Η ηθοποιός Δήμητρα Χατούπη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, σπούδασε στη Σχολή Θεάτρου Τέχνης και στη Σχολή του Πέλλου Κατσέλη, είναι απόφοιτος της Αγγλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και έχει κάνει σπουδές κλασσικού χορού και τραγουδιού.
Δίδαξε σκηνοθεσία στο Πανεπιστήμιο Πατρών από το 2004 και Υποκριτική στο New York College από το 2005. Το 2003 ίδρυσε την Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία «Η Πάνδημος Ηώς» με την οποία ανέβασε πολλά έργα και την ίδια χρονιά ιδρύει και διευθύνει τη Σχολή Θεάτρου «Δήλος».
Έχει συνεργαστεί με πολλούς σκηνοθέτες ,πρωταγωνίστησε σε κινηματογραφικές ταινίες, τηλεοπτικές σειρές , θεατρικά έργα, συνεργάστηκε με το Κ.Θ.Β.Ε., με το Θέατρο Τέχνης, με το Ανοιχτό Θέατρο, με το Αμφιθέατρο του Σ. Ευαγγελάτου, με το Ελεύθερο Θέατρο, έχει παίξει σε αρχαίες τραγωδίες κι έχει υποδυθεί με μεγάλη επιτυχία δεκάδες διαφορετικής προσωπικότητας ηρωίδες.
Το 1997 τιμήθηκε με το έπαθλο Κοτοπούλη για την ερμηνεία της στο «Κουαρτέτο» σε σκηνοθεσία Γ. Μιχαηλίδη. Έχει βραβευτεί 4 φορές στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και το 2000 πήρε το βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου για την τηλεοπτική σειρά «Ανίσχυρα Ψεύδη». Φέτος συμμετέχει σε ένα από τα σπουδαιότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας το «Οι Δαιμονισμένοι» του Ντοστογιέφσκι σε θεατρική διασκευή του Καμί, στο «Σύγχρονο Θέατρο».
Την αξιόλογη καλλιτέχνιδα Δήμητρα Χατούπη τη θαυμάζουμε για την προσφορά της στην Τέχνη γι αυτό τη φιλοξενούμε και την…….ανακρίνουμε:
-Κυρία Χατούπη, πως σας προέκυψε η ηθοποιία; Είχατε από μικρή ταλέντο;
«Δεν ξέρω αν είχα ταλέντο και δεν ξέρω αν το ταλέντο μπορεί να οριστεί απολύτως και με δυο λέξεις. Αυτό που ξέρω είναι ότι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα την ανάγκη της μεταμόρφωσης και την ανάγκη, ασυνείδητα, να γνωρίζω και άλλα μονοπάτια της Δήμητρας.»
-Το ξεκίνημά σας ήταν δύσκολο; Ποιος σας στήριξε στην αρχή;
«Είχα την τύχη να σπουδάσω σε δύο πολύ καλές σχολές. Του Θεάτρου Τέχνης και του Πέλλου Κατσέλη κι έτσι, ήδη από τις εξετάσεις , έγινε το ξεκίνημά μου. Τα πράγματα συνεχίστηκαν με φυσικό τρόπο. Η πρώτη μου ταινία ήταν του Τάσου Ψαρρά και τα πρώτα θεατρικά μου βήματα στο Κρατικό Βορείου Ελλάδος με σκηνοθέτες τον Θόδωρο Τερζόπουλο και τον Ανδρέα Βουτσινά.»
-Πιστεύετε ότι τότε τα πράγματα στο χώρο σας ήταν πιο εύκολα από τώρα;
«Και ναι και όχι. Τότε ο χώρος ήταν πολύ μικρότερος και δούλευαν πολύ λίγοι. Σήμερα υπάρχουν άπειρες θεατρικές σκηνές, τα νέα παιδιά έχουν περισσότερες ευκαιρίες, φτιάχνουν καινούριες ομάδες…..
Πιστεύω όμως ότι ως προς αυτό υπάρχει μονόδρομος γιατί δεν είμαι σίγουρη πως έχουν τη δυνατότητα να συνεργαστούν με καλούς σκηνοθέτες και άρα να προχωρήσουν. Ανεξάρτητα, θεωρώ ότι μέσα απ΄αυτές τις ομάδες μπορούν να ξεπηδήσουν σημαντικά πράγματα παρ’ όλο που για μένα η έλλειψη ουσιαστικής παιδείας είναι το σημαντικότερο.»
-Ο κόσμος της τέχνης είναι όπως τον είχατε φανταστεί; Σας πρόσφερε αυτά που περιμένατε;
«Όχι δεν ήταν πάντα όπως τον είχα φανταστεί, όμως θεωρώ ότι όλα έχουν να κάνουν με αυτό που προσφέρεις κι εσύ ο ίδιος. Δεν περιμένεις να σου προσφέρουν , δίνεις και παίρνεις.»
-Ποιος ήταν ο πρώτος σας ρόλος και ποιος ο πιο αγαπημένος σας;
«Πρώτος ρόλος, η Νεράιδα στον «Πινόκιο», σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. Παιδική σκηνή «Ξένιας Καλογεροπούλου». Αγαπημένοι ρόλοι αρκετοί… Η Μερτέιγ στο «Κουαρτέτο του Χάινερ-Μύλλερ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη, η Μάρλεν Ντίτριχ στο έργο «Μαρλέν», σε σκηνοθεσία του Ρασβάν Μαζιλού, η Αντιγόνη στον Οιδίποδα επί Κολωνό σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη, κ.α. .»
-Ένας καλλιτέχνης για να διαπρέψει πληρώνει κάποιο προσωπικό τίμημα; Και αξίζει αυτό;
«Δεν πληρώνεις κανένα «τίμημα» όταν κάνεις μια επιλογή συνειδητά. Αν εννοείτε ότι δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή, κάνοντας μια επιλογή, αναγκαστικά, αποκλείεις κάποια άλλα πράγματα από τη ζωή σου.»
-Υπάρχουν φιλίες στο επάγγελμά σας;
«Στο επάγγελμά μας υπάρχει η ιδιαιτερότητα ότι προσφέρουμε πολύ δυνατή ενέργεια σε κάθε δουλειά μας, ώστε όταν τελειώνει και αρχίζει μια άλλη, δημιουργούνται καινούριες συνθήκες σχέσεων που μας δένουν με τον ίδιο δυνατό τροπο. Έτσι, έχουμε την ψευδαίσθηση ότι κάθε φορά έχουμε φίλους. Όμως, φυσικά, υπάρχουν στο χώρο φιλίες και πολύ δυνατές.»
-Ποιον εμπιστεύεστε στη ζωή σας;
«Εκτός από το σκύλο μου, κάποιους λίγους φίλους, την οικογένειά μου. Τους δικούς μου ανθρώπους.»
-Πως βιώνετε την κρίση και τι θα είχατε να πείτε στους πολιτικούς μας;
«Η κρίση αντιμετωπίζεται με επίθεση και όχι με μοιρολατρία. Είναι φανερό ότι ο κόσμος δεν πιστεύει πια στους πολιτικούς. Ο παραλογισμός της μείωσης των συντάξεων της νέας φορολογίας, της κοινωνικής πολιτικής στον τομέα της υγείας, η έλλειψη οποιουδήποτε μέτρου για τους άστεγους, η έλλειψη παιδείας, η καινούρια και αναγκαστική μορφή μετανάστευσης των νέων ανθρώπων και μέσα σ’ όλα η άνοδος του εθνικιστικού κινήματος, οδηγεί τον κόσμο να πιστέψει ότι δεν υπάρχει κανένα μέτρο εκ μέρους του κράτους που να δικαιώνει τον όρο Κράτος. Χρειαζόμαστε ανθρώπους με όραμα και χρειαζόμαστε και οι ίδιοι το όραμά μας.»
-Τη φετινή σαιζόν παίζετε στο «Οι Δαιμονισμένοι». Μιλήστε μας για το ρόλο σας και το έργο.
«Βαρβάρα Σταυρόγκινα. Επομανομαζόμενη στρατηγίνα. Χήρα στρατηγού και όχι μόνο. Ορίζει τα πάντα, διατάζει, ελέγχει τα πάντα. Τη φοβούνται όλοι, προσπαθεί να ελέγξει τα συναισθήματα όλων και τα δικά της επίσης.
Προσωπικός της δαίμονας, η ματαιοδοξία. Στόχος να ανήκει στους υψηλούς κύκλους της αριστοκρατίας και να μη χάνει ποτέ. Κυριότερος στόχος της να εκπληρώσει ο γιος της το όνειρό της. Έτσι αφήνει σε άλλον την εκπαίδευσή του, του δίνει άπειρα χρήματα όταν τον στέλνει να σπουδάσει κι εκείνος μεγαλώνοντας χωρίς συναισθηματική κάλυψη, ανακαλύπτει τους δικούς του δαίμονες.
Το μεγάλο ενδιαφέρον του ρόλου για ‘μένα είναι η γυναίκα που ενώ φλέγεται, συγχρόνως παγώνει το συναίσθημα. Όμως όταν προσπαθείς να ορίσεις και να ελέγξεις τα πάντα καίγεσαι ο ίδιος. Αυτό είναι το μάθημα που παίρνει από τη ζωή. Η παράσταση, που σκηνοθέτησε ο Σταύρος Τσακίρης είναι λιτή, ουσιαστική, χωρίς σχεδόν σκηνικά και στηρίζεται στην ερμηνεία των ηθοποιών όπως την δούλεψε ο Σταύρος Τσακίρης, αναζητώντας επίμονα την αλήθεια απ’ όλους μας.
Μια υπέροχη σκηνή, όπως διαμορφώθηκε η σκηνή του Σύγχρονου Θεάτρου από τον σκηνοθέτη, από πίσω ένας άνθρωπος που πιστεύει σε αυτό το όραμα και αποφασίζει να το στηρίξει, μια ομάδα πολύ σημαντικών συναδέλφων οι Κώστας Καστανάς, Κερασία Σαμαρά, Ι. Παπαζήσης, Αλ. Σταύρου, Β. Μαραγκάκη, Δ. Μαύρος, Αλ. Φάις, Σ. Καραγιάννης, Αλ. Μπαλαμώτης, Στ. Μαντζώρος, Έφη Ρευματά φανταζόμαστε ότι είναι στη σκηνή μαζί μας, και ο Θίοντορ Ντοστογιέφσκι.»
-Πως είναι η Δήμητρα σαν άνθρωπος; Ποιες άλλες αγάπες εκτός από το θέατρο έχετε;
«Εκτός από το σκύλο μου απολαμβάνω τα ταξίδια και κυρίως τη σχολή μου τη «Δήλο». Γιατί είναι ο πυρήνας που με οδηγεί σε καινούριους δρόμους. Πιστεύω ότι οι νέοι θα φέρουν νέα πνοή, αρκεί να απαγκιστρωθούμε από τους «δαίμονες» του βολέματος.»
-Μια ευχή σας για το μέλλον…
«Δεν κάνω ευχές, αλλά πράξεις. Όταν κάνεις ευχές είναι σα να περιμένεις πάντα κάτι απ΄τους άλλους.»
– Σας ευχαριστώ, καλή χρονιά
– «Καλή μας χρονιά».
