Στο φιλόξενο αίθριο της «Έπαυλης Δροσίνη», σε μια ζεστή γωνιά, φωλιάζει η μαρμάρινη λευκή προτομή του αγαπημένου μας ποιητή και πεζογράφου.
Κάποτε, για χρόνια κουκουλωμένη μ' έναν παμπάλαιο μουσαμά δεμένο με βρώμικα απ' τον καιρό σχοινιά, είχε καταδικασθεί ως φαίνεται σε απομόνωση στα υπόγεια σε κάποιο διάδρομο του Δημοτικού μας Μεγάρου χωρίς πιθανώς κανένας να γνωρίζει τούς λόγους αυτής της απαξίωσης.
Μια μέρα γύρω στο 1995 υπηρετώντας τότε εγώ στο Πολιτιστικό μας Κέντρο, δεν κρατήθηκα και φρόντισα να αποκαλυφθεί η επί χρόνια θαμμένη αυτή……«συσκευασία» για να δούμε επί τέλους περί τίνος επρόκειτο. Έμεινα τότε κυριολεκτικά εμβρόντητος καθώς με συγκίνηση αντίκρισα την μορφή του Γεωργίου Δροσίνη!
Ναι, καλοί μου φίλοι. Αντίκριζα εκείνη την συγκλονιστική στιγμή τον ποιητή της νιότης μου! Αντίκριζα τον μεγάλο πνευματικό μου σύντροφο και οδηγό μου, τον άνθρωπο που με οδήγησε στα πρώτα μου δειλά γραπτά από τον προθάλαμο της παιδικής μου ηλικίας, στο πρώτο μου καθοριστικό μονοπάτι της εφηβικής μου ζωής και ενασχόλησης με τα γραπτά που τόσο αγάπησα.
Σαν συνειδητοποίησα τα όσα έβλεπα απευθύνθηκα στον παλιό μου φίλο και Αντιδήμαρχο τότε Βασίλη Βάρσο και με το αμέριστο και άμεσο ενδιαφέρον του και την πολύτιμη βοήθεια των συνεργατών μου του Πολιτιστικού με μια παλιά χειράμαξα, «ευλαβικά» μεταφέραμε την επομένη το πολύ βαρύ μαρμάρινο άγαλμα του ποιητή της «Ανθισμένης Αμυγδαλιάς» στο τρισαγαπημένο σπίτι του της δικής του ειδυλλιακής Αμαρυλλίδας.
Ετσι λοιπόν το άγαλμα του μεγάλου αυτού λάτρη της Κηφισιάς πήρε τη θέση του στο γραφικό αίθριο του σπιτιού του σαν να κοιτάζει νοσταλγικά ο ποιητής, απέναντι προς το αγαπημένο του μπαλκονάκι που κάποτε άνθιζαν σαν τρελά τα πολύχρωμα γεράνια του που τόσο τα λάτρευε.
Προ ημερών που επισκέφθηκα ένα απόγευμα την «Αμαρυλλίδα» για μια ομιλία, η ματιά μου και πάλι έπεσε στο άγαλμα του ποιητή και….σάστισα κυριολεκτικά:
Πρόσεξα για πρώτη φορά μετά από τόσον καιρό πως….κολλητά με το άγαλμα, δηλαδή ακριβώς από πίσω του και σε απόλυτη επαφή με το άγαλμα κάποιος η κάποιοι βολεύτηκαν και στρίμωξαν μαζί με τα σχετικά καλώδια και τις σωληνώσεις, το εξωτερικό σώμα του κλιματιστικού της παρακείμενης αίθουσας των δρώμενων του Δήμου μας, μεταξύ του τοίχου και της πίσω πλευράς της προτομής!
Έτσι, το κλιματιστικό με το άγαλμα έγιναν ένα άθλιο «μάτσο» προς δόξα του όποιου άσχετου ευκατάστατου που έβαλε χέρι για να δημιουργηθεί αυτό το ανοσιούργημα που έβλεπα και δυσκολευόμουν να το πιστέψω!
Λυπούμαι όμως τώρα, ακόμη περισσότερο, για τη θλιβερή εικόνα που αντιμετωπίζει ο επισκέπτης της Αμαρυλλίδας όταν συνειδητοποιεί πλήρως τη θέα του απίστευτου συμπλέγματος του αγάλματος να είναι σε σφιχτό εναγκαλισμό με τις βίδες και τα καλώδια του μηχανήματος κλιματισμού!
Μιλάμε για την αποθέωση της ασχήμιας και προσβολής της τέχνης, για την οποία πρέπει να ντρέπεται ο υπαίτιος της φρικώδους αυτής εγκαταστάσεως.
Όμως, περισσότερη ακόμη αλγεινή εντύπωση, μου έκανε το γεγονός ότι μέχρι στιγμής και για τόσο μεγάλο διάστημα που η ασχήμια αυτή εκθέτει τον Πολιτισμό μας, δεν βρέθηκε έστω και ένας αρμόδιος για να επανορθώσει αυτό το μαύρο χάλι. Κρίμα, κρίμα.
Εγώ πάντως ο αδιόρθωτος, θα ευελπιστώ και θα λέω: Κάλλιο αργά παρά ποτέ!
Με ακούει άραγε κανείς;
{jcomments on}
