Γεννήθηκε στην Κέρκυρα κι από επτά ετών άρχισε μαθήματα βιολιού ενώ στα δέκα ξεκινά το σαξόφωνο.
Μέχρι να τελειώσει το γυμνάσιο γίνεται ο πρώτος σαξοφωνίστας της παλιάς Φιλαρμονικής της Κέρκυρας και ήδη μαζί με φίλους του μουσικούς έχουν φτιάξει την ορχήστρα τους παίζοντας σε αποκριάτικους χορούς, σε γάμους, με ρεπερτόριο βασισμένο στη νεοφερμένη τότε τζαζ.
Στη δεκαετία του 1950 έρχεται στην Αθήνα και προετοιμάζεται να δώσει εξετάσεις στο Πάντειο και στην Νομική. Παράλληλα σπουδάζει και στο Ωδείο Αθηνών. Στα διαλείμματα από το διάβασμα όμως, συχνάζει στο καφενείο των μουσικών.
Εκεί θα κλείσει την πρώτη του δουλειά στην Θήβα, για να ακολουθήσει μια ακόμα στην Χαλκίδα σε περιοδεύοντα θίασο, στην ορχήστρα ενός σημαντικού συνθέτη της εποχής του Θόδωρου Παπαδόπουλου.
Όταν γνώρισε και τον συνθέτη Λυκούργο Μαρκέα το μέλλον του διαγράφηκε καθαρό. Θα αφιέρωνε πια τη ζωή του στη μουσική. Έγραψε μουσική για το θέατρο, για επιθεωρήσεις, για 113 ταινίες , για την τηλεόραση…
Κι επειδή θα χρειαζόμαστε σελίδες για να αναλύσουμε την καριέρα του, ας τον αφήσουμε να μιλήσει εκείνος. Κοντά μας ο εκ των κορυφαίων παγκοσμίως σαξοφωνίστας Γιώργος Κατσαρός.
Κύριε Κατσαρέ…..τι να σας πρώτο-ρωτήσω…Ας ξεκινήσουμε από τα παιδικά σας χρόνια, μιλήστε μας για την αγάπη σας για τη μουσική και ποιος σας μύησε;
«Το σπίτι μου, στο οποίο γεννήθηκα και μεγάλωσα, ήταν στο δρόμο που είναι η παλιά Φιλαρμονική, οπότε από τη στιγμή που άρχισα να καταλαβαίνω και να αντιλαμβάνομαι, άκουγα συνέχεια όργανα που μελετούσαν ή τη φιλαρμονική που έκανε πρόβες. Στην Κέρκυρα όταν βλέπεις τους φίλους σου να ασχολούνται με κάτι – τουλάχιστον την εποχή εκείνη – ζηλεύεις!
Έβλεπα τους φίλους μου και ήθελα κι εγώ να ασχοληθώ με τη μουσική. Έτσι από εφτά ετών άρχισα βιολί και μετά επεκτάθηκα και στο σαξόφωνο. Μυήθηκα αυτομάτως.
Στην Κέρκυρα υπάρχει αυτή η ευκολία. Δε χρειάζεται να έχεις χρήματα για να σπουδάσεις μουσική. Και ακόμα και τότε, το όργανο δεν το αγόρασα εγώ, αλλά μου το πρόσφερε δωρεάν η φιλαρμονική, για να μπορώ να μελετώ και να εξασκούμαι, μέχρι που αργότερα αγόρασα εγώ μόνος μου το δικό μου .»
Τι σας επηρέασε να εγκαταλείψετε τις σπουδές σας; Μήπως και η εξαδέλφη σας Νάνα Μούσχουρη;
«Όλα μα. Με τη Νάνα πηγαίναμε μαζί στο ωδείο. Αυτό όμως που με κέρδισε ήταν η ίδια η μουσική. Όπως την απολαμβάνω και την αντιλαμβάνομαι εγώ.»
Η δουλειά της νύχτας δεν σας δυσκόλεψε; Το πρωί Πάντειο το βράδυ καμπαρέ;
«Το πρωί Πάντειο, το μεσημέρι ωδείο και το βράδυ καμπαρέ ! Όλα ήταν στο πρόγραμμα, όλα αυτά τα έκανα. Με δυσκόλεψε πολύ, αλλά είχα αφοσιωθεί τόσο πολύ στη μουσική, που αναγκάστηκα κάποια στιγμή να παρατήσω το Πάντειο στον προτελευταίο χρόνο πριν το πτυχίο, και να αφοσιωθώ πλέον ψυχή τε και σώματι στη μουσική, το ωδείο, τα θέατρα, τις ταινίες και όλα όσα ακολούθησαν.»
Η πρώτη σας σύνθεση ποια ήταν, και τι αισθανθήκατε όταν ακούστηκε δημόσια;
«Η πρώτη μου σύνθεση ήταν ένα τραγούδι που έγραψα για την Μπελίντα με τίτλο «Κοπελούδα, κοπελούδα» και έγινε δίσκος με ενορχήστρωση του Ζακ Ιακωβίδη, στην τότε φωνογραφική «Οντεόν», το 1959.
Υπάρχει σε δίσκο 87 στροφών! αν το έχετε αυτό υπόψη σας. Ε, όταν το άκουσα …. Αυτό που δεν ξεχνάω όμως, είναι όταν πρώτο-άκουσα την πρώτη μου μεγάλη επιτυχία, το «Κάθε λιμάνι και καημός», για το οποίο είχα πάρει το 2ο Βραβείο στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ της Βαρσοβίας και με αυτή την αφορμή ακολούθησε & η περιοδεία στη Ρωσία με τη Μαρινέλλα.
Επανέρχομαι στο….«Κάθε λιμάνι και καημός». Υπήρχαν τότε διαφημιστικές εκπομπές των δισκογραφικών εταιρειών. Το «Κάθε λιμάνι και καημός» είχε τραγουδηθεί από τον Πάνο Γαβαλά και τη Ρία Κούρτη (δισκογραφική Columbia) και στην ταινία «Το καθάρμα».
Ξαφνικά, εκεί που άκουγα τη διαφημιστική εκπομπή της Columbia, (στο τέλος έβαζαν συνήθως το σουξέ της εποχής) λένε: «θα κλείσουμε με τη μεγαλύτερη επιτυχία της εποχής, το «Κάθε λιμάνι και καημός». Εγώ οδηγούσα εκείνη την ώρα και πήγα να πέσω σε ένα χαντάκι! Αυτό δε θα το ξεχάσω ποτέ, με τίποτα.»
Τι σημαίνει για σας μουσική ; Ζωή, ανάσα, τρόπος ζωής, ανάσταση ψυχής;
«Όλα αυτά μαζί. Επιπλέον, όταν παίζω σαξόφωνο, εκφράζομαι. Εκφράζομαι πολύ περισσότερο με το σαξόφωνο από ότι με τη φωνή μου. Η ψυχή μου μπαίνει μέσα στη συχνότητα του σαξόφωνου.
Όταν παίζω σαξόφωνο, μπορεί κάποιος πολύ εύκολα να καταλάβει αν είμαι στενοχωρημένος, χαρούμενος, ερωτευμένος. Το ίδιο τραγούδι να παίξω δύο φορές, η ερμηνεία θα είναι διαφορετική, ανάλογα με τη ψυχική μου διάθεση, και τη στιγμή μου.»
Το σαξόφωνο είναι δύσκολο όργανο πως το επιλέξατε; Δικαιωθήκατε φυσικά αφού είστε ο καλύτερος…..
«Το σαξόφωνο το αγάπησα πάρα πολύ. Όταν σπούδαζα έκανα βιολί και πιάνο. Αλλά όταν πήρα το σαξόφωνο στα χέρια μου, ανακάλυψα τον μεγαλύτερό μου έρωτα.
Είναι η ζωή μου, η φωνή μου, η ψυχή μου. Και αυτό το μεταδίδω και στον κόσμο και είναι αυτό που έχει μείνει και που ο κόσμος κάθε φορά που με ακούει, αγαπά. Σε μια απλή μελωδία μπορείς να δώσεις την ψυχή σου και να πάρεις τον κόσμο μαζί σου.»
Έχετε πάρει πολλά βραβεία διεθνώς, έχετε δώσει πάμπολλες θριαμβευτικές συναυλίες στο εξωτερικό, δεν σκεφτήκατε να μείνετε εκεί ποτέ;
«Αν δεν ήμουν παντρεμένος και με παιδιά, θα έμενα στην Αμερική, εκεί θα μπορούσα να ζήσω. Όταν έκανα την περιοδεία που κράτησε 2,5 μήνες και πήγα για τους Αμερικάνους και όχι για την ελληνική παροικία (ασχέτως αν ήρθαν Έλληνες σε όλες τις συναυλίες), έπαιξα σε 56 πόλεις και βεβαίως δε θα ξαναγύριζα.
Ήταν τέτοια η υποδοχή του κόσμου, η αξιοκρατία, ο Τύπος, τα ραδιόφωνα, που με έκαναν να ζηλέψω. Ήρθε κι η γυναίκα μου στη μέση της περιοδείας και γνώρισε κι εκείνη την Αμερική…»
Έχετε τιμηθεί από την επιτροπή κατά του Απαρτχάιντ και από τον ΟΗΕ για το έργο σας «Αφρική τώρα» σε στίχους Αφρικανών ποιητών σε μετάφραση του Δημήτρη Ιατρόπουλου με τον Λάκη Χαλκιά. Μάλιστα μετά από πρόσκληση του ΟΗΕ, το παρουσιάσατε το 1990 στην έδρα του Οργανισμού στην Νέα Υόρκη. Πως αισθανθήκατε και ποια η αντίδραση του κόσμου;
«Ήταν πολύ συγκινητικό, με όλους τους πρέσβεις του ΟΗΕ . Η ανταπόκριση ήταν θερμή. Μας τίμησαν και στον κατάλογο αυτό για τα έργα που γράφτηκαν κατά του Απαρτχάιντ. Ήταν για μένα ένα μουσικό παράσημο αυτό.»
Το πιο ωραίο που έχετε να θυμάστε από τη μέχρι σήμερα καριέρα σας;
«Είναι πάρα πολλά, όπως το έργο Αλβανία με τη Μαρινέλλα και τον Πυθαγόρα, το «Θα σε πάρω να φύγουμε» στο Badminton, την ημέρα του γάμου μου και φυσικά τη γέννηση των δυο γιων μου του Αντώνη και του Αλέξανδρου.
Επειδή δούλευα πάρα πολύ, τα δυο μας παιδιά δεν τα μεγάλωσα εγώ, αλλά η γυναίκα μου. Από τη δουλειά με πήραν να πάω στο μαιευτήριο και τις δυο φορές.»
Τελευταία γράψατε τραγούδια για δυο υπερπαραγωγές του θεάτρου Badminton. Υπάρχει επιθεώρηση στην εποχή μας; Και το κυριότερο συγγραφείς για επιθεώρηση;
«Κι επιθεώρηση υπάρχει και συγγραφείς. Αλλά όλα αυτά τα γεγονότα που βλέπει ο κόσμος στην τηλεόραση είναι πιο ενδιαφέρονται από την επιθεώρηση.
Δηλαδή ο συγγραφέας που θα γράψει ένα νούμερο για την επιθεώρηση σήμερα, θα είναι πάνω στην πολιτική κυρίως κατάσταση (γιατί αυτό είναι η επιθεώρηση), όταν όμως το έχεις ζωντανά από τους ίδιους και το απολαμβάνεις από τον καναπέ σου, γιατί να ξεκινήσεις να πας στο θέατρο; Αν και το Badmiton ήταν γεμάτο από κόσμο.»
{jcomments on}
