Επί χρόνια κρατιέμαι για να μη μιλήσω γι’ αυτό το άτομο (και για πάρα πολλά ακόμη). γιατί το ποστ μου αναγκαστικά, έστω και εμμέσως, θα ήταν αυτό-αναφορικό. Δεν μπορώ όμως πλέον να κρατηθώ και συμπαθάτεμε.
Ήταν λοιπόν 1984 όταν η μαύρη τύχη μου το έφερε να δουλέψω ως φωτορεπόρτερ τότε στον Ελεύθερο Τύπο, (τους άντεξα μόνο 6 μήνες) και η ακόμη πιο μαύρη μου να βρεθώ με το άτομο αυτό να κάνω όχι λίγα ρεπορτάζ.
Ήταν από εκείνους (τους διόλου λίγους να τονίσω), που, κάθε φορά που συναντιόταν στους διαδρόμους με το…..εκδοτικό ζεύγος, δηλαδή με τη Λίλιαν Βουδούρη και τον σύζυγό της Άρη, τους έκανε υποκλίσεις. (κανονικές υποκλίσεις).
Ωστόσο, και όσο και αν αυτό ηχεί περίεργο, το βασικό του γνώρισμα, (τουλάχιστον τότε), δεν ήταν τόσο η χαμέρπειά του, αλλά η εξαιρετικά περιορισμένη του νοημοσύνη!!
Το λέμε και το εννοούμε. Μάλιστα εγώ, έχοντας συνδυάσει το ύψος του με τον βαθμό αντιληπτικότητάς του, του είχα δώσει το παρατσούκλι «Άβερελ».
Τι να σας πω ρε παιδιά… Αν κάποιος τότε μού έλεγε πως αυτό το… όχι απλώς θα καταφέρει να παραμείνει στη δημοσιογραφία αλλά και θα φτάσει και τόσο ψηλά, θα του έλεγα απλά πως είναι τρελός.
Ωστόσο έμεινε. Και……..διέπρεψε!!
Μόνο που το πρόβλημα με τους λογής Πορτοσάλτε δεν είναι οι……λογής Πορτοσάλτε αλλά ο χώρος της δημοσιογραφίας που υπό τη γνωστή και συγκεκριμένη του «διαμόρφωση», όχι μόνο δεν τους αποβάλλει το επόμενο 24ωρο αλλά αντιθέτως τους δίνει και τη δυνατότητα να….«διακριθούν» και να σταδιοδρομήσουν και μάλιστα στις πλέον ανώτερες θέσεις.
Τι ζούμε Χριστούλη μου……
{jcomments on}
