Για να επιβιώσει στον 21ο αιώνα, το κοινό νόμισμα πρέπει να γίνει εργαλείο αλληλεγγύης όποιες και αν είναι συνθήκες και όχι μέσον αποκλεισμού στα χέρια των ισχυρών του Eurogroup, υποστηρίζει ο ευρωβουλευτής Γιανίκ Ζαντό με άρθρο του στην εφημερίδα Liberation.
Το νέο ενοχλητικό επεισόδιο στο οποίο αναμείχθηκε το Eurogroup στις 14 Δεκεμβρίου αναβιώνει την ένταση γύρω από την Ελλάδα.
Αφού η χώρα ξεπέρασε αυτή τη χρονιά τους στόχους που ορίσθηκαν από τους πιστωτές σε ότι αφορά το δημοσιονομικό πλεόνασμα, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα αποφάσισε να δώσει λίγο οξυγόνο στους Έλληνες που έχουν πληγεί περισσότερο από τη λιτότητα με ένα χριστουγεννιάτικο πριμ για τους πιο φτωχούς συνταξιούχους και την αναβολή της αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου που έχουν πληγεί από την προσφυγική κρίση.
Σε απάντηση, το Eurogroup πάγωσε τα ισχνά βραχυπρόθεσμα μέτρα για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους.
Δύσκολο να μην δει κανείς το χέρι του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, του πανίσχυρου υπουργού Οικονομικών της Άγγελα Μέρκελ. Εδώ φαίνεται ότι συνεχίζει το μακιαβελικό του σχέδιο: να ωθήσει την Ελλάδα και τις χώρες της νότιας Ευρώπης εκτός της ευρωζώνης.
Καθώς δεν είναι δυνατός ο αποκλεισμός μίας χώρας από τη ζώνη, ελπίζει χωρίς αμφιβολία ότι η πολιτική ασφυξία της κυβέρνησης Τσίπρα θα καταφέρει να καταστήσει την επιλογή της συμμετοχή στο ευρώ τόσο δυσβάσταχτη για τους Έλληνες, ώστε να ζητήσουν οι ίδιοι να φύγουν.
Ωστόσο, ο Αλέξης Τσίπρας και ο ελληνικός λαός έδειξαν από το καλοκαίρι του 2015 πόσο είναι προσηλωμένοι στο ευρώ και ότι είναι έτοιμοι για πολλές θυσίες για να διατηρήσουν το κοινό νόμισμα.
Και δεν είναι δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί ότι η φτώχεια έχει εκτιναχθεί, το σύστημα υγείας ψυχορραγεί, η ανεργία αγγίζει το ένα τέταρτο του πληθυσμού και περί το ήμισυ των νέων, ενώ οι πρόσφυγες συνεχίζουν να φθάνουν…
Πολλές θυσίες
Γι ‘αυτό ήταν απολύτως θεμιτό να εκμεταλλευθεί κανείς τις καλές δημοσιονομικές επιδόσεις για να μειωθεί η πίεση και να σταλεί ένα σημάδι στο πιο φτωχούς.
Η δημοτικότητα του Αλέξη Τσίπρα έχει μειωθεί πολύ και αυτές οι ενοχλήσεις μπορεί να έχουν σοβαρές πολιτικές συνέπειες: τα μέλη του Eurogroup δεν μπορούν να αγνοήσουν αυτό το πλαίσιο και η απόφασή τους είναι ασυγχώρητη.
Για να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος και να αποτραπεί οι ιδιοτροπίες κάποιων να γίνουν η καταστροφή της Ευρώπης, είναι απαραίτητο να διεκδικήσουμε μια θεμελιώδη αρχή: το δικαίωμα στο ευρώ.
Οι πολίτες του κάθε κράτους μέλους της ζώνης του ευρώ θα πρέπει να έχουν μια εγγύηση ότι το ευρώ θα διατηρηθεί ως νόμισμά τους ανεξάρτητα από τις περιστάσεις. Δεν πρέπει να γίνουν όμηροι των ισχυρότερων σε ότι αφορά ένα σημαντικό στοιχείο της οικονομικής και κοινωνικής τους ζωής.
Το ότι αυτό το δικαίωμα πρέπει να συνδέεται με υποχρεώσεις, με τη λήψη μέτρων ώστε να εμποδίζεται ένα κράτος να συμπεριφέρεται σαν παράνομος επιβάτης του κοινού νομίσματος είναι φυσικά νόμιμο.
Αλλά με την αναγόρευση της πρόσβασης στο ενιαίο νόμισμα σε αναφαίρετο δικαίωμα, θα επιτρεπόταν στους ευρωπαίους πολίτες να αμφισβητούν τις αποφάσεις του πανίσχυρου Eurogroup και θα ανοιγόταν ένας χώρος δημοκρατίας από μια ουσιαστική αντί-εξουσία.
Μια αντι-εξουσία που ένα κοινοβούλιο της ζώνης του ευρώ θα είχε τη δυνατότητα να διασφαλίσει και να εκπληρώσει.
Για να επιβιώσει στον 21ο αιώνα, το ενιαίο νόμισμα πρέπει να γίνει ένα εργαλείο αλληλεγγύης: το ευρώ πρέπει να ενισχυθεί μέσω της δημοκρατίας και να σταματήσει να αναπτύσσεται εναντίον της.
Ο Γιανίκ Ζαντό είναι ευρωβουλευτής, υποψήφιος των Οικολόγων στις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία.
Πηγή: Liberation
{jcomments on}
