Ο σημερινός καλεσμένος μας είναι ένα νέο και πολυτάλαντο άτομο. Πάντειο Πανεπιστήμιο, αριστούχος της Ανώτατης Δραματικής Σχολής Κώστα Καζάκου, σεμινάρια με τον Τάπα Σουντάνα, ηθοποιός, συγγραφέας θεατρικών έργων που έχουν μεταφραστεί κιόλας κι έχουν παιχτεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, σεναριογράφος τηλεόρασης και κινηματογράφου, βραβευμένος για θεατρικά του έργα, ιδρυτικό μέλος του Comedy Lab Gr, καθηγητής Υποκριτικής σε Σχολές Δραματικής Τέχνης και τα τελευταία χρόνια υποστηρικτής και σκηνοθέτης σε δουλειές νέων καλλιτεχνών και νέων ομάδων.
Στις 16 Φεβρουαρίου 2016 έγινε η πρεμιέρα στη σκηνή του θεάτρου Τζένη Καρέζη το έργο του Speed Date, το οποίο και θα σκηνοθετήσει, και θα παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη.
«Ήμουν τυχερός! Είχα εξαιρετικούς δάσκαλους. Θεωρώ πως αυτό είναι μια από τις μεγαλύτερες ευλογίες που μπορούν να συμβούν σε ένα άνθρωπο»
Ας γνωρίσουμε τον Γιώργο Ηλιόπουλο…….
Τι να πω κύριε Ηλιόπουλε, respect! Νέος με τόσα προσόντα…
«Ήμουν τυχερός! Είχα εξαιρετικούς δάσκαλους. Θεωρώ πως αυτό είναι μια από τις μεγαλύτερες ευλογίες που μπορούν να συμβούν σε ένα άνθρωπο. Η αγάπη τους μου έδειξε δρόμους που δεν είχα διανοηθεί, η πίστη τους σε εμένα μου έδωσε δύναμη να διεκδικήσω και να βαδίσω σε μονοπάτια, που δεν θα τολμούσα.
Πλέον μεγαλώνοντας και – όσο μπορώ να πω – ωριμάζοντας, συνειδητοποιώ πως είμαστε όση αγάπη, όση φροντίδα και πίστη μας έχει δοθεί.»
Σαν παιδί πως είσαστε; Είχατε ανησυχίες;
«Νομίζω πως ήμουν UFO – πιο UFO από εμένα πεθαίνεις! Με το ζόρι κατάφεραν να με κρύψουν οι δικοί μου από τη ΝΑΣΑ! Και αυτό δεν είναι χιούμορ! Όσο με θυμάμαι ήμουν ένα παιδί που ήξερε πως θα γίνει ηθοποιός. Όλα όσα συνέβαιναν ήταν απλά ένα στάδιο μέχρι τη στιγμή που θα γινόταν πραγματικότητα το πεπρωμένο μου!!! Ήμουν και αθώος και βλαμμένος!
Όμως πέρα από την πλάκα υπάρχει ένα γεγονός σε όλα αυτά – η χρονομετάθεση. Δεν είχα αίσθηση του παρόντος γιατί αυτό που μετρούσε ήταν το μέλλον. Τώρα όλος αυτός ο παιδικός ενθουσιασμός παλεύει με όλη του τη δύναμη για να μη δώσει τη θέση του στον κυνισμό της ενηλικίωσης! Αλλά σε αυτή την κατάσταση νομίζω, πως βρίσκονται – συνειδητά ή όχι – όλοι οι Έλληνες!»
Πάντειο Πανεπιστήμιο, Δραματική Σχολή, συγγραφέας, ηθοποιός, καθηγητής…..Πως βρεθήκατε στο Πάντειο και μετά στην Υποκριτική;
«Στο Πάντειο βρέθηκα γιατί κάπου εκεί στην εφηβεία έχασα την πυξίδα μου. Στην αρχή ήθελα να γίνω Σεφ, αφού πάχυνα όλη μου την οικογένεια με τις δοκιμές, άλλαξα γνώμη. Μετά πίστεψα πως θέλω να γίνω κοινωνιολόγος .
Όταν κατάλαβα στο πρώτο εξάμηνο πως ούτε κι αυτό ήθελα, μετά από ένα υπαρξιακό παραλήρημα, θυμήθηκα τι ήθελα να κάνω από παιδί! Έτσι βρέθηκα στην Σχολή του Κώστα Καζάκου!»
Πιστεύετε ότι όταν κάποιος ασχολείται με πολλά, έχει ταλέντο σε όλα, ή σε κάποια υστερεί;
«Αυτός είναι ο κρυφός μου πόνος! Μήπως είμαι μια multi-talented μετριότητα; Δεν ξέρω να σας απαντήσω , ή δεν με παίρνει να απαντήσω! Το θέμα είναι πως η ζωή είναι μικρή και είναι τόσα πολλά αυτά που θες να δοκιμάσεις!
Αν πάλι είσαι μαζόχας και σου αρέσει να σε χτυπούν από παντού, δε το βάζεις κάτω. Ρίχνεις όλες τις ασπίδες και ανοίγεσαι σε όλα τα μέτωπα. Από την άλλη , όπως σοφά λέει ο λαός μας: ο χρόνος θα δείξει …»
Εσείς που νομίζετε ότι έχετε περισσότερο κλίση;
«Δάσκαλος! Νομίζω πως αυτό είναι το μεγαλύτερο μου ταλέντο! Δε με κουράζει ποτέ, με γεμίζει με απίστευτη ενέργεια και δύναμη, με τρελή υπερηφάνεια όταν βλέπω τα παιδιά μου να ανοίγουν τα φτερά τους – έγινα καλύτερος άνθρωπος όχι όταν ασχολήθηκα με το θέατρο – όπως έλεγε αυτή η περίφημη φράση του Κουν , αλλά όταν έγινα δάσκαλος.»
Τι ορισμό θα δίνατε στην έμπνευση, που εσείς διαθέτετε αρκετή;
«Είναι ανατροπή. Είναι μια συνάντηση από το πουθενά, μια ριπή αέρα μέσα στην άπνοια. Πολλά κουλτουροποιητικοπαράξενα θα μπορούσα να πω και να τα πιστεύω όλα!
Όμως όσο πιο πολύ τρίβομαι σε αυτή τη δουλειά τόσο πιο πολύ τείνω να πιστέψω πως η έμπνευση είναι κάτι που φαίνετε τυχαίο αλλά στην ουσία είναι ένα καλά προγραμματισμένο ταξίδι που βρίσκετε σε κάποιο διάδρομο του μυαλού μας. Το κυνήγι της είναι απλά η προσπάθεια μας να θυμηθούμε την διαδρομή!»
Θεωρείτε τον εαυτό σας «επιδέξιο τεχνίτη» της θεατρικής γραφής, όρο που σας έχουν αποδώσει;
«Δεν ξέρω αν είμαι επιδέξιος, το μόνο που ξέρω είναι πως μου αρέσει να γράφω θέατρο. Είναι μια τέχνη που κάθε φορά νοιώθεις πως ξεκινάς από την αρχή, πως είσαι ένας άσχετος, πως δεν ξέρεις τίποτα.
Έρχονται στο μυαλό σου κανόνες, δόγματα – συνταγές – do και dont’s, αλλά στο τέλος αυτό που μετρά είναι, εσύ απέναντι σε αυτό που θες να τοποθετηθείς. Για εμένα το γράψιμο, όπως και η υποκριτική , η τέχνη γενικότερα είναι μια σκληρή άσκηση θάρρους. Αυτό διακρίνει ο θεατής στον εκάστοτε καλλιτέχνη και αυτό εκτιμά, συνειδητά ή ασυνείδητα!»
Είστε ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας, ποιος από τους τρεις φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη για την αποτυχία ή επιτυχία μιας παράστασης;
«Όσο κι αν δε με συμφέρει, οφείλω να πω: κανείς! Θα ήθελα πολύ να πω πνιγμένος σε ένα τσουνάμι αυταρέσκειας: ΕΓΩ!!! Αλλά ευτυχώς το θέατρο είναι υπόθεση συνολικής ευθύνης!
Σαφώς και μετρά να έχεις καλό κείμενο, να υπάρχει ένας σκηνοθέτης με όραμα και ηθοποιοί ικανοί να του δώσουν ζωή. Σκηνογράφοι και φωτιστές να το υποστηρίξουν, αλλά δεν νομίζω πως πλέον κάποιος μπορεί να σταθεί πάνω από όλα αυτά και να πει πως μόνος μπορεί να έχει το αποτέλεσμα του συνόλου.
Και στο τέλος αφήνω ένα πολύ σημαντικό απρόσμενο παράγοντα: την τύχη! Συμβαίνει κι αυτό, να πληρούνται όλες οι προϋποθέσεις, αλλά το αποτέλεσμα να είναι χάλια! Και να ξεκινάει μια δουλειά από πλάκα κι ακόμη να μιλάμε γι’ αυτήν!»
Πως αισθανθήκατε όταν το πρώτο σας έργο μεταφράστηκε και παίχτηκε στο εξωτερικό;
«Παράξενα….Μούδιασα στην αρχή! Νομίζω είχα τρομάξει. Έλεγα πως λάθος έχουν κάνει, άλλον ήθελαν και πήραν εμένα! Τώρα θα το καταλάβουν και θα πέσει χοντρό ξύλο! Μετά από πολλά ανεβάσματα έργων μου σε πολλές χώρες, με συμμετοχές σε διάφορα Φεστιβάλ, δε σας κρύβω πως ακόμα νοιώθω τον ίδιο φόβο!
Είναι όπως όταν ανέβηκε το πρώτο μου έργο, το DESPERADOS, αμέσως όταν τελείωσα τη σχόλη. Παρ’ όλη την επιτυχία που σημείωνε, εγώ από την αγωνία και τον πανικό, τα τριξίματα που ακούγονταν από τις καρέκλες, έρχονταν στα αυτιά μου σαν θεατές που έφευγαν βρίζοντας!»
Μιλήστε μας για το νέο έργο σας Speed Date που γράψατε και σκηνοθετείτε στο θέατρο Τζένη Καρέζη…..
«Μιλά για την ανάγκη του ανθρώπου να βρει το ταίρι του. Για την αρχέγονη ανάγκη της αποδοχής. Ταυτόχρονα είναι μια πινακοθήκη χαρακτήρων και συμπεριφορών του σήμερα.»
Στην τηλεόραση, στο θέατρο, ή στη ζωή λέμε την αλήθεια;
«Στην τηλεόραση πληρωνόμαστε να λέμε ψέματα και στο θέατρο μας πληρώνουν να λέμε την αλήθεια. Και αυτό γιατί όταν είσαι στην τηλεόραση βρίσκεσαι κατά κάποιο τρόπο στον ιδιωτικό – προσωπικό χώρο του κάθε ανθρώπου.
Δεν μπορείς να μπουκάρεις και να του λες πράγματα που δεν θέλει, δεν είναι έτοιμος ή δεν έχει την δύναμη να ακούσει. Από την άλλη στο Θέατρο πάει ο κόσμος, αποφασισμένος να του πεις αυτό που συμβαίνει.»
Μελλοντικά σχέδια, στόχοι;
«Έχω ξεκινήσει πρόβες για το έργο που θα παίξω από το Μάρτιο στο Θέατρο Τζένη Καρέζη σε σκηνοθεσία Βασιλικής Ανδρίτσου και λέγεται: «Πώς να καταστρέψετε τη ζωή σας.»
{jcomments on}
