος, Νίκο Κοτζιά, όταν είχε προτάξει τα κεφάλαια αυτά και τα είχε αναδείξει ως προϋπόθεση για να προχωρήσουν οι συζητήσεις για λύση.
Κάποιοι στη Λευκωσία έβγαζαν τη γλώσσα τους περίπατο. Και συμμαχούσαν με την τότε Αμερικανίδα υφυπουργό Εξωτερικών, Βικτόρια Νούλαντ, για παραγκωνισμό του.
Φορτωμένο με αμαρτίες
Το Κυπριακό είναι φορτωμένο και με τις αμαρτίες των εκάστοτε διαχειριστών. Σήμερα παρακολουθούμε το θέατρο του παραλόγου.
Οι επαφές «έξω από το κουτί» επιβεβαιώνουν πως συζητούνται σημεία και τέρατα. Αυτοί οι υπέρμαχοι της επανένωσης ψιθυριστά λένε πως είναι «καλύτερα να μην έχουμε τους Τούρκους μέσα στα πόδια μας».
Δεν θέλουν λύση, αλλά διαχωρισμό. Δεν θέλουν ένα κράτος, αλλά δύο ψευδοκράτη (αυτό θα μείνει στο τέλος).
Εάν διαπίστωσαν πως αυτά που συζητούν οδηγούν σε ένα μόρφωμα που δεν θα λειτουργήσει, ας έκαναν την ανατροπή προς τη σωστή κατεύθυνση και όχι σε μια χειρότερη εκδοχή, η οποία εδραιώνει τις υποχωρήσεις και ικανοποιεί διαχρονικές επιδιώξεις της Τουρκίας.
Η ανατροπή μπορεί να γίνει. Η διαμόρφωση ενός ολοκληρωμένου πλαισίου, που θα καταρτιστεί στη βάση των όσων ισχύουν στα κράτη-μέλη της ΕΕ και σε άλλες δημοκρατικές χώρες εκτός της Ένωσης, θα μπορεί να αποτελέσει το πρώτο βήμα για αλλαγή πλεύσης.
Εάν οι Τουρκοκύπριοι, όχι η Τουρκία και οι εγκάθετοί της στα κατεχόμενα, θέλουν ένα κανονικό κράτος, δεν έχουν λόγο να μη συζητήσουν στη βάση αυτή.
Η επιλογή είναι απλή: Ή παραπαίδια της Τουρκίας και αποξενωμένοι ή με την Κυπριακή Δημοκρατία εντός της ΕΕ.
Οι οπαδοί της επανένωσης υποστηρίζουν πως δεν θα δεχθεί η διεθνής κοινότητα αλλαγή της βάσης. Η διεθνής κοινότητα, που δεν αγχώνεται για το περιεχόμενο της λύσης, θα συμφωνήσει με ό,τι θέλουν οι Κύπριοι. Θα αντιδράσει, λένε η Τουρκία.
Και τι πρέπει να γίνει; Να δεχθούμε ό,τι θέλει η Τουρκία για να μην αντιδρά; Να συναινέσουμε, δηλαδή, σε ρυθμίσεις που εξυπηρετούν μια τρίτη χώρα και ξένα συμφέροντα για να μη θυμώσουν; Σωφροσύνη και τόλμη χρειάζεται κι όχι πολιτική μωρία και φόβος.
