Άρχισε ν' ασχολείται με τη μουσική από 9 ετών, στο Ελληνικό Ωδείο , πιάνο και φωνητική. Από τους πρώτους που την πρόσεξαν ήταν η καθηγήτριά της εκεί, η μεγάλη Δανάη.
Η αισθαντική φωνή της – που μέχρι και σήμερα την χαρακτηρίζει – σφράγισε το ελαφρό τραγούδι στην εποχή της. Μια σπουδαία κυρία που ακολούθησε τις συμβουλές των γονιών της: όχι εμφανίσεις σε ξενυχτάδικα και κέντρα, μόνον σε αίθουσες εκδηλώσεων.
«Με ενοχλούν εκείνοι που δε σέβονται την τέχνη του τραγουδιού και τη βλέπουν μόνο σα βιοποριστικό επάγγελμα».
Οι σπουδαιότεροι συνθέτες, όπως ο Σουγιούλ, ο Κορίνθιος, ο Χαιρόπουλος, ο Χατζηαποστόλου και άλλοι πολλοί ακόμη, μένοντας εκστασιασμένοι μπροστά στην ερμηνεία της – για το νεαρό της ηλικίας της – της εμπιστεύτηκαν πολλές συνθέσεις τους που της έκανε μεγάλες επιτυχίες.
«Ραμόνα», «Ήρθες σαν την άνοιξη», «Γιατί να ζούμε χωρισμένοι», «Χιλιάδες βράδια», «Όπου κι αν πας θα θυμάσαι», «Ήρθες αργά», «Θα σε πάρω να φύγουμε», «Μόνο κοντά σου», «Αν μου φύγεις και σε χάσω», ελάχιστες από τα πολυαγαπημένα μας που τραγούδησε. Μερικοί τίτλοι τραγουδιών που υπάρχουν και σε CD των ημερών μας.
Αυτά ως το 1970, οπότε σταμάτησε γιατί παντρεύτηκε και απέκτησε τρία παιδιά. Το τραγούδι, όμως, δεν είχε φύγει από τη ζωή της.
Τα τελευταία χρόνια άρχισε και πάλι να εμφανίζεται σε διάφορες εκδηλώσεις, τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, ξαναβγήκαν μερικοί δίσκοι της – για να διαπιστώσει ότι δεν είχε ξεχαστεί.
Ίδρυσε επίσης το Σύλλογο Φίλων Ελαφρού Τραγουδιού και φέτος το Ημερολόγιο που κάθε χρόνο ο Σύλλογος αφιερώνει σε έναν καλλιτέχνη ήταν αφιερωμένο σε εκείνη (το βρίσκεται στο 2106527910).
Έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε την Ελίζα Μαρέλλι……
-Κυρία Μαρέλλι, μιλήστε μας για τα παιδικά σας χρόνια και πότε εκδηλώθηκε η αγάπη σας για το τραγούδι…
«Εγώ και τα αδέρφια μου γεννηθήκαμε στην Αθήνα. Παρά την κατοχή δεν γνωρίσαμε φτώχεια. Δεν υπήρχε μιζέρια στο σπίτι μας. Ο πατέρας μου ήταν λογιστής και τα πρώτα χρόνια της ζωής μας τα ζήσαμε στην Πλάκα.
Στη συνέχεια μετακομίσαμε στην Ακαδημία Πλάτωνος. Εκεί, ήρθα σε επαφή με ανθρώπους της τέχνης. Προσωπικότητες όπως ο Τσαρούχης και ο Γιάννης Βέλλας βρίσκονταν συχνά στο σπίτι μας αφού ήταν οικογενειακοί μας φίλοι.
Η οικογένεια και η παιδεία καθορίζουν τη στάση μας στη ζωή. Η αγάπη μου για το τραγούδι γεννήθηκε μαζί μου, όπως συχνά λέω, ακόμα όταν δε μπορούσα να μιλήσω μουρμούριζα έναν σκοπό.»
-Η οικογένειά σας δυσαρεστήθηκε ή σας στήριξε στην απόφασή σας να ασχοληθείτε με το τραγούδι;
«Ο Βέλλας είχε αντιληφθεί το ταλέντο μου και παρότρυνε τον πατέρα μου να με γράψει στο Ωδείο, εκείνος είχε ενδοιασμούς αφού ήμουν πολύ μικρή για να ασχοληθώ με τη μουσική. Ο μπαμπάς φοβόταν την καλλιτεχνία παρότι έπαιζε ο ίδιος κιθάρα και ζωγράφιζε καταπληκτικά.
Παρόλα αυτά βλέποντας την αγάπη μου για το τραγούδι με πήγε στο Ελληνικό Ωδείο όταν έγινα εννέα ετών. Ανώριμη φωνητικά , ξεκίνησα με πιάνο και δυο χρόνια μετά έκανα φωνητική. Τότε άρχισε το ενδιαφέρον από τους δασκάλους μου. Η μητέρα μου ήταν πάντα δίπλα μου σε όλες τις εμφανίσεις μου, φύλακας άγγελος.»
-Στα πρώτα σας βήματα ποιος σας βοήθησε;
«Εκτός από την οικογένειά μου, ο Κώστας Γιαννίδης και η Δανάη δυο, θα τολμούσα να πω , κολοσσοί του Ελαφρού Τραγουδιού.»
– Πως ήταν την εποχή εκείνη το κλίμα στον καλλιτεχνικό χώρο, που δεν υπήρχε και τηλεόραση παρά μόνο ραδιόφωνο;
«Ήταν μια άλλη εποχή. Το ραδιόφωνο ήταν το μόνο μέσω μουσικής πληροφόρησης, ο ακροατής δημιουργούσε εικόνες, για τον συνθέτη υπήρχε μόνο η αρμονία, για τον ερμηνευτή η φωνή, για τον στιχουργό οι στίχοι και όλα αυτά οδηγούσαν στην καρδιά του ακροατή.»
-Τα συναισθήματά σας όταν ακούσατε για πρώτη φορά στο ραδιόφωνο τραγούδι σας;
«Ήμουν παιδί! Δεν είχα ακόμα αποκτήσει καλλιτεχνική συνείδηση. Δεν είχα λοιπόν καταλάβει ότι τραγουδούσα εγώ. Πήγαινα στο σχολείο και ήμουν με τη συμμαθήτρια μου την Ευτέρπη όταν άκουσα για πρώτη φορά το τραγούδι μου «Μη φοβάσαι» από το ραδιόφωνο. Η Ευτέρπη το αναγνώρισε. Τα συναισθήματα ήταν ανάμικτα.»
-Η σχέση σας με τη μεγάλη μας Δανάη, δασκάλα σας στο Ωδείο;
«Οι σχέσεις μου με τη Δανάη ήταν διαχρονικές, είχαμε πολύ αγάπη, αμοιβαία συναισθήματα. Η Δανάη είχε εκτιμήσει την ποιότητα της φωνής μου, είχε διαπιστώσει ότι αγαπούσα αυτά τα μεγάλα τραγούδια και ότι θα στήριζα το παραγκωνισμένο ελαφρό τραγούδι.»
-Όταν παντρευτήκατε και κάνατε οικογένεια αποσυρθήκατε από τη σκηνή γιατί;
«Ήθελα να βρίσκομαι μαζί με τα παιδιά μου, να τα μεγαλώσω μόνη μου –έδινα μεγάλη σημασία στην οικογένεια. Η Τέχνη, από την άλλη, σε θέλει συνεχώς κοντά της. Μετά το δεύτερο ειδικά παιδί κατάλαβα πόσο δύσκολο θα ήταν να συνεχίσω, έπρεπε να κάνω μια επιλογή. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 την έκανα λοιπόν: αποσύρθηκα από το τραγούδι.»
-Μολονότι έχετε κάνει τεράστιες επιτυχίες και θεωρείστε κεφάλαιο του ελαφρού τραγουδιού, εν τούτοις διατηρείτε ένα πολύ χαμηλών τόνων προφίλ, σε σχέση με τωρινές τραγουδίστριες που αν και βοηθούνται από την τεχνολογία, έχουν ιππεύσει το…..καλάμι…..
«Θυμάμαι το Χρήστο Χαιρόπουλο να μου λέει: «Νεαρά μου, βρισκόμαστε σε μια εποχή που φωνάζουν τα βατράχια γιατί έπαυσαν τ’ αηδόνια . Μας επιβάλλεται να επιλέξουμε το βιολογικό ή τον καλλιτεχνικό θάνατο. Θα τα καταφέρεις παιδί μου; Επάγγελμα και καλλιτεχνική συνέπεια δε συμβιβάζονται». Με απογοητεύει κάθε σύστημα που προβάλλει ανθρώπους χωρίς ταλέντο.»
-Σας διακρίνει το ήθος – απόρροια της παιδείας σας – η γλυκύτητα, η τρυφερότητα , οι καλοί τρόποι, η συνέπεια και βέβαια η αγάπη σας για το ελαφρό τραγούδι, γι αυτό και ιδρύσατε το Σύλλογο Φίλων του Ελαφρού Τραγουδιού. Πείτε μας πως προέκυψε αυτό;
«Ήταν μια ιδέα της Δανάης έτσι το 2004 δημιουργήθηκε ο Σύλλογος. Μοναδικό μας κίνητρο ήταν η αγάπη μας για το ελαφρό ελληνικό τραγούδι, που έχει ευγένεια και πολιτισμική αξία. Στόχος μας, να μη χαθεί αυτό το ποιοτικό τραγούδι, που συντρόφευσε τόσες γενιές.
Πάντα ένιωθα την ανάγκη να πάρει τη θέση του ανάμεσα στα άλλα είδη της μουσικής του τόπου μας. Είναι πολύ αδικημένο αυτό το ρεπερτόριο. Πλαισιώνεται από εκλεκτούς ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων. Πρόεδρος μας ο κ. Παύλος Ναθαναήλ, ο οποίος αφιερώνει ένα αρκετά μεγάλο μέρος της ζωής του και της δραστηριότητάς του.»
-Αν η ζωή σας ήταν τραγούδι, ποιο από αυτά που έχετε ερμηνεύσει θα της ταίριαζε;
«Αν είχα τη δυνατότητα θα τολμούσα να ξεχωρίσω δυο από τα τραγούδια μου «Ήρθες σαν την Άνοιξη» γιατί είναι ένα τραγούδι γεμάτο φως, λάμψη, ζωή, αισιοδοξία, πραγματική ευτυχία!
Και «Έρωτα συ μοιραίε μου», γιατί ήταν το τραγούδι που με εκτόξευσε, από τραγουδίστρια έγινα ερμηνεύτρια, και χαρακτήριζε τη σχέση μου με τον άντρα μου που μου το είχε αφιερώσει.»
-Στην εποχή μας τι σας ενοχλεί στο τραγούδι;
«Με ενοχλούν οι έξυπνοι που το υπογραμμίζουν ή όσοι δεν είναι έξυπνοι και το νομίζουν. Με ενοχλούν εκείνοι που δε σέβονται την τέχνη του τραγουδιού και τη βλέπουν μόνο σα βιοποριστικό επάγγελμα.»
-Λένε ότι τώρα ακούγονται στο ραδιόφωνο τα τραγούδια εκείνων που πληρώνουν. Ένα σχόλιο σας;
«Πιστεύω ότι δεν υπάρχει αξιοκρατία. Πολλοί προβάλλονται χωρίς να αξίζουν πραγματικά, ενώ υπάρχουν άλλοι που έχουν τεράστια αξία και δεν τους προβάλλει κανείς. Όμως το ταλέντο κάποια στιγμή θα βρει το δρόμο του.»
– Τι θα συμβουλεύατε τους νέους καλλιτέχνες;
«Τους συμβουλεύω να αγαπήσουν πολύ αυτό που κάνουν και να αντιμετωπίζουν με εντιμότητα και αξιοπρέπεια την πολιτιστική μας κληρονομιά γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει το τραγούδι να περάσει στα χείλη και στη καρδιά των πολλών και ο καλλιτέχνης να γίνει διαχρονικός.
Είναι δυστυχία το τραγούδι να λειτουργεί ως βιομηχανικό προϊόν που αφού τελειώσει η χρηστική αποστολή του, να πεταχτεί στα αζήτητα.»
{jcomments on}
