Παρόλο που παρουσιάστηκε ως «Εκσυγχρονιστική» εποχή, οι πολιτικές επιλογές, τα σκάνδαλα και οι συγκρούσεις της οκταετίας άφησαν πίσω τους μια Ελλάδα διχασμένη και αποδυναμωμένη.
Από το Χρηματιστήριο στις Μίζες των Εξοπλιστικών.
Η φούσκα του Χρηματιστηρίου Αθηνών εξαπάτησε χιλιάδες μικροεπενδυτές, οδηγώντας σε μια γενιά φτωχοποιημένων πολιτών. Παράλληλα, τα εξοπλιστικά προγράμματα χαρακτηρίστηκαν από μίζες και υπέρ-κοστολογήσεις που κόστισαν δισεκατομμύρια ευρώ στο κράτος, με αποκορύφωμα την καταδίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου.
Η ένταξη στην ΟΝΕ.
Η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ αλλά μόνο όταν η Goldman Sachs, συμφώνησε με την κυβέρνησή του το περίφημο «Currency Swap». Ένα μέρος του χρέους της Ελλάδας, το καταμετρούσαν σε δολάρια και γιεν Ιαπωνίας, με αποτέλεσμα η είσοδος στην ΟΝΕ, να καθιστούσε απαραίτητη τη μετατροπή τους σε ευρώ.
Η συμφωνία με τη Goldman Sachs, επέτρεψε στην Ελλάδα, να κάνει την μετατροπή με παλαιότερη και όχι τρέχουσα ισοτιμία και να αφαιρεθεί από το ονομαστικό χρέος της χώρας ένα σεβαστό ποσό, ούτως ώστε, το χρέος να εμφανιστεί μειωμένο στα επίπεδα του 60% του ΑΕΠ και ότι πληρούσε τις προϋποθέσεις του Συμφώνου Σταθερότητάς και Ανάπτυξης.
Το όφελος της Goldman Sachs, από την παραπάνω «διευκόλυνση», σύμφωνα με δική της δήλωση ήταν της τάξης των 2.3 δισ. Για την Ελλάδα, το τελικό κόστος του περιβόητου swap της Goldman Sachs, που έλαβε χώρα επί κυβερνήσεως Σημίτη το 2001 με στόχο να κρύψει χρέος 2,8 δισ. ευρώ, θα ανέλθει τελικά στα 16 δις ευρώ σύμφωνα με αναλύσεις.
Τα Ίμια και η Εθνική Ταπείνωση.
Η κρίση των Ιμίων αποτέλεσε ένα σημείο καμπής για την Ελληνική Εξωτερική Πολιτική. Η δήλωση «Ευχαριστούμε τους Αμερικανούς» του Κώστα Σημίτη δεν ήταν μόνο πολιτικό ατόπημα, αλλά και σύμβολο μιας Εξωτερικής Πολιτικής Υποταγής.
Ολυμπιακοί Αγώνες και Οικονομική Αιμορραγία.
Η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, με υπερβάσεις κόστους και σπατάλες, έβαλε τις βάσεις για τον Οικονομικό Εκτροχιασμό της χώρας, φορτώνοντας δυσβάσταχτα χρέη στις επόμενες γενιές.
Η Σύγκρουση με την Εκκλησία.
Η διαμάχη για την κατάργηση της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες ανέδειξε την απόσταση της κυβέρνησης από την κοινωνική πλειοψηφία. Η αντιεκκλησιαστική πολιτική του Σημίτη πυροδότησε κοινωνικές εντάσεις, με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο να εκφράζει την αντίδραση του ελληνικού λαού.
Από τον Σημίτη στον Μητσοτάκη: Η Μεταλλαγμένη Νέα Δημοκρατία.
Η παρακαταθήκη της διακυβέρνησης Σημίτη συνεχίζει να στοιχειώνει την Eλληνική πολιτική σκηνή. Η «κανονική» Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή είχε αποκαλέσει τον Σημίτη «Αρχιερέα της Διαπλοκής».
Ωστόσο, η σημερινή μεταλλαγμένη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη όχι μόνο δεν τον καταγγέλλει, αλλά τον υμνεί έμμεσα, κηρύσσοντας τετραήμερο Εθνικό Πένθος μετά τον θάνατό του.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης συγκέντρωσε γύρω του τα «ορφανά» του Σημίτη, δίνοντάς τους θέσεις-κλειδιά στην Κυβέρνησή του. Η πολιτική του εθνομηδενισμού, του ενδοτισμού και της εξυπηρέτησης της ολιγαρχίας θυμίζει τις χειρότερες στιγμές της εποχής Σημίτη.
Από την Ελπίδα στον Διχασμό.
Η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή υπήρξε πυλώνας εθνικής ενότητας και κοινωνικής ευαισθησίας. Η σημερινή κατεύθυνση της παράταξης απομακρύνει κάθε τέτοιο στοιχείο, με τον Μητσοτάκη να ενσωματώνει νεοφιλελεύθερες πρακτικές που εξυπηρετούν μόνο τα συμφέροντα των λίγων.
Η Απάντηση της Κοινωνίας.
Σε αυτή την Παρακμή, η κοινωνία καλείται να θρηνήσει όχι μόνο για την κληρονομιά του Σημίτη, αλλά και για τα καμώματα του Μητσοτάκη.
Η Ελλάδα χρειάζεται ηγέτες που θα βάλουν το Εθνικό Συμφέρον πάνω από τη διαπλοκή και τα ιδιωτικά συμφέροντα.
Ας θρηνήσουμε, λοιπόν, όχι για τον Σημίτη, αλλά για την Πορεία μιας Χώρας που εξακολουθεί να κυβερνάται από τις ίδιες νοοτροπίες ενδοτισμού, δικομματισμού, διαπλοκής και υποταγής.
Γιατί, όπως φαίνεται, η νταβατζοκρατία του Σημίτη ζει και βασιλεύει, αυτή τη φορά υπό τη σκέπη του Κυριάκου Μητσοτάκη.
