Γνωστή μέσα από τη συμμετοχή της τόσο σε θεατρικές παραστάσεις, όσο και σε τηλεοπτικά σήριαλ, δίπλα σε γνωστούς ηθοποιούς, είναι από τις αξιόλογες και ταλαντούχες παρουσίες στο καλλιτεχνικό μας στερέωμα.
Φέτος παίρνει μέρος στη «Γκάμπυ», που αναφέρεται στη ζωή μιας αντισυμβατικής γυναίκας που πλάνεψε τους άντρες και είναι εμπνευσμένη από το βιβλίο της Γαβριέλας Ουσάκοβα «Η ζωή μου» και από ήρωες των χρονογραφημάτων του Νίκου Τσιφόρου.
«Δεν είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι η κρίση μας άξιζε. Ήμουν απ’ τους αισιόδοξους. Πίστευα ότι το πολιτικό σύστημα θα έβρισκε έναν τρόπο, νόμιμο, για να μη φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Λυπάμαι πάρα πολύ, προσπαθώ να κάνω υπομονή, να μην οργίζομαι αλλά και να αντιστέκομαι.»
Τη Δραματουργία έκαναν η ταλαντούχα Αναστασία Τζέλλου και η αγαπημένη μου κι επίσης ταλαντούχα Κίρκη Καραλή, που είναι η σκηνοθέτης και η μουσική επιμελήτρια της παράστασης στο Νέο Θέατρο ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ.
Η ιστορία διαδραματίζεται στην περίοδο από το 1930 μέχρι το 1990 και σκιαγραφεί την κοινωνική φυσιογνωμία της παλιάς Αθήνας, υπό το πρίσμα του λόγου και της ματιάς μια ιέρειας του έρωτα.
Κοντά μας η Γωγώ Μπρέμπου, μία από τις τρεις ηθοποιούς που ερμηνεύουν τη Γκάμπυ, σε τρεις διαφορετικές ηλικίες της.
Κυρία Μπρέμπου, περιγράψτε μας πως είσαστε σαν παιδί, τη σχέση με τις αδελφές σας, και πως στραφήκατε στην υποκριτική τέχνη;
«Με τις δυο αδελφές μου, έχω μια μεγαλύτερη και μια μικρότερη παίζαμε όμορφα μαζί. Ως παιδί ήμουν αφηρημένη, μοναχική και με μεγάλη περιέργεια για τα πάντα. Μου άρεσε να παίζω φανταστικά παιχνίδια με τα αδέλφια μου. Κάναμε ότι όλο το σπίτι είναι καράβι και το βράδυ λέγαμε πως πάμε να κοιμηθούμε στις κουκέτες μας.
Το σαλόνι ήταν το κατάστρωμα, η κουζίνα το μηχανοστάσιο και το μπαλκόνι η θάλασσα. Μου άρεσε να διαβάζω βιβλία και το πρώτο βιβλίο που αγόρασα μόνη μου ήταν η «Ευγενία Γκραντέ» του Ονορέ Ντε Μπαλζάκ. Στο σχολείο οργάνωνα παραστάσεις, τις οποίες έγραφα, σκηνοθετούσα και έπαιζα. Αυτό ήθελα να κάνω ανέκαθεν.»
Οι γονείς σας έφεραν αντίρρηση στις επιλογές σας;
«Η μητέρα μου ποτέ. Ο πατέρας μου πολύ λίγο, πριν μπω στη Δραματική Σχολή. Μετά και οι δύο υπήρξαν πολύ υποστηρικτικοί.»
Πως ήταν η πρώτη φορά σας στη θεατρική σκηνή μπροστά σε κόσμο;
«Αστεία. Τρομακτική. Και πάρα πολύ ωραία. Στην «Ελένη» του Χουβαρδά στην Επίδαυρο ως μέλος του χορού σε ένα κατάμεστο θέατρο όπου προσπαθούσα να θυμηθώ τα λιγοστά μου λόγια.»
Ο πιο αγαπημένος σας ρόλος;
«Μέχρι τώρα, αυτός που παίζω σήμερα. Η Γκάμπυ.»
Με ποια κριτήρια αποδέχεστε ένα ρόλο που σας προτείνουν;
«Δεν διαλέγω απαραίτητα ρόλους. Στο βαθμό που γίνεται, διαλέγω συνεργάτες. Γιατί δεν είναι ποτέ ένας ρόλος πιο σημαντικός από μια ολόκληρη παράσταση.»
Το μότο σας στη ζωή;
«Είναι ο τίτλος από μιαν αγαπημένη μου ταινία του Αντρέι Ζουλάφσκι. «Σημασία έχει να αγαπάς».
Ποιον εμπιστεύεστε περισσότερο στη ζωή σας;
«Τα αδέλφια μου.»
Τι πρέπει να διαθέτει ένας καλός ηθοποιός;
«Υπομονή, επιμονή, περιέργεια, χιούμορ και τόλμη.»
Πως βλέπετε την κρίση που βιώνει η χώρα μας;
«Δεν είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι η κρίση μας άξιζε. Ήμουν απ’ τους αισιόδοξους. Πίστευα ότι το πολιτικό σύστημα θα έβρισκε έναν τρόπο, νόμιμο, για να μη φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Λυπάμαι πάρα πολύ, προσπαθώ να κάνω υπομονή, να μην οργίζομαι αλλά και να αντιστέκομαι.»
Τι αγαπάτε και τι απεχθάνεστε σε έναν άνθρωπο;
«Αγαπάω τη γενναιοδωρία των καλών συναισθημάτων, το χιούμορ, τη διάθεση για προσφορά σε όσους είναι σε χειρότερη θέση από τον ίδιο, τη δημιουργικότητα, την ευθυκρισία και την παιδικότητα. Απεχθάνομαι τη μισαλλοδοξία, τον σνομπισμό, την πλεονεξία και τις πίσω από την πλάτη συμπεριφορές. Προτιμώ τις ευθείες αντιπαραθέσεις.»
Η πιο ευτυχισμένη σας ανάμνηση από την μέχρι τώρα καριέρα σας;
«Ένα πρωί στην Κέρκυρα ξυπνώντας για να πάω στο γύρισμα – ήμασταν στον δεύτερο χρόνο του «Περί Ανέμων και Υδάτων» – είχα ξεχάσει ανοιχτό το ραδιόφωνο, έπαιζε μια πολύ ωραία μουσική, Σοπέν νομίζω, κι ένοιωσα πολύ ευτυχισμένη που έχω διαλέξει αυτή τη δουλειά.»
Ένα ανεκπλήρωτο όνειρό σας;
«Να βρεθώ σε θέση όπου να μπορώ να βοηθάω όσους έχουν πραγματική ανάγκη.»
Ποια προτερήματα πρέπει να έχει ο…άνθρωπός σας;
«Ευθύτητα, ειλικρίνεια, χιούμορ και πίστη σε μένα.»
Φέτος πρωταγωνιστείτε σε ένα θαυμάσιο έργο, τη «Γκάμπυ», που παίζεται κάθε Δευτέρα στις19.00 και Τρίτη στις 21.00 . Μιλήστε μας για το ρόλο σας. Ποια είναι η πιο συγκινητική του στιγμή;
«Η Γκάμπυ είναι μια ιδιαίτερη προσωπικότητα. Η πρώτη δηλωμένη ιερόδουλος στην Ελλάδα, που επί δεκαετίες συνδέθηκε με την αθηναϊκή ζωή αποτελώντας ένα από τα εμβλήματα της πόλης μας. Ίσως το πιο σκοτεινό για τους καθωσπρέπει αστούς.
Ο ρόλος μου μου ξεδιπλώνει ποικίλες προκλήσεις, με καλεί να αναπαραστήσω, μαζί ασφαλώς με τους συνεργάτες μου, μια ολόκληρη εποχή. Την πιο συγκινητική στιγμή της παράστασης ας τη διαλέξουν οι θεατές. Για μένα πάντως είναι το τέλος της.»
Η Γκάμπυ που υποδύεστε σε τι διαφέρει από της Λίλας Μπακλέση και του Άγγελου Παπαδημητρίου;
«Η Λίλα, ο Άγγελος κι εγώ είμαστε το ίδιο πρόσωπο σε διαφορετικές ηλικίες. Συνυπάρχουμε στη σκηνή θυμίζοντας ίσως όλους αυτούς τους μοναχικούς ανθρώπους που έχοντας μόνο τον εαυτό τους, συνδιαλέγονται με το παρελθόν και το μέλλον τους. Σαν να είναι και η ανάμνηση και η μελλοντική προβολή στη σκηνή.»
Πώς θα χαρακτηρίζατε την Γκάμπυ;
«Ανεξάρτητη.»
{jcomments on}
