Μέχρι και σήμερα, μένω με την εντύπωση, ότι ο Δήμος μας δεν τα κατάφερε να απλώσει το χέρι του αρκετά για να τιμήσει το πέρασμα ορισμένων ανθρώπων που διέθεσαν ένα μεγάλο μέρος της ζωής των, την μεγάλη τους καρδιά και την απέραντη αγάπη και το ενδιαφέρον τους για την Πόλη μας και τους κατοίκους της.
Ο Κηφισιώτης Σταύρος Βόλκος.
Να αμείψει ηθικά τους ανθρώπους αυτούς, που στο γέρμα της ζωής των ζουν ανάμεσα μας και συνεχίζουν να ψελλίζουν ταπεινά, αθόρυβα με βαθιά νοσταλγία και κρυφό δάκρυ, την αιώνια λατρεία τους στην Κηφισιά μας.
Τούς σπάνιους αυτούς ανθρώπους που αρκούνται στη μοναξιά και τις αναμνήσεις των και διπλώνουν σαν πολύτιμο φυλαχτό μέσα στον εσωτερικό τους κόσμο, την ηθική τους ικανοποίηση για τα όσα πρόσφεραν στις δεκαετίες, που τις έπνιξε τώρα πια ο σκληρός χρόνος και τα αγύριστα ζαμάνια της ζωής μας που δεν χαρίζουν κάστανα.
Αναφέρομαι – εν προκειμένω – στον σπουδαίο, αξιαγάπητο και σπάνιο Κηφισιώτη τον Σταύρο Βόλκο, που σήμερα στα ενενηνταπέντε του χρόνια, ακόμη και τώρα, μου επαναλαμβάνει με έντονο συναισθηματικό κόμπο στη φωνή του: «Mα Γιάννη μου, το καθήκον μου έκανα και τίποτε περισσότερο»! Μια μεγάλη φράση που εμένα τουλάχιστον με κάνει να αισθάνομαι πολύ μικρό. Εκφράζω τη σκέψη μου αυτή με μεγάλη ειλικρίνεια.
Και εγώ τώρα αγαπητοί φίλοι, νοιώθω πως με τούτες τις λιγοστές γραμμές κάνω και εγώ το καθήκον μου και θεωρώ πως ήρθε ο καιρός να κάνουμε και εμείς το χρέος μας προσφέροντας στον εξέχοντα συμπολίτη μας στον σεβαστό Σταύρο Βόλκο στον Σύμβολο-Γεροπλάτανο της Κηφισιάς μας, μια τιμητική θέση δίπλα σ' αυτούς τους ελάχιστους που την δικαιούνται πραγματικά.
Πιστεύω ότι η νέα μας Δημοτική Αρχή θα θελήσει να υιοθετήσει μια τέτοια πρόταση τιμώντας τον αγαπημένο και πολύτιμο Σταύρο Βόλκο που θα είναι και ένας από αυτούς που θα εισπράξει την ευτυχία της αναγνώρισης του από όλους εμάς, έγκαιρα, για να την χαρεί για όλη την υπόλοιπη ζωή του.
Θα είναι πιστεύω μια χειρονομία που καθυστέρησε για πολλά χρόνια και ένας συμβολισμός μιας δίκαιας αναγνώρισης.
{jcomments on}
