Όπως πέρυσι, έτσι και φέτος τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2022 επικαθορίζει η συνθήκη της πανδημικής κρίσης, που αυτή την περίοδο έχει επιδεινωθεί δραματικά. Η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου, όσο και αν το αρνείται ο Πρωθυπουργός πεισματικά.
Ο πολύ υψηλός αριθμός ημερήσιων κρουσμάτων, η αυξημένη πίεση στο ΕΣΥ για νοσηλεία και εισαγωγή σε ΜΕΘ, η αδυναμία των δημόσιων δομών να καλύψουν τις υπόλοιπες υγειονομικές ανάγκες (η πλήρης «κοβιντοποίηση» των νοσοκομείων είναι αδιαμφισβήτητη, ειδικά μετά την πρόσφατη απόφαση για περιορισμό των τακτικών χειρουργείων έως 80%) και οι καθημερινές απώλειες 90-100 ανθρώπων, συνιστούν μια υγειονομική τραγωδία που είναι σε εξέλιξη. Και η οποία επηρεάζει όλη την κοινωνία.
Δεν έχουμε «πανδημία ανεμβολίαστων», όπως είναι το κυβερνητικό αφήγημα αλλά κορύφωση μιας σοβαρής κρίσης Δημόσιας Υγείας, που θέτει προφανώς σε πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο τα ανεμβολίαστα άτομα (και αυτή είναι η τεράστια αξία του μαζικού και όχι επιλεκτικού εμβολιασμού), αλλά δεν επιτρέπει συνθήκες «κανονικότητας» και «ελευθερίας» για κανένα.
Η κρισιμότητα της κατάστασης επιβάλλει αναστοχασμό για το τι δεν πήγε καλά και, κυρίως, αναπροσαρμογή της υγειονομικής στρατηγικής για να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικότερα τα δομικά προβλήματα στη μέχρι τώρα διαχείριση.
Ποια ήταν αυτά:
- Η αίσθηση προσωρινότητας που είχε μονίμως η κυβέρνηση για την πορεία της πανδημίας
- Το έλλειμμα πολιτικής αξιοπιστίας καιη κρίση εμπιστοσύνης μεγάλου τμήματος της κοινωνίας απέναντι στην κυβέρνηση, στην Πολιτεία και στους θεσμούς της, με συνέπεια το «βάλτωμα» του εμβολιαστικού προγράμματος και
- Η έλλειψη πολιτικής βούλησης για σοβαρή ενίσχυση του ΕΣΥ και καλή προετοιμασία του με εμπλοκή της ΠΦΥ, επιμερισμό περιστατικών covid και στα ιδιωτικά θεραπευτήρια-στρατιωτικά νοσοκομεία, μέριμνα για την μετά-νοσοκομειακή φροντίδα-αποκατάσταση των περιστατικών με σύνδρομο longcovid.
