Στις 30 Αυγούστου συμπληρώνεται ένας χρόνος από τον θάνατο του άξιου κι έντιμου πολιτικού Νικολάου Α. Γκελεστάθη.
Ο βουλευτής και τέως υπουργός, από τα κορυφαία στελέχη της Ν.Δ. ανήκε στην γενιά, εκείνων των λίγων, που υπηρέτησαν με πάθος το κόμμα τους και θεώρησαν μέγιστο καθήκον την υπηρεσία προς τον τόπο και την προσφορά προς το έθνος.
Αυτό το απεδείκνυε και το πόσο σκληρά δούλεψε όλα τα χρόνια για την αγαπημένη του Φωκίδα, και τους ανθρώπους της, όπου και εξελέγη οκτώ συνεχόμενες φορές βουλευτής.
Καθ’ όλη τη μακρά πολιτική σταδιοδρομία του, διακρίθηκε για την ευπρέπεια, την αφοσίωση στο καθήκον, την πολιτική και νομική του συγκρότηση.
Γιός του γιατρού Αναστασίου Γκελεστάθη και της Ιωάννας Γκελεστάθη το γένος Παπαγεωργίου, ο Νίκος Γκελεστάθης γεννήθηκε στις 25/11/1930 στη Δεσφίνα Φωκίδος μεσούσης της θητείας του πατέρα του στην Προεδρεία του χωριού.
Η Δεσφίνα, έχει μια πολύ μεγάλη πλατεία στο κέντρο της γύρω από την οποία έχει αναπτυχθεί ολόκληρη η κοινωνική και οικονομική ζωή της. Η πλατεία αυτή δημιουργήθηκε ταυτόχρονα με τη γέννηση του Νίκου Γκελεστάθη, εν μέσω των θυελλωδών αντιδράσεων που προκάλεσε η απόφαση του πατέρα του για την απαλλοτρίωση μερικών δεκάδων σπιτιών προκειμένου να καταστεί εφικτή η δημιουργία της, για την ύπαρξη της οποίας είναι σήμερα ευγνώμονες όλοι οι κάτοικοι.
Ήταν το πρώτο πολιτικό μάθημα που πήρε ήδη στην…κούνια του. Ότι πολιτική σημαίνει να τολμάς να γίνεσαι πρόσκαιρα δυσάρεστος, για να γίνεσαι μακροπρόθεσμα ωφέλιμος.
Με τη λήξη της θητείας του πατέρα του η οικογένεια η οποία αποτελείτο ακόμη από τα αδέρφια του Ελένη, Αθανάσιο, Αικατερίνη, Γεώργιο και Μαρία μετακόμισε στην Αθήνα όπου και παρέμεινε μέχρι το 1940. Εκεί παρακολούθησε τις τέσσερις πρώτες τάξεις του δημοτικού.
Με την κήρυξη του πολέμου η οικογένεια μετακόμισε και πάλι στο χωριό για να αντιμετωπίσει προσφορότερα την πείνα και τις κακουχίες.
Είναι τα χρόνια κατά τα οποία μαζί με τον αδερφό του Γεώργιο, προκειμένου να συνεχίσουν το σχολείο, ξεκινούσαν κάθε Δευτέρα πρωί από τη Δεσφίνα περπατούσαν τρεις ώρες μέχρι την Άμφισσα και φιλοξενούνταν σε συγγενικό σπίτι μέχρι το μεσημέρι του Σαββάτου, που έπαιρναν το δρόμο της επιστροφής, που όμως ήταν ανηφορικός και η ανάβασή του χρειαζόταν τρεισήμισι ώρες.
Με το τέλος του πολέμου, η οικογένεια μετακόμισε εκ νέου στην Αθήνα και εκεί ο Νίκος Γκελεστάθης παρακολούθησε τις τέσσερις τελευταίες τάξεις του γυμνασίου. Στη συνέχεια φοίτησε στη Νομική Σχολή Αθηνών και αμέσως μετά υπηρέτησε στον Στρατό. Η περίοδος που ακολούθησε ήταν πολύ παραγωγική καθώς εργάστηκε ως νομικός σύμβουλος μεγάλων εταιρειών της εποχής.
Εξελίχθηκε σε πολύτιμο συνεργάτη τους και παράλληλα δημιουργήθηκε ο ίδιος-επαγγελματικά, κοινωνικά, οικονομικά. Εργασιομανής, ικανός, αποτελεσματικός, ευγενής και γενναιόδωρος, λένε οι φίλοι του. Το μικρόβιο ωστόσο της πολιτικής τον είχε ήδη προσβάλει και παρασκηνιακά βρισκόταν συνεχώς στο πλευρό του αδερφού του Αθανασίου, Βουλευτή Φωκίδας.
Ο ίδιος εξελέγη για πρώτη φορά Βουλευτής Φωκίδας το 1981 διαδεχόμενος τον αδερφό του και έκτοτε δεν έχασε σε καμία εκλογική αναμέτρηση. Οι συμπολίτες του τον τίμησαν με την ψήφο τους το 1985, τον Ιούνιο του 1989, τον Νοέμβριο του 1989, το 1990, το 1993, το 1996 και το 2000 οπότε και αποφάσισε να μην ξαναθέσει υποψηφιότητα καίτοι η επανεκλογή του σε ενδεχόμενη νέα κάθοδό του το 2004 ήταν εξασφαλισμένη.
Αν ισχύει αυτό που λέγεται, ότι δηλαδή ο μεγάλος πολιτικός οφείλει να ξέρει πότε πρέπει να αποσυρθεί, τότε η οικειοθελής αποχώρηση του Νίκου Γκελεστάθη, υπήρξε άλλο ένα δείγμα του πολιτικού του μεγέθους.
Η βαθιά γνώση της πολιτικής ιστορίας της πατρίδας μας και η άριστη ιδεολογική του συγκρότηση τον όπλιζαν με όρεξη να αγωνιστεί για τις αξίες του και να παλέψει για τα ιδανικά του.
Υπηρέτησε τη Νέα Δημοκρατία υπό την ηγεσία του Ευάγγελου Αβέρωφ δίπλα στον οποίο ανδρώθηκε πολιτικά τα σκληρά και έντονα χρόνια των μπλε και πράσινων καφενείων, υπό την ηγεσία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με τον οποίο συνδέθηκε άρρηκτα τόσο πολιτικά όσο και φιλικά και αργότερα υπό την ηγεσία του Μιλτιάδη Έβερτ και του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Το απόγειο της πολιτικής του σταδιοδρομίας υπήρξε η υπουργοποίησή του αρχικά στην Κυβέρνηση Τζαννή Τζαννετάκη στην οποία διετέλεσε Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών και στη συνέχεια στην Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ως Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών και Υπουργός Δημοσίας Τάξεως.
Η Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη χαρακτηρίστηκε Κυβέρνηση μπροστά από την εποχή της. Αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό της υπηρέτησε και ο Νίκος Γκελεστάθης τιμώντας την εμπιστοσύνη με την οποία τον περιέβαλε ο Πρωθυπουργός.
Ο όγκος του έργου του στο Υπουργείο Μεταφορών και Επικοινωνιών αποδεικνύεται από τον αριθμό των νομοσχεδίων που ψηφίστηκαν κατά τη διάρκεια της θητείας του.
Όντας πολιτικός προϊστάμενος σχεδόν όλων των ΔΕΚΟ του Ελληνικού Δημοσίου εργάστηκε με στόχο το πέρασμα των υποδομών της χώρας στη νέα εποχή, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ότι επί των ημερών του δόθηκαν οι πρώτες άδειες κινητής τηλεφωνίας, ενώ ταυτόχρονα εργάστηκε με γνώμονα τη χρηστή διαχείριση του κρατικού χρήματος, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ότι επί των ημερών του έσπασε τη μέχρι τότε παράδοση και δεν προχώρησε ούτε σε μια πρόσληψη στην Ολυμπιακή Αεροπορία.
Εμβληματικότερη όμως στιγμή της παραμονής του στο Υπουργείο Μεταφορών και Επικοινωνιών, υπήρξε η υλοποίηση της πρώτης ιδιωτικοποίησης στην μεταπολιτευτική μας ιστορία, αυτής των Αστικών Λεωφορείων η οποία πολεμήθηκε λυσσαλέα από την τότε Αξιωματική Αντιπολίτευση και ανετράπη από αυτήν, όταν στη συνέχεια ανέλαβε και πάλι την Κυβέρνηση.
Ο σπόρος όμως είχε μπει. Η κοινωνία είχε καταλάβει ότι υπήρχε κι άλλος δρόμος. Πριν μεταπηδήσει στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως φρόντισε να ονοματοδοτήσει όλα τα αεροδρόμια της χώρας προκειμένου να ονομαστεί και το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης αεροδρόμιο «Μακεδονία» και έτσι να κατοχυρωθεί η χρήση του ονόματος από τη χώρα μας ώστε οι βόρειοι γείτονές της να μην έχουν τη δυνατότητα να το χρησιμοποιήσουν σε δικό τους αεροδρόμιο. Άλλο ένα δείγμα διορατικότητας και πατριωτισμού.
Στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως άφησε επίσης έντονο το στίγμα του. Ορισμένοι τον χαρακτήρισαν αυστηρό. Αν υπήρξε αυστηρός όμως ήταν γιατί πίστευε βαθιά στην αποστολή της Ελληνικής Αστυνομίας και σεβόταν απεριόριστα τον Έλληνα Αστυνομικό. Ήθελε να βλέπει την Αστυνομία να ανταποκρίνεται πάντοτε στο ρόλο της και να καμαρώνει τον Αστυνομικό να αίρεται πάντοτε στο ύψος των περιστάσεων.
Άλλωστε τα πεπραγμένα του είναι από μόνα τους δηλωτικά των προθέσεών του, τόσο απέναντι στο Σώμα, όσο και απέναντι στον εργαζόμενο, για δε τον τελευταίο κατά τη διάρκεια της θητείας του, διορίστηκαν οι χήρες των φονευθέντων Αστυνομικών ως μόνιμοι υπάλληλοι του Υπουργείου και θεσμοθετήθηκε η κατάταξη στην Αστυνομία τέκνων εν ενεργεία, συνταξιούχων ή θανόντων Αστυνομικών σε ποσοστό 12% επί του συνόλου των εκάστοτε κατατασσόμενων.
Από την θητεία του Νίκου Γκελεστάθη και στα δύο Υπουργεία αξίζει να μνημονευθεί ότι είχε καθιερώσει μία ημέρα της εβδομάδος κατά την οποία δεχόταν τους πολίτες χωρίς ραντεβού στο γραφείο του. Σεμνός και προσηνής ακόμη και όταν κατέλαβε τα ανώτατα αξιώματα, τα υπηρέτησε για τις ανάγκες της κοινωνίας, με απόλυτη επίγνωση της παροδικότητάς τους.
Το τέλος της ενεργούς ενασχόλησης του με τα δημόσια πράγματα δε σήμανε και το τέλος της πραγματικής ενασχόλησής του με αυτά. Συμμετείχε στα κοινά της Φωκίδας αλλά και στα δρώμενα της Νέας Δημοκρατίας σαν να μη είχε φύγει ποτέ από την ενέργεια και ανταποκρινόταν σε όποιον του απευθυνόταν.
Η μόνιμη επωδός του ήταν:«Ο κόσμος με τίμησε 8 φορές με την ψήφο του, τώρα που δεν την έχω πλέον ανάγκη να του γυρίσω την πλάτη;».
Στην πραγματικότητα όμως, δεν ήταν το αίσθημα φιλότιμου που τον κινητοποιούσε, αλλά το γεγονός ότι δέθηκε βιωματικά με τον κόσμο και ο κόσμος δέθηκε βιωματικά μαζί του.
Συμπερασματικά στην πολιτική του διαδρομή υπήρξε τίμιος, προσηλωμένος στο καθήκον, μαχητικός, πιστός στις αρχές του, υπέρμαχος των ιδεών του-όχι όμως δογματικός-απόδειξη οι φιλίες του με πολιτικούς προερχόμενους από άλλους ιδεολογικούς χώρους, αυστηρός πρώτα με τον εαυτό του και μετά με τους συνεργάτες του, με τους οποίους όμως ήταν ταυτόχρονα και πατρικά δοτικός, ακέραιος, άνθρωπος του αποτελέσματος και όχι της θεωρίας, άξιος.
Ο Νίκος Γκελεστάθης ήταν παντρεμένος με την δικηγόρο Άννα Τσαγκόγιωργα και έζησαν μαζί μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος, τρέφοντας αισθήματα αμοιβαίου σεβασμού και εκτίμησης. Υποστήριξαν ο ένας τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες του άλλου και συνδέθηκαν άρρηκτα στο πέρασμα του χρόνου.
Η κόρη τους Ιωάννα Ν. Γκελεστάθη, δικηγόρος με πλούσια εθελοντική δράση, που έχει διδαχθεί πολλά από την άμεμπτη συμπεριφορά του ως ανθρώπου και ως πατέρα, ασχολείται ενεργά με την πολιτική και είναι Επικεφαλής Θεματικού Τομέα Προστασίας του Πολίτη της Νέας Δημοκρατίας.
