Πρώτα τα δεδομένα: Ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν είναι διαπλεκόμενος – και ας τον τσουβαλιάζουν στον όρο «Διαπλοκή».
Δεν ανήκει στην ομάδα των επιχειρηματιών που αποκτούν, ή ελέγχουν, μέσα ενημέρωσης για να εξασφαλίζουν πρόσβαση στις κρατικές προμήθειες. Ούτε δημιουργήθηκε, ούτε απομυζά δημόσιο χρήμα. Ξοδεύει τα δικά του λεφτά.
Ως επιχειρηματίας ο Μαρινάκης άρχισε να διακτινίζεται, με προσωπικό πάθος στον αθλητισμό – κυρίως στον οπαδικό κλάδο του – δια του ποδοσφαίρου. Ακολούθως και στην ενημέρωση, με εφημερίδες και ραδιοτηλεόραση – μετά από μια παλιά αποτυχημένη απόπειρα να μπει στον Ελεύθερο Τύπο.
Αγόρασε – από τις τράπεζες και όχι από τον ιδιοκτήτη που είχε εξοβελισθεί – ένα από τα δυο μεγάλα και ιστορικά συγκροτήματά Τύπου. Από εκεί απέκτησε και ένα από τα δυο πρώτα τηλεοπτικά κανάλια.
Οίκοθεν νοείται ότι έτσι ενεπλάκη και στην πολιτική με την απόκτηση επιρροής.
Ουσιαστικά ΤΟ ΒΗΜΑ και ΤΑ ΝΕΑ πριν χρεοκοπήσουν οικονομικά, είχαν χρεοκοπήσει δημοσιογραφικά και πολιτικά, δια του αλληθωρίσματος στη Δεξιά.
Το MEGA είχε παρακμάσει, για περισσότερους λόγους, και οι ιδιοκτήτες του το άφησαν να κλείσει, αρνούμενοι να το χρηματοδοτήσουν, όταν έχασαν τις τραπεζικές κάνουλες.
Με την αναγνωρισμένη ρευστότητά του ο νέος ιδιοκτήτης εξασφάλισε την λειτουργία τους και αυτό επιτρέπει στο προσωπικό τους να θεωρεί ότι έσωσε και τα «μαγαζιά» και τους ιδίους.
Πρωτίστως τους δημοσιογράφους που ήταν «εξαρτημένοι από το μισθό τους», όπως θα έλεγε και ο Μητσοτάκης – οι υπόλοιποι δεν έχουν ανάγκη.
Τώρα γιατί δεν θα τους έσωζε κατά τον ίδιο τρόπο και ο Σαββίδης που επιχείρησε να αποκτήσει τον ΔΟΛ απευθείας από τον Ψυχάρη – που έτσι δεν θα είχε υποστεί όσα ακολούθησαν – είναι άλλη υπόθεση.
Συνδεόμενη κυρίως με όσους είχε εμπιστευτεί ο ίδιος και τον πούλησαν όταν τον είδαν «αδύναμο».
Δεν είναι ακριβές ότι ο Μαρινάκης άλλαξε τη γραμμή των δυο ιστορικών εφημερίδων που απέκτησε: Είχαν ήδη απομακρυνθεί από την παράδοση τους, ως στυλοβάτες της Δημοκρατικής Παράταξης.
Αλλαξοπίστησαν επί Σαμαρά, με ευθύνη κυρίως του Ψυχάρη, που στη συνέχεια έχασε τον έλεγχο. Όχι υπέρ της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας, αλλά υπέρ της εξάρτησης της σε βαθμό εργαλειοποίησης, από τον Μητσοτάκη.
Ο Μαρινάκης, χωρίς να αλλάξει πολλά πράγματα στην ανθρωπογεωγραφία των εφημερίδων, τις σταθεροποίησε ασκώντας φειδωλή διαχείριση. Όπως και το Κανάλι. Σημάδια ότι προτίθεται να μακροημερεύσει στο χώρο και δεν αναζητούσε απλώς «ασπίδα» στις δικαστικές του περιπέτειες, όπως του απέδιδαν.
Αντίθετα τον διακρίνει σχεδιασμός μακράς πνοής, στον οποίο κάποιοι συγκαταλέγουν και την αυτοπρόσωπη – και ασφαλώς πρωταθλητική – συμμετοχή στη πολιτική. Υπάρχουν ήδη «πυρήνες» του στην Επικράτεια που θα την στήριζαν.
Η συνέχεια στην ΠΗΓΗ……….
