Η γενιά μου μεγάλωσε με το όραμα της επικράτησης της δυτικής δημοκρατίας απέναντι στον Σοβιετικό ολοκληρωτισμό. Με την αξία της αγάπης προς την ελευθερία. Της αποδοχής προς το διαφορετικό.
Με το Αμερικανικό όνειρο και την αξιοκρατία. Με τον λαϊκό καπιταλισμό του Ford που καθιστούσε τον φιλελευθερισμό σύστημα για τους πολλούς και όχι για τους λίγους.
Με τα βιβλία του Αλέξης ντε Τοκβίλλ για την δημοκρατία στην Αμερική, του Άνταμ Σμιθ για τον Πλούτο των Εθνών, του Τζών Στιούαρτ Μίλλ, του Ρεϋμόν Αρόν, του Ζάν Φρανσουά Ρεβέλ, ακόμα και του Μίλτον Φρήντμαν, ο οποίος ήταν ο εμπνευστής-δεν είναι ευρύτερα γνωστό-του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος.
Η γενιά μου έδωσε μάχη στα αμφιθέατρα απέναντι στη νεολαία του κομμουνιστικού κόμματος και χάρηκε όταν έζησε την πτώση του καθεστώτος Τσαουσέσκου, το γκρέμισμα του τείχους του αίσχους, την πτώση της Σοβιετικής Ενώσεως.
Όσοι δίναμε μάχες για αυτά που έλεγε ο Ρόναλντ Ρήγκαν νοιώσαμε ηθική δικαίωση όταν επικράτησε παγκοσμίως ο φιλελευθερισμός. (Οι Ηττημένοι Σοσιαλιστές και Κομμουνιστές των Ελληνικών αμφιθεάτρων της δεκαετίας του ’80 είναι σήμερα Υπουργοί του κύριου Μητσοτάκη!)
Ακόμη περισσότερο νοιώσαμε δικαίωση όταν η Παγκοσμιοποίηση στην πρώτη της φάση πριν δούμε το αρνητικό της πρόσωπο έβγαλε χιλιάδες πολίτες του πλανήτη από τη φτώχεια. Αυτό τον καπιταλισμό είχαμε ονειρευτεί, για τους πολλούς όχι για τους λίγους, μέσα σε συνθήκες ελευθερίας και δημοκρατίας.
Σήμερα με αφορμή τον πόλεμο στην ανατολική Ευρώπη η Δύση επιχειρεί να χαράξει στην Ουκρανία το σύνορο για το νέο σιδηρούν παραπέτασμα. Αλλά αυτή τη φορά, σ’ αυτό το μοντέλο δυτικής δημοκρατίας που επιχειρείται να επιβληθεί παγκοσμίως, υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν καταλαβαίνουμε και που είναι ξένα προς εμάς.
Από το νέο αφήγημα που λανσάρεται ως Δυτική Δημοκρατία λείπει η Πολιτική Συνέπεια, λείπει η Ιδεολογική Συνοχή, λείπει και η Πειστικότητα. Σε κάποιες περιπτώσεις λείπει και η Ελευθερία.
Θα μιλήσω με παραδείγματα:
Για χρόνια πολλά οι Αμερικανοί φίλοι ζητούσαν επιτακτικά από τους πρωταγωνιστές του πολιτικού και οικονομικού μας συστήματος να μην έχουν την παραμικρή σχέση με τα δικτατορικά και αυταρχικά καθεστώτα της Βενεζουέλας και του Ιράν.
Κορυφαίος Έλληνας επιχειρηματίας ο οποίος είχε άριστες σχέσεις μαζί τους αλλά κατηγορήθηκε ότι έσπασε το εμπάργκο με την διακίνηση πετρελαίου του Ιράν, πέρασε σοβαρή ποινική περιπέτεια.
Άλλοι Έλληνες επιχειρηματίες που σχεδίαζαν στο παρελθόν να μεταφέρουν πετρέλαιο από τη Βενεζουέλα προειδοποιήθηκαν αρμοδίως στον ανώτατο βαθμό να μην το κάνουν γιατί θα είχαν συνέπειες. Και δεν το αποτόλμησαν.
Η σχέση που εφέρετο ότι διατηρούσε ο ΣΥΡΙΖΑ με το καθεστώς Τσάβες και Μαδούρο έγινε στόχος πολιτικής λοιδορίας, κριτικής και ισχυρής πολιτικής αντιπαράθεσης στο εσωτερικό της χώρας, ένδειξη ότι το κόμμα αυτό δεν έχει καμία σχέση με την Δύση και τις αξίες της. Μέχρι και με εξεταστική επιτροπή για παράνομες χρηματοδοτήσεις απειλήθηκε η αριστερά από τη Νέα Δημοκρατία για τις σχέσεις της με το Καράκας.
Και τα δυο αυτά κράτη, η Βενεζουέλα και το Ιράν, ήταν οι δαίμονες της διεθνούς κοινότητας για την Αμερική. Ξαφνικά όμως μετά το ξέσπασμα της κρίσης στην Ουκρανία οι χθεσινοί εχθροί της Δύσης έγιναν οι σημερινοί φίλοι. Οι δαίμονες του αυταρχισμού και οι δικτάτορες, πρώτοι…κολλητοί. Ξαφνικά το Ιράν και η Βενεζουέλα έγιναν αγαπητές… δημοκρατίες!
Έλληνες επιχειρηματίες διακηρύσσουν στις εφημερίδες ότι παγώνουν τις συναλλαγές τους με τη Ρωσία και στο μέλλον θα διακινούν πετρέλαιο από τη Βενεζουέλα και το Ιράν.
Τώρα δεν κινδυνεύουν ούτε με φυλακή ούτε με άλλες συνέπειες. Το ερώτημα που προκύπτει όμως είναι:
-Ποια πολιτική συνέπεια υπάρχει πίσω από αυτό;
-Ή αν μας κάνει τόσο, μετακινούμε το σύνορο του σιδηρού παραπετάσματος σε άλλη χώρα;
-Τι είδους μοντέλο δυτικής δημοκρατίας είναι αυτό;
-Που υπάρχει συνέπεια;
-Και πως κατηγορούμε τον Πούτιν ότι θέλει να ανατρέψει την κυβέρνηση μιας ανεξάρτητης και κυρίαρχης χώρας όταν ο Πρόεδρος Μπάιντεν διακήρυξε προχθές από την Πολωνία ότι ο Ρώσος Πρόεδρος δεν μπορεί να παραμείνει στην εξουσία, άρα ονειρεύεται την ανατροπή του;
-Δυο μέτρα και δυο σταθμά;
-Η Δυτική δημοκρατία είναι τόσο δημοκρατία, ώστε διακηρύσσει δημοσίως την ανατροπή κυβερνήσεων;
-Αυτό είναι το νέο υπόδειγμά μας;
Ότι στο παρελθόν το έκανε μερικές φορές στο παρασκήνιο το γνωρίζαμε. Ότι τώρα θα το κάνει και στο φως της ημέρας, μας ξεπερνά.
Η συνέχεια στην ΠΗΓΗ………..
