Και έτσι και με τα έτσι και με τα αλλιώς, όπως θα δούμε παρακάτω, εισερχόμεθα (απ) αισίως στον πέμπτο και πιο όμορφο μήνα του κάθε χρόνου, εκτός από τον τρέχοντα, αφού έτσι αποφάσισε το κάτι λιγότερο του 40% του λαού των ψηφοφόρων πριν, πες τέσσερα περίπου χρόνια.
Όλος ο κόσμος βλέπει τον Πρωθυπουργό του να ψάχνει για ψήφους, όπου βρει, επισείοντας τον κίνδυνο να προκύψει στις κάλπες κυβέρνηση ηττημένων, διαψεύδοντας τους δημοσκόπους, τα ευρήματα των οποίων ευνοούν Κυβέρνηση «νικητών».
Ο Μητσοτάκης με το «Ουαί τοις ηττημένοις» στα χείλη κρούει «κώδωνες». Πολλούς. Μη επιτρέποντας στον ψηφοφόρο να αναλογιστεί ότι αυτό το επιχείρημα με τους «ηττημένους» εφόσον η κάλπη το αποφασίσει, θα απαρτίζεται από ομώνυμης ιδέας (αριστερής χροιάς) εκλεγμένους.
Επιπροσθέτως δε η Μητσοτάκειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια των μη αριστερών υποψηφίων, να αποκεφαλίζει οντότητες πριν το καλημέρα και όπου φρονεί ότι θα καρπωθεί «κουκιά» τι άλλο να δείχνει, εκτός από πανικό; Θα ακουστεί το λαϊκό «κουκιά έφαγες; Κουκιά μαρτυράς».
Εξ ου και το «ogling» προς Ανδρουλάκη, που όλος περιέργως, απορρίπτει, προεκλογικά, την συμμετοχή του σε κυβέρνηση με την Ν.Δ. αφενός, αλλά αφετέρου δεν δείχνει και τόσο «φανατικός» να κρατήσει την ίδια θέση και μετεκλογικά, εφόσον βρεθεί μπροστά στο τραπέζι με το «κολατσιό».
Εξ άλλου τα ετερώνυμα έλκονται. Ο νόμος της φυσικής. Ο ψηφοφόρος; Που είναι υπεράνω πάντων, θα τα δεχτεί όλα αυτά;
Υπάρχουν αμφιβολίες, για αυτό και οι υποψήφιοι βρίσκονται, έπειτα από δεκαετίες πολλές, παντού στην επικράτεια, και όχι μόνο.
