Αγριεύουν ολοένα και περισσότερο τα πράγματα στην Ευρώπη. Οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ΕΕ μετέτρεψαν την κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος – δηλαδή τους τυχοδιωκτισμούς των ιδιωτών τραπεζιτών και των ιδιωτών αχαλίνωτων κερδοσκόπων- σε κρίση δημόσιου χρέους, φορτώνοντας τις ζημιές των τραπεζιτών στους ανυποψίαστους πολίτες.
Η Γερμανία μετέτρεψε την κρίση χρέους σε τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα σε όλη την Ευρώπη. Τα μνημόνια που επιβάλλει στη μια χώρα της Ευρωζώνης μετά την άλλη φέρνουν απερίγραπτη φτώχεια και δυστυχία. Μισθοί και συντάξεις καταρρέουν. Η ανεργία εκτινάσσεται σε πρωτοφανή ύψη.
Σε πολιτική κρίση της ΕΕ μεταλλάσσεται η κοινωνική κρίση. Με διττό τρόπο. Αφενός με την καταβαράθρωση της εμπιστοσύνης εκατοντάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων προς το ευρώ και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, η οποία προκαλεί φυγόκεντρες δυνάμεις πρωτοφανούς έντασης. Αφετέρου με την αναβίωση του μίσους όλων κατά της Γερμανίας.
Είναι τόσο αντιπαθές το ευρώ στον ισλανδικό πληθυσμό και τόσο αντιπαθής πλέον η ΕΕ, ώστε η νέα, δεξιά κυβέρνηση του Ρέικιαβικ αποφάσισε να διακόψει επ' αόριστον τις ενταξιακές συνομιλίες της Ισλανδίας με τις Βρυξέλλες. Μονομερώς πήρε αυτή την απόφαση, χωρίς καμιά συζήτηση με την ΕΕ.
Ανακοίνωσε μάλιστα ότι οι διαπραγματεύσεις δεν πρόκειται να ξαναρχίσουν, αν δεν γίνει προηγουμένως δημοψήφισμα έγκρισης ή όχι της έναρξής τους από τον ισλανδικό λαό. Εντυπωσιακή η περιφρόνηση των Ισλανδών προς την ΕΕ, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Πολύ σοβαρότερη είναι η σχεδόν ασυγκράτητη δυναμική αποχώρησης της Βρετανίας από την ΕΕ που έχει αναπτυχθεί. Με νύχια και με δόντια προσπαθεί να την αναχαιτίσει ο Άγγλος πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον.
Η ρήξη Γαλλίας – Γερμανίας, που συνεχώς διευρύνεται, έχει ακόμη μεγαλύτερη πολιτική βαρύτητα, καθώς οι Βρετανοί ήταν ανέκαθεν εχθρικοί προς την ΕΕ. Μια σύγκρουση όμως ανάμεσα στο Παρίσι και το Βερολίνο θα ήταν μοιραία για το ευρώ. Παρ' όλα αυτά, οι τόνοι υψώνονται διαρκώς και από τις δύο πλευρές του Ρήνου. «Πόσο επικίνδυνος είναι αυτός ο άνθρωπος;» ήταν για παράδειγμα τίτλος ανάλυσης της γερμανικής εφημερίδας «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» αναφερόμενης στον…..Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ! «Ο πρόεδρος της Γαλλίας δεν έχει καμιά συνταγή για να βγάλει τη χώρα του από την ύφεση» τιτλοφορούσε άρθρο της και η σοσιαλδημοκρατική «Ντι Τσάιτ».
Αποχώρηση της…..Γαλλίας (!) από το ευρώ ήταν η πρόταση αρθρογράφου της ακραία φιλοευρωπαϊκής γαλλικής εφημερίδας «Λε Μοντ». Πρωτοφανής σχεδόν η δημοσίευση άρθρου τέτοιου περιεχομένου για ένα έντυπο που συνδέεται στενά με το γαλλικό υπουργείο Εξωτε¬ρι¬κών. «Να βγούμε από το ευρώ για να σώ¬σουμε την Ευρώπη» ήταν ο τίτλος του. «Απαραίτητη και αναπότρεπτη η εξαφάνιση του ευρώ» κατά τον αρθρογράφο.
«Το ευρώ ευνοεί την αυξανόμενη εχθρότητα Γαλλίας – Γερμανίας. Το τέλος του ευρώ, ξαναδίνοντας στη γαλλική κυβέρνηση την κυριαρχία της, δεν θα την υποχρεώνει να ζητάει από τη γερμανική κυβέρνηση πράγματα που το Βερολίνο δεν μπορεί να της δώσει» υποστηρίζει. Αιτία διχασμού το ευρώ, λοιπόν.
«Αναπτύσσεται αντίδραση εναντίον της ίδιας της ιδέας της Ευρώπης…..Πολλοί θεωρούν ότι τα μεγαλύτερα και ισχυρότερα κράτη επιβάλλουν με αντιδημοκρατικό τρόπο την πολιτική τους στους υπόλοιπους»…..ομολογούν με κοινό άρθρο τους δύο πολιτικοί παλιάς γενιάς, ο Γερμανός Σρέντερ και ο Γάλλος Ντελόρ.
{jcomments on}
