Ξεκινώντας την καθημερινή ρουτίνα, αντικρίζω μπροστά στο σπίτι μου πεταμένα μπάζα από το σπίτι του γείτονα (απαγορεύεται η απόρριψη οικοδομικών απορριμμάτων), κάτι που μου φτιάχνει την διάθεση.
Έχω ενημερώσει αρκετές φορές την αρμόδια υπηρεσία του Δήμου αλλά απάντησαν ότι δεν μαζεύουν οικοδομικά απορρίμματα. Άρα η θα τα κοιτάζω κάθε μέρα, η θα τα μαζέψω μόνος μου.
Στο φανάρι Χαριλάου Τρικούπη – Δηλιγιάννη, αναγκάζομαι να περιμένω 3 φανάρια γιατί κάποιοι συμπολίτες μας έχουν παρκάρει ΠΑΝΩ στα φανάρια, με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί μόνο μια λωρίδα κυκλοφορίας για τα αυτοκίνητα. Διάβαση πεζών και τέτοιες πολυτέλειες, ούτε καν να τα συζητάμε.
Το ίδιο συμβαίνει και πιο κάτω, Δηλιγιάννη και Κηφισίας. Παρκάρισμα προκλητικά πάνω στην Δηλιγιάννη. Η πρόκληση γίνεται μεγαλύτερη μια και το σημείο είναι 100 μέτρα από το αστυνομικό τμήμα.
Ενώ περιμένω στο φανάρι, ανοίγει η μπροστινή πόρτα και μία «καθώς πρέπει» κυρία, αδειάζει το τασάκι του αυτοκίνητου στο δρόμο. Ευτυχώς που δεν έχω μοτοσικλέτα, θα το άδειαζε πάνω μου. Μου έχει τύχει και αυτό.
Στο φανάρι Χαριλάου Τρικούπη και Φιλαδελφέως, δημιουργείται μόνιμο μποτιλιάρισμα γιατί οι κυρίες που πάνε στο κομμωτήριο θεωρούν ότι πρέπει να παρκάρουν ακριβώς πάνω στο φανάρι επί της Χαριλάου Τρικούπη, χωρίς να νοιάζονται όχι μόνο για την τραγική παράβαση, αλλά και για το πρόβλημα που δημιουργούν.
Αυτά είναι λίγα από τα καθημερινά περιστατικά που βλέπουμε όλοι μας. Όσοι ενοχλούμαστε από αυτά, προφανώς είμαστε και αυτοί που σεβόμαστε τους νόμους καθώς και τους συνανθρώπους μας. Ντρεπόμαστε και για την τριτοκοσμική εικόνα που δείχνουμε στους ξένους.
Όσοι τα κάνουν, δυστυχώς είναι θέμα αγωγής και ανατροφής και δεν έχουν σωτηρία.
Το κράτος δεν υπάρχει για να βοηθήσει. Για τους δικούς του λόγους δηλώνει ανικανότητα. Οι αρμόδιοι δηλώνουν πρόθυμοι, αλλά επίσης δηλώνουν ότι δεν έχουν τα μέσα.
Ο Δήμος απαντάει ότι δεν υπάρχει αρμόδιος για να βεβαιώσει παράβαση. Η Τροχαία κάνει βόλτες χωρίς να βεβαιώνει παραβάσεις.
Άρα τι κάνουμε; Τα παρατάμε όλα και γινόμαστε και εμείς παραβάτες; Που θα οδηγήσει αυτό όμως, παρά μόνο στην πλήρη εξαθλίωση.
Τσακωνόμαστε με το κράτος; Δεν έχει αποτέλεσμα; Παίρνουμε το νόμο στα χέρια μας, σαν εκδικητές αμερικανικών ταινιών; Ούτε για αστείο.
Πως όμως λέμε στα παιδιά μας να σέβονται τους νόμους σε έναν κόσμο που οι περισσότεροι δεν τους σέβονται; Γιατί πρέπει να έχουμε τον φόβο του τροχονόμου για να σεβαστούμε τον γείτονα μας και τον κάθε συμπολίτη μας;
Ο νέος μας Δήμαρχος, κατά την προεκλογική του εκστρατεία, μου είχε απαντήσει ότι άμα γίνει Δήμαρχος, θα βρει τρόπο να τα λύσει όλα αυτά. Έχει σχεδιάσει τον τρόπο που θα ενεργήσει, μου απάντησε σε επιστολή που του έστειλα.
Μήπως να γίνονται δεκτές από τις αρχές επώνυμες φωτογραφίες με τις προφανείς και προκλητικές παραβάσεις.
Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;
{jcomments on}
