Σκέψεις μετά την απεργία
Με την απεργία της ΠΟΕ ΟΤΑ να ανήκει πλέον στο παρελθόν και την πόλη μας να αρχίζει να ανακτά τη συνηθισμένη εικόνα της, είναι νομίζω κατάλληλο χρονικό σημείο να σχολιάσει κανείς τα γεγονότα……
Οι απεργίες της ΠΟΕ ΟΤΑ, που έχουν ως απόρροια τη μη αποκομιδή των απορριμμάτων, δυστυχώς είναι επαναλαμβανόμενο, σχεδόν με ετήσια συχνότητα, φαινόμενο. Οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα έχουν στα χέρια τους ισχυρό όπλο: τη διακύβευση της δημόσιας υγείας.
Κατά την ταπεινή μου άποψη το όλον εδράζεται στην παθογένεια της υπογραφής ολιγόμηνων συμβάσεων με τις οποίες προσλαμβάνεται μεγάλος αριθμός εργαζομένων στην καθαριότητα των Δήμων όλης της χώρας.
Παρά το γεγονός ότι υφίσταται ανάγκη για μόνιμο προσωπικό στην καθαριότητα, ακόμη και πριν την εποχή των μνημονίων, εντούτοις προτιμούνταν οι ολιγόμηνες συμβάσεις, υποτίθεται για την κάλυψη εποχικών αναγκών, από την πρόσληψη μόνιμου προσωπικού.
Στην πορεία διαπιστωνόταν ότι οι ανάγκες που οι εργαζόμενοι αυτοί κάλυπταν ήταν «πάγιες και διαρκείς», συνεπώς αναπτυσσόταν το ανάλογο κίνημα για τη μετατροπή αυτών των συμβάσεων σε συμβάσεις αορίστου χρόνου και συνακόλουθα, μέσω αυτής, της μονιμοποίησης τους.
Ένα βήμα πίσω στο συλλογισμό, αναρωτιέται κανείς γιατί να υπάρχουν συμβασιούχοι ολίγων μηνών ενώ, ως έχει αποδειχτεί, δεν καλύπτουν εποχικές ανάγκες, αλλά πολλοί Δήμοι στηρίζονται σε αυτή την κατηγορία εργαζομένων για την άρτια λειτουργία τους.
Διότι απλώς ως τώρα όλες ανεξαιρέτως οι δημοτικές αρχές ανά την επικράτεια προσλάμβαναν προσωπικό κατά το δοκούν, πλέοντας στη φουσκοθαλασσιά του ρουσφετιού.
Επιπροσθέτως, σε εφαρμογή της αρχής των συγκοινωνούντων δοχείων, οι νεοπροσληφθέντες στην καθαριότητα, μετά από ένα χρονικό διάστημα βρίσκονταν να απασχολούνται σε άλλες θέσεις στον οργανισμό των Δήμων, συνεπώς η καθαριότητα και πάλι έμενε απορφανεμένη, με ανεπαρκή δύναμη κρούσης.
Σήμερα, στη μνημονιακή εποχή, η κυβέρνηση καιροσκόπησε τάζοντας μονιμοποιήσεις, μη μπορώντας εκ των δεσμεύσεων στις οποίες είχε συναινέσει, να εκπληρώσει την υπόσχεσή της.
Στο τοπίο που έχει διαμορφωθεί στην οικονομική κρίση που διάγουμε, ενισχύεται εν γένει η μερική απασχόληση, το να είμαστε ευχαριστημένοι με τα ολίγα χρήματα που θα μπαλώσουν τρύπες σε περισσότερες οικογένειες!
Δεν είχαμε ξαναδεί όμως να ανανεώνονται συμβάσεις και να μην επιτρέπεται σε εύρωστους οικονομικά Δήμους να εκταμιεύσουν τα κονδύλια της μισθοδοσίας!
Πέραν της συνοπτικής αποτίμησης του γενικού πολιτικό πλαισίου, οι τεράστιοι όγκοι των απορριμμάτων που είχαν συσσωρευτεί, δημιούργησαν επικίνδυνες εστίες μετάδοσης μολυσματικών ασθενειών και, σε συνάρτηση με τη ζέστη και την εμετική αποφορά, προκάλεσαν αισθήματα κυρίως οργής η οποία στρέφεται εναντίον των απεργών και των δημοτικών αρχών για τους χειρισμούς τους, δικαίως ή αδίκως.
Εμείς οι πολίτες είμαστε άραγε χωρίς ευθύνη; Δυστυχώς, σε αυτή την εφιαλτική συνθήκη της δυσοσμίας και του κινδύνου για τη δημόσια υγεία, εμείς οι πολίτες, κάτοικοι, δημότες αποτελούμε σημαντικό παράγοντα εκτράχυνσης της κατάστασης.
Πως αντιμετωπίζουμε παρόμοιες κρίσεις; Αδιαφορούμε για τις εκκλήσεις να κρατήσουμε τα οικιακά απορρίμματα, σε διπλή σακούλα σε μια γωνιά του κήπου, ή του μπαλκονιού. Στο κάτω κάτω αυτά είναι τα σκουπίδια του σπιτιού μας!
Συνεχίζουμε απτόητοι να τροφοδοτούμε τους κάδους συνεισφέροντας το……κατά δύναμιν! Κι όταν οι κάδοι ξεχειλίσουν, συνεχίζουμε να ακουμπάμε τη μικρή, ίσως τρύπια σακουλίτσα μας ακριβώς δίπλα.
Δεν υπερβάλλω! Και έπειτα, όταν περνούν τα τηλεοπτικά συνεργεία, δηλώνουμε την αγανάκτηση και τον τρόμο μας για τα ποντίκια και τις μολυσματικές ασθένειες!!!
Συνεπώς είμαστε συνυπεύθυνοι!! Ως πολίτες μιας χώρας που δεν τη σεβόμαστε οι ίδιοι, ως δημοτικές αρχές που δυσκολευόμαστε να καινοτομήσουμε, να επιμείνουμε, να εκπαιδεύσουμε τους κατοίκους και τους δημότες.
Επανέρχομαι σε προτάσεις που είχα και στο παρελθόν δημοσιοποιήσει:
Πρώτο: Σταδιακή κατάργηση των γιγαντιαίων κάδων απορριμμάτων, αρχής γενομένης από τους κάδους γενικών αστικών απορριμμάτων, και αντικατάστασή τους με μικρότερους πράσινους, οικιακούς, έναν ανά μονοκατοικία και περισσότερους σε πολυκατοικίες ή συγκροτήματα, κατ’ αναλογία των διαμερισμάτων.
Ήδη αυτό συμβαίνει σε πολλές γειτονιές. Ας επεκταθεί η πρακτική! Υποχρέωση των πολιτών να φυλάσσουν τους κάδους εντός της ιδιοκτησίας τους, σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο για τις πολυκατοικίες και να τους βγάζουν προς αποκομιδή σε συγκεκριμένες ημέρες και ώρες. Οι μπλε κάδοι της ανακύκλωσης μπορούν, σε πρώτη φάση, να παραμείνουν.
Δεύτερο: Καθολική, αρχικά επαναλαμβανόμενη, ενημέρωση των πολιτών για τη διαχείριση των απορριμμάτων μέσω ενημερωτικών φυλλαδίων που θα αποσταλούν με το λογαριασμό της ΔΕΗ, με στόχο την κάλυψη του πληθυσμού του Δήμου.
Τρίτον: Εκστρατεία ενημέρωσης στα σχολεία για την ανάγκη και την αξία της ανακύκλωσης σε κοινά προγράμματα που θα συνδιοργανώσουν οι σχολικές μονάδες με το Δήμο στο πλαίσιο της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης.
Τέταρτο: Εφοδιασμός όσων το επιθυμούν με κάδο κομποστοποίησης και αναβίωση των σχετικών ενημερωτικών σεμιναρίων. Στην κηπούπολη που περηφανευόμαστε πως κατοικούμε, υπάρχει πεδίον δόξης λαμπρό για παραγωγή οικιακού λιπάσματος και χρήση του στους κήπους μας. Στο ίδιο πλαίσιο, αξιοποίηση των πράσινων απορριμμάτων (κλαδέματα κλπ) στο έπακρο.
Πέμπτο: Επέκταση του προγράμματος κομποστοποίησης των καφέ κάδων (περισσεύματα τροφών).
Είμαι βέβαιη ότι δεν αιθεροβατώ! Στο βάθος μίας θητείας μπορούν να φανούν τα πρώτα αποτελέσματα και σε μια δεκαετία να έχουν εκπαιδευτεί μικροί μεγάλοι ώστε να κάνουμε υπόθεσή μας την προστασία του περιβάλλοντος και την αειφορία στην καθημερινότητά μας και όχι μόνο περιστασιακά.
Η πολιτότητα ενισχύεται μέσα από τη μάθηση, την πρακτική, την ανάπτυξη της συνειδητότητας των νέων ανθρώπων.
Είμαστε υπεύθυνοι για την εμπέδωσή της.
{jcomments on}
