Συνέβηκε στους Έλληνες και τους Εβραίους. Επιβίωσαν για δύο και πλέον χιλιετίες χωρίς να διαθέτουν κράτος, παρότι πληθυσμιακά ήταν μικροί λαοί.
Οι Εβραίοι απέκτησαν πριν 70 χρόνια ένα άγονο κομμάτι γης και το μετέτρεψαν σε ένα ισχυρό κράτος υψηλής παραγωγικότητας και τεχνολογίας. Είναι αξιοθαύμαστοι.
Εμείς οι Έλληνες έχουμε σχεδόν 200 χρόνια δική μας χώρα, αλλά δεν έχουμε κράτος.
Κι αυτό γιατί οι ηγεσίες, πολιτικές και οικονομικές, κοιτούσαν μόνο το οικονομικό και το πολιτικό τους συμφέρον, αντιμετώπιζαν το κράτος σαν λάφυρο και για να το εξασφαλίσουν, έσπερναν διχόνοια στο λαό και έκαναν εμφύλιους (από το 1823).
Οι Εβραίοι, παρότι είναι εξ ίσου συμφεροντολόγοι με εμάς και τρώγονται μεταξύ τους όπως κι εμείς, διαφέρουν στο εξής: «βάζουν πάνω από όλα και πρώτα τη χώρα τους».
Δεν χρειάζεται εδώ να πούμε πολλά γιατί έχουμε ανάγκη να αποκτήσουμε επειγόντως κράτος.
Όμως είναι σκόπιμο να κατανοήσουμε ότι εκτός από τα χρέη, έχουμε μείζονα προβλήματα επιβίωσης (αμυντικά, δημογραφικό, μετανάστες, τεχνολογική υστέρηση, παιδεία κ.ά.).
Αυτά όμως λύνονται μόνο από ένα εμπνευσμένο στιβαρό, αποτελεσματικό με τα σημερινά standards κράτος, δημοκρατικό, με νόμους, δικαιοσύνη και ισχυρή και ευέλικτη δημόσια διοίκηση, πολιτική ηγεσία με όραμα, στομάχι και στρατηγική και μια αντιπολίτευση που θα είναι καθαρή και θα βάζει πάνω από το κομματικό συμφέρον, το εθνικό. Όλο αυτό είναι ένα κατ΄ εξοχήν πολιτικό και ιδεολογικό ζήτημα.
Η κρίση του κράτους στη Δύση
Προφανώς το κράτος δεν προέκυψε από κάποια συλλογική απόφαση, σύμφωνα με την οποία ο καθένας μας εκχώρησε μέρος των ατομικών του δικαιωμάτων, προκειμένου αυτό να διασφαλίσει την ασφάλειά μας από εξωτερικές και εσωτερικές απειλές.
Το κράτος είναι αποτέλεσμα της βίας της ιστορίας και η ισχύς είναι το δίκαιό του. Το κράτος ήταν μια φυσική εξέλιξη της ομάδας, της φυλής, του φεουδάρχη, του βασιλιά, της συνταγματικής δημοκρατίας.
Γεννιόμαστε συνεπώς μέσα στο κράτος, στο οποίο η «εκχωρηθείσα» εξουσία είναι αμετάκλητη, δηλαδή, «γεννιόμαστε κατά κάποιο τρόπο υποτελείς» (Τζ. Μ. Κούτσι).
Η πολιτική εξουσία ως ρυθμιστικός διοικητής του κράτους διαμορφώνει την ισορροπία των κοινωνικών σχέσεων και της προόδου της κοινωνίας.
Συνήθως, στις δυτικές δημοκρατίες που απολαμβάνουν την καλύτερη εσωτερική ισορροπία, ο κρίσιμος παράγοντας είναι η έμπρακτη αλληλοαναγνώριση της συνεισφοράς και του κύρους των τάξεων και των συντεχνιών μέσα από την αναδιανομή των ωφελειών (φιλελεύθερη αστική αντίληψη για το κράτος).
Ο δάσκαλος, ο καθηγητής, ο αστυνόμος, ο στρατιωτικός, ο γιατρός, ο δικαστής, ο πολιτικός, ο οδοκαθαριστής, ο σκουπιδιάρης και πολλοί άλλοι για να επιτελέσουν αποτελεσματικά και απερίσπαστα το έργο τους πρέπει να απολαμβάνουν «κοινωνικό κύρος», το οποίο στις μέρες μας μεταφράζεται σε αξιοπρεπή διαβίωση και προοπτική για την οικογένεια, κατάσταση που προϋποθέτει ένα οικονομικό κόστος για το κράτος.
Η κατάσταση αυτή έχει ανατραπεί στις περισσότερες χώρες της Δύσης εξ αιτίας του χάσματος που δημιουργήθηκε μεταξύ της πολιτικής ιδεολογίας για το κράτος και τη σχέση του με την κοινωνία.
Η ανατροπή αυτή προέκυψε από την ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή της ανεξέλεγκτης αύξησης του χρήματος (ακραίος μονεταρισμός) το οποίο άρχισε να «εγγράφει» κέρδος χωρίς να εισέρχεται στην πραγματική οικονομία.
Για να υλοποιήσει αυτό το κέρδος-φούσκα το κεφάλαιο στράφηκε στην ιδιωτικοποίηση των κλασικών κρατικών λειτουργιών και θεσμών (υγεία, κοινωνική ασφάλιση, παιδεία, επιχειρήσεις και οργανισμοί κοινής ωφέλειας κ.ά.), δήθεν για να μειώσει το κόστος.
Έτσι, προκλήθηκε η κρίση του κράτους, με την παράλυσή του και την ανατροπή της κοινωνικής ισορροπίας με δραματική αύξηση των ανισοτήτων και των ευτελισμό των θεσμών.
Με αποτέλεσμα η κρίση του κράτους να μετατραπεί σε κρίση της οικονομίας (αμερικάνικη φούσκα 2007-8) και στη συνέχεια σε πολιτική κρίση (άνοδος ακροδεξιάς, Brexit, αντιπολιτικά πρόσωπα στην εξουσία κ.ο.κ.).
Δηλαδή, η κρίση του κράτους δεν είναι πια μια απλή «εκρυθμία» (Θ. Γεωργίου) ενός αρμονικού συστήματος, αλλά η έντονη έως εκρηκτική εκδήλωση όλων των εσωτερικών αντιθέσεων της πραγματικότητας του κράτους, σε μια κατάσταση φθοράς και κατάρρευσης των θεσμών (Κορν. Καστοριάδης).
Η κρίση του ελληνικού κράτους
Η κρίση του ελληνικού κράτους έχει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά αλλά σε ακραία μορφή, καθώς όλοι οι εσωτερικοί παράγοντες που το συναποτελούν τελούν σε δομική κρίση, με αποτέλεσμα σήμερα η Ελλάδα να διέρχεται μια βαθιά κοινωνική κρίση που δυστυχώς το πολιτικό σύστημα και οι πνευματικοί ταγοί επιχειρούν να περιορίσουν στο οικονομικό πεδίο.
Συνεπώς, δεν υπάρχει θεωρία για το μεταμνημονιακό κράτος, το οποίο ενδεχομένως να είναι η πρώτη εκδοχή του, χωρίς τον έλεγχο των κοτζαμπάσηδων και των υπηρετών τους.
Προφανώς δεν εννοούμε εδώ ότι θα εξαφανιστούν οι ολιγάρχες και η διαπλοκή, αλλά τα μνημονιακά συστήματα και οι λίστες με τα κλεμμένα εξωτερικού θα παίξουν καταλυτικό ρόλο στον τερματισμό του κοτζαμπασισμού και του πελατειακού κράτους.
Δεδομένης, της ανομολόγητης μεν, αλλά πραγματικής κατάστασης πολέμου στην οποία βρισκόμαστε, η χώρα δεν μπορεί να προχωρήσει με τους συνήθεις ρυθμούς. Χρειάζεται να κάνει άλματα (εδώ).
Και για να κάνει άλματα χρειάζεται ιδέες και τεχνογνωσία (νομική, χρηματοοικονομική, οργανωτική) που δεν διαθέτει ούτε η κυβέρνηση, ούτε η δημόσια διοίκηση, ούτε οι δεξαμενές σκέψεις των διαφόρων Σόρος.
Αυτές οι δεξαμενές σκέψεις που είναι αναγκαίες για το άλμα πρέπει να απαρτίζονται από ανθρώπους χωρίς ιδεοληψίες, με τεχνογνωσία και να είναι διαποτισμένοι από το εθνικό όραμα και την ισχυρή βούληση μιας άλλης Ελλάδας.
Η παραίτηση του Κριμιζή και αρκετών άλλων, που πέρα από πολιτική συγγένεια προσφέρθηκαν να βοηθήσουν για τον εθνικό σκοπό, καταγράφει τις δυσκολίες του ΣΥΡΙΖΑ να συνεχίσει να εξελίσσεται προς την «κανονικότητα».
Και αυτό είναι ένα ζήτημα που πρέπει να λυθεί άμεσα, γιατί η επιστροφή στο παλιό καθεστώς θα είναι και το τέλος της χώρας.
Παρόλα αυτά, τρεις παράγοντες θα διαμορφώσουν το μεταμνημονιακό κράτος: το εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο, οι συνθήκες εξόδου-ελέγχου που θα συμφωνηθούν και η αναθεώρηση του συντάγματος. Και οι τρεις αυτοί παράγοντες είναι άγνωστοι και φορτισμένοι πολιτικά.
Τα κόμματα υποκρίνονται και δεν έχουν παρουσιάσει ακόμη τίποτε ουσιαστικό. Ειδικά για το Σύνταγμα οι προσεγγίσεις είναι συντηρητικές και εκτός των πραγματικών αναγκών του έθνους.
{jcomments on}
