Η απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών είναι μία σαφής ένδειξη ότι αυτή την περίοδο της ασφυκτικής πίεσης που δέχεται από τους Αμερικανούς, ο Ερντογάν επιδιώκει να διατηρεί χαμηλά τη θερμοκρασία στο ελληνοτουρκικό μέτωπο.
Ο χρόνιος πειρασμός του νέο-Οθωμανού ηγέτη για μία εύκολη νίκη στο Αιγαίο εξισορροπείται από σοβαρούς λόγους που τον αποτρέπουν από το να διακινδυνεύσει ένα θερμό επεισόδιο, το οποίο θα μπορούσε να ξεφύγει από τον έλεγχο και να μετεξελιχθεί σε σύρραξη με την Ελλάδα.
Δεν είναι μόνο η στρατιωτική εμπλοκή στη Συρία, η οποία οπωσδήποτε είναι αντικίνητρο για το άνοιγμα ενός δεύτερου μετώπου. Ούτε μόνο ότι το συνεχιζόμενο κύμα διώξεων στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις έχει πλήξει καίρια όχι μόνο το ηθικό, αλλά και το αξιόμαχό τους. Υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που λειτουργούν απαγορευτικά.
Ο Ερντογάν θεωρεί πως παρά τις μαζικές εκκαθαρίσεις δεν μπορεί να εμπιστεύεται το σώμα των αξιωματικών, ακόμα και όσους ο ίδιος έχει ορίσει σε ηγετικές θέσεις.
Επειδή σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής με την Ελλάδα οι στρατηγοί εκ των πραγμάτων θα αποκτήσουν μεγάλα περιθώρια αυτονομίας κινήσεων, φοβάται ότι μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν για να τον ανατρέψουν!!
Δεν έχει ξεχάσει την υπόθεση «Βαριοπούλα» πριν μία δεκαετία. Υπενθυμίζουμε πως τότε το κεμαλικό «βαθύ κράτος» είχε συνωμοτήσει για να προκαλέσει ένα θερμό επεισόδιο με την Ελλάδα, το οποίο θα χρησιμοποιούσε για να ανατρέψει τη νέο-οθωμανική κυβέρνηση.
Ο φόβος αυτός του Ερντογάν συνδέεται με την εδραιωμένη πεποίθησή του πως οι Αμερικανοί έχουν σκοπό να τον εξαλείψουν. Όταν καταγγέλλει τον Γκιουλέν ως υποκινητή του πραξικοπήματος εννοεί τη CIA. Είναι ενδεικτικό ότι οι δικές του δημοσιογραφικές φωνές το λένε ρητά.
Έχουν επανειλημμένως διατυπώσει τη θεωρία πως η Ουάσιγκτον μεθοδεύει μία θερμή ελληνοτουρκική κρίση για να επέμβει κατά τρόπο που να δημιουργήσει συνθήκες ανατροπής του.
Δεν υπάρχουν αποχρώσεις ενδείξεις ότι το σενάριο αυτό πατάει στην πραγματικότητα, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Ερντογάν το πιστεύει, ή τουλάχιστον το θεωρεί πολύ πιθανό.
Αμερικανική παγίδα με ελληνικό χρώμα
Το γεγονός ότι ο Ερντογάν πιστεύει σ’ αυτή τη θεωρία τον απέτρεψε από το να υποκύψει στον πειρασμό να προκαλέσει θερμό επεισόδιο με σκοπό εκλογικά κέρδη πριν στηθούν οι κάλπες του περασμένου Ιουνίου.
Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις ότι το ενδεχόμενο οι Τούρκοι να προχωρούσαν σε στρατιωτική ενέργεια κατάληψης ελληνικού εδάφους συγκέντρωνε αμελητέες πιθανότητες.
Οι πιθανότητες αυξάνονταν σημαντικά στο σενάριο τουρκικής πρόκλησης χαμηλής έντασης, η οποία να μην δικαιολογεί γενικευμένη ελληνική στρατιωτική αντίδραση. Ο Ερντογάν ήθελε να αποφύγει ενέργειες, οι οποίες θα μπορούσαν να μετεξελιχθούν σε ελληνοτουρκική σύρραξη.
Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, παρότι αποδυναμωμένες λόγω Μνημονίων, διαθέτουν ακόμα την ικανότητα να προκαλέσουν καταστροφικά πλήγματα στην Τουρκία ανεξαρτήτως της έκβασης ενός πολέμου.
Με δεδομένους και τους λόγους που προαναφέραμε, ο νεοοθωμανός ηγέτης δεν είχε κανένα λόγο να μπει σε τέτοια περιπέτεια, ειδικά όταν η εκλογή του ήταν πάρα πολύ πιθανή. Αυτό δεν τον εμπόδιζε, βεβαίως, να χρησιμοποιεί την απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας ως πολιτικό όπλο, όπως έκαναν και οι κεμαλικοί προκάτοχοί του.
Ο φόβος του Ερντογάν ότι οι Αμερικανοί όχι απλώς θα σπεύσουν να εκμεταλλευθούν μία ελληνοτουρκική στρατιωτική εμπλοκή για να τον ανατρέψουν, αλλά και μπορεί να την μεθοδεύσουν, έμοιαζε παράδοξος, αλλά πρέπει να ενταχθεί στο πλαίσιο των τεταμένων αμερικανοτουρκικών σχέσεων.
Σήμερα πλέον, που ο Λευκός Οίκος έχει επιβάλει κυρώσεις στην Τουρκία και καλλιεργεί κλίμα υπονόμευσης της οικονομίας της, ο Ερντογάν είναι πεπεισμένος ότι η Ουάσιγκτον τον έχει προγράψει. Με άλλα λόγια, ο εν λόγω φόβος του έχει αποκτήσει στη θεώρησή του αυξημένη αξιοπιστία και ως εκ τούτου είναι πολύ πιο έντονος.
Είναι ακριβώς σ’ αυτό το πλαίσιο που λαμβάνει χώρα η απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών. Είναι κίνηση που εκ των πραγμάτων εκτονώνει την ένταση στο ελληνοτουρκικό μέτωπο, χωρίς να τραυματίζει το κύρος του Τούρκου προέδρου.
Υ.Γ. Οι μουφτήδες της Θράκης
Η απελευθέρωση των δύο Ελλήνων από την Αδριανούπολη, όμως, φαίνεται να συνδέεται και με ένα άλλο παζάρι.
Ένα παρασκηνιακό παζάρι μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας που σύμφωνα με μη διασταυρωμένες πληροφορίες έχει προηγηθεί και αφορά τους μουφτήδες στην Θράκη.
Σύμφωνα με αυτές τις πληροφορίες, εφαρμόζοντας άτυπη συμφωνία, η κυβέρνηση δείχνει την έξοδο στους νόμιμους μουφτήδες Κομοτηνής και Θράκης Μέτσο Τζεμαλή και Μεχμέτ Εμίν Σινίκογλου.
Βρίσκοντας έρεισμα σε έναν νόμο του 1991, τους καρατομεί, κάνοντας μία υποχώρηση σε μία πολυετή διαμάχη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Οι νόμιμοι μουφτήδες που έχουν διοριστεί από το ελληνικό κράτος αποτελούν σταθεροποιητικές δυνάμεις στην ακριτική Θράκη, όταν υπάρχουν οι παράνομοι μουφτήδες (οι ψευτομουφτήδες).
Αυτοί εκλέχθηκαν από μερίδα μουσουλμάνων διά της ανατάσεως του χεριού και ελέγχονται από το τουρκικό προξενείο. Πρόκειται για το Σερίφ στη Ροδόπη και τον Μετέ στην Ξάνθη.
Με την απομάκρυνση των νόμιμων μουφτήδων και μάλιστα από το ελληνικό κράτος, όλος ο χώρος στη μειονότητα θα είναι πλέον δικός τους. Σύμφωνα με το σκεπτικό της κυβέρνησης, καθότι οι μουφτήδες διατηρούν ακόμη δικαστικές αρμοδιότητες, δεν επιτρέπεται να έχουν υπερβεί το 67ο έτος της ηλικίας τους.
«Οι υπηρετούντες μουφτήδες και τοποτηρητές που έχουν υπερβεί το όριο ηλικίας θα συνεχίσουν να υπηρετούν και να ασκούν κανονικώς και πλήρως τα καθήκοντά τους για ένα διάστημα μέχρι δύο μήνες από την έναρξη ισχύος της τροπολογίας, ώστε να υπάρξει ο αναγκαίος χρόνος επιλογής των τοποτηρητών ή των νέων μουφτήδων. Στόχος είναι να μπορεί η Πολιτεία να προγραμματίζει την ομαλή διαδοχή στην υπηρεσία».
Κοινώς, και οι δύο συνταξιοδοτούνται με συνοπτικές διαδικασίες. Σε περίπτωση που ισχύσει κάτι τέτοιο τίθεται τεράστιο ζήτημα.
Να υπενθυμίσουμε μετά την τελευταία συνάντηση Τσίπρα-Ερντογάν, ο Έλληνας πρωθυπουργός είχε δηλώσει πως το καθεστώς με τους μουφτήδες είναι αδιαπραγμάτευτο.
Άλλωστε, το θέμα του μουφτή στη Θράκη είναι ξεκαθαρισμένο, βάσει της Συνθήκης της Λωζάννης. Οποιαδήποτε αλλαγή θα ήταν απλώς παραβίασή της……..
{jcomments on}
