Αν ζημιώνεται κάποιος είναι η Ευρώπη. Η Ρωσία είναι γείτονας και προμηθευτής της. Ειδικά η κοινοτική Ευρώπη χάνει πολλά όσο απομακρύνεται από το όραμα των ιδρυτών της: «Από το Γιβραλτάρ ως τα Ουράλια».
Δεν χρειάζονται οι κατάρες των εγχώριων αναλυτών κατά του τυραννικού Βλαντίμιρ Πούτιν και η αγιοποίηση του αμφιλεγόμενου Ζελένσκι.
Η εισβολή σε ανεξάρτητη χώρα, με οποιαδήποτε δικαιολογία, καταδικάζεται ως παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου.
Ισχύει για Ρώσους, Αμερικανούς, Τούρκους. Για την Ουκρανία, το Ιράκ, το Κόσοβο. Ιδιοκτήτες της διεθνούς νομιμότητας δεν υπάρχουν. Της ηθικολογίας ίσως.
Αλλά για τα ισχυρά κράτη δεν υπάρχουν ηθικοί κανόνες. Υπάρχουν μόνο τα συμφέροντα τους, όπως τα ορίζουν οι ηγεσίες τους.
Για όσους βλέπουν το φεγγάρι κι όχι το δάκτυλο, όσοι προκαλούν εισβολές είναι συμπληρωματικά μεγέθη με τους εισβολείς, στο συλλογικό υποσυνείδητο.
Το ΝΑΤΟ όταν εγκαθιστά πυραύλους στην Ουκρανία και η Μόσχα όταν εγκαθιστά πυραύλους στην Κούβα, προκαλούν.
Στο φόντο του πολέμου που κάνει ο Πούτιν βρίσκεται η φιγούρα του Μπάιντεν, όσο και η απειλή του Κένεντι να κάνει σκόνη τον πλανήτη είχε στο φόντο τον Χρουστσόφ.
Οι νεκροί δεν κάνουν διαχωρισμούς. Και οι λαοί αντιστέκονται χωρίς να εξετάζουν το είδος του εισβολέα ή το ποιόν της δικής τους ηγεσίας.
Οι Έλληνες δεν έλαβαν υπόψη τον Μεταξά, για να πολεμήσουν τον Μουσολίνι το 1940. Οι Ουκρανοί υπερασπίζονται την πατρίδα τους, απέναντι στον Πούτιν, όποιος και αν είναι ο Ζελένσκι.
Αν συνεννοηθήκαμε σε αυτά, να δούμε την συγκυρία, χωρίς παρανοήσεις.
Η συνέχεια στην ΠΗΓΗ……….
