Δεν μπορώ παρά να θαυμάσω την μαεστρία με την οποία οι Τούρκοι οι καλοί μας γείτονες και τρυφεροί εραστές του Αιγαίου και όχι μόνο, κατόρθωσαν να μας πασάρουν τις ατελείωτες και κατά το δυνατόν εξευρωπαϊσμένες τηλεοπτικές τους σειρές.
Είναι αλήθεια πολύ αξιοσημείωτο το πώς τα κατάφεραν και μαζεύουν στις ταλαίπωρες οθόνες μας τόσες αφελείς Ελληνίδες θαυμάστριες αλλά και εκπροσώπους του ανδρικού φύλου που βρίσκουν το χρόνο να παρακολουθούν τα προσφερόμενα αυτά αριστουργήματα που εμπεριέχουν μεταξύ άλλων, και τις ατέλειωτες κλάψες του κάθε Οσμάν και Μπαράν και της κάθε ερωτευμένης Μελέκ η άλλης Χουρέμ!
Ομολογώ λοιπόν, μπράβο τους αλλά και δυο φορές μπράβο και σε μάς που έτσι στηρίζουμε φανατικά τη μόνιμη καθημερινή τους παρουσία που με αυτόν τον τρόπο συμβάλλει κ' αυτή…….στη σύσφιξη των φιλικών μας σχέσεων μέχρι τη στιγμή που από την υπερβολική και αμοιβαία αγάπη που θα έχει αναπτυχθεί μεταξύ μας θα αποφασίσουμε να τους χαρίσουμε και κανένα βραχονησιδάκι σαν πρώτη αναγνώριση των αισθημάτων φιλίας και αλληλεγγύης που και εκείνοι μας προσφέρουν.
Κάπου πάντως «μπάζει» το πράγμα. Δεν νομίζετε και σεις, η εγώ δεν κρίνω σωστά; Αφήνοντας πίσω τον Γολγοθά που ξημέρωσε το 1453 έρχομαι στο μέχρι και σήμερα ακόμη, με τα όσα καθημερινά εκτυλίσσονται αδιάλειπτα στη Θράκη μας μέχρι και σήμερα.
Την ίδια στιγμή η σκέψη μου περιδιαβαίνει σαν εφιάλτης στα όσα συνέβησαν στα παράλια του Πόντου, στην μαρτυρική Σμύρνη και αργότερα στην Κωνσταντινούπολη.
Και πως να ξεχάσω την Κύπρο και τα πιο πρόσφατα ηρωικά μας Ίμια όπως και τα τόσα άλλα γεγονότα από όπου δόθηκαν και δίδονται κάθε λίγο και λιγάκι οι ευκαιρίες να μας αποδείξουν την αμέριστη αγάπη τους και τις ανιδιοτελείς προθέσεις των;
Δυστυχώς, οι άδικες σε βάρος συμπεριφορές των γειτόνων μας που πνίγουν κάθε έννοια καλής γειτονίας, συνεχίζονται καθημερινά με βασικό και μοναδικό γνώμονα το δίκαιο του ισχυρότερου.
Τίποτα δεν δείχνει να σταματάει την προκλητικότητα των γειτόνων μας και τίποτα δυστυχώς δεν προδικάζει πως θα καταφέρουμε να ζήσουμε ειρηνικά στον ίδιο μας τον τόπο.
Ενώ μάλιστα τα συναισθήματα που μας δημιουργούνται μας πληγώνουν και μας απογοητεύουν αλλά και μας οπλίζουν συγχρόνως κάθε μέρα με περισσότερη δύναμη και αποφασιστικότητα να δώσουμε τέλος σ' αυτήν την ιστορία του ραγιαδισμού που μας κατέχει, εμείς φαίνεται σαν να μην μπορούμε να προσαρμοσθούμε σ' αυτή τη λογική.
Αντιθέτως δεχόμαστε κάθε λίγο αυτούς τους εξευτελισμούς από τούς γείτονες μας που πλέον με πολεμικά καράβια και αεροπλάνα μπαινοβγαίνουν ελεύθερα όποτε «τους την δίνει», στους Ελληνικούς χώρους μας τούς οποίους κάποιοι αμετανόητοι νοσταλγοί αρέσκονται να τους φαντάζονται ακόμη σαν τσιφλίκια τους.
Και εμείς δυστυχώς που λέτε – τρομάρα μας αρκετοί μάλιστα – έχουμε κάθε μέρα τα ραντεβού μας με τα ατελείωτα ηθοπλαστικά και μύθο-πλαστικά τους σίριαλ που μας σερβίρουν αφειδώς αλλά ευτυχώς όχι όλα τα τηλεοπτικά μας κανάλια, σε δόξα της πνευματικής και ανθρωπιστικής μας παράδοσης.
Έτσι λοιπόν καθημερινά, ένα κομμάτι της Ελληνικής μας κοινωνίας παρακολουθεί και απολαμβάνει αφ' ενός τα όσα διαδραματίζονται στις τηλεοπτικές αυτές σειρές και αφ' ετέρου, οι ίδιοι αυτοί τηλεθεατές, ακούσια, εισπράττουν και τα όσα-αν δεν κάνω λάθος-μηνύματα που εμπεριέχονται στους πιθανούς απώτερους αντικειμενικούς σκοπούς των παραγωγών τους.
Για να είμαστε όμως και κάπως αντικειμενικοί, στα σίριαλ αυτά θα πρέπει να δεχθούμε ότι υπάρχει κατά καιρούς και κάποια σχετική ποιότητα. Όμως, αλλοίμονο εάν αυτή η ποιότητα γίνει-που δυστυχώς έγινε-αιτία να συνωστίζονται καθημερινά οι χιλιάδες των Ελλήνων τηλεθεατών μπροστά στο μεγάλο γυαλί και να καταβροχθίζουν αυτά τα σενάρια που σταματημό δεν έχουν στο να μας αποπροσανατολίζουν και πιθανώς και να επηρεάζουν τους έχοντες κάπως πιο χαλαρές τις Εθνικές των συνειδήσεις.
Όμως, κα εάν ακόμη δεν είναι έτσι τα πράγματα, εγώ σας ερωτώ συμπατριώτες μου αγαπημένοι: Πόσο ευπρόσδεκτα μπορεί να είναι αυτά τα αριστουργήματα και με ποια ψυχική άνεση μπορείτε να τα παρακολουθείτε όταν την ίδια στιγμή που τα καμαρώνετε στους δέκτες σας, π.χ. οι Τουρκικές φρεγάτες πάνοπλες, μπορεί για πολλοστή φορά να αλωνίζουν ελεύθερες στα χωρικά Ελληνικά μας ύδατα παραπλέοντας πότε το Καβοντόρο και πότε το Καστελόριζο στέλνοντας πικρούς χαιρετισμούς στις ψυχές των χιλιάδων αγνοουμένων αδελφών μας της βόρειας Κύπρου μας και όχι μόνο;
Όμως, και εάν ακόμη δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα, εγώ σας ερωτώ αγαπητοί συμπατριώτες: Πόσο ευπρόσδεκτα μπορεί να σας είναι αυτά τα προβαλλόμενα σίριαλ και με ποιά ψυχική άνεση μπορείτε να τα παρακολουθείτε (όσοι τα παρακολουθείτε),όταν την ίδια στιγμή που εμφανίζονται στους δέκτες σας μπορεί αεροπλάνα να παραβιάζουν τον εναέριο χώρο μας και πολεμικά πλοία να αλωνίζουν στα χωρικά μας ύδατα στέλνοντας χαιρετισμούς, τόσο στους ειρηνικούς κατοίκους των νησιών μας όσο και στις ψυχές των χιλιάδων Κυπρίων και όχι μόνον αγνοουμένων αδελφών μας;
Άραγε, χρωστάμε τόση αφοσίωση σ' αυτές τις τηλεοπτικές σειρές;
Και παράκληση κάνω να μη μου πει κανείς ότι: «η Τέχνη δεν έχει σύνορα», γιατί η απάντηση μου θα είναι ότι: «Παντού και πάντα υπάρχουν όρια και ελπίζω ότι η πραγματικότητα με δικαιώνει όταν μιλάμε για την Πατρίδα».
{jcomments on}
