Ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας και εκπαιδεύτρια. Με σπουδές Κοινωνιολογίας, Νευρογλωσσικού Προγραμματισμού, Δημιουργικής Γραφής, Λογοτεχνίας και Θεωρίας της Φιλοσοφίας. Αριστούχα απόφοιτος της «American Academy of Dramatic Arts».
Στο «Webber Douglas Academy of Dramatic Arts» στο Λονδίνο εξειδικεύτηκε στο Σαιξπηρικό ρεπερτόριο και στην μέθοδο Stanislavsky. Παρακολούθησε σεμινάρια υποκριτικής και σκηνοθεσίας στον κινηματογράφο με τον Μιχαήλ Ιλιένκο, κοσμήτορα του Πανεπιστημίου του κινηματογράφου του Κίεβο.
Από το 1999 ζει και εργάζεται στην Ελλάδα. Είναι μέλος της ομάδας ΝΑΜΑ και μόνιμος συνεργάτης του θεάτρου ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ.
Συμμετείχε με πρωταγωνιστικούς ρόλους σε μιούζικαλ, στην Λυρική Σκηνή, σε ταινίες, σε σήριαλ.
Έχει δημιουργήσει το Μagic Room Theater, μια ομάδα που ανεβάζει παραστάσεις με κείμενα, τραγούδια, μουσικές συνθέσεις και σκηνοθεσία της ιδίας.
Έγραψε το βιβλίο «Διαυγές κενό κεφάλι», εκδόσεις Ηριδανός.
Διδάσκει από το 2000 «Method Acting».
Είναι πρακτικός του E.F.T (Emotional Freedom Therapy). Φέτος πρωταγωνίστησε στους «Αγνοούμενους» στο θέατρο ΑΡΓΩ.
Διδάσκει Μethod Acting και αυτογνωσία στο 92Αrt, διασκεύασε και σκηνοθέτησε το «Η κακομοίρα της Νάπολι» η οποία παίζεται κάθε Σάββατο στις 18.00 στο θέατρο Vault.
Σας συστήνουμε τη Μαρία Τσαρούχα.
Με τόσα που έχετε καταφέρει κι ασχοληθεί, είμαι περίεργη πως είσαστε σαν παιδί……
«Δεν θυμάμαι πως ήμουν όταν ήμουν παιδί. Πάντα νιώθω σαν παιδί».
Τι σας παρακίνησε να ακολουθήσετε καλλιτεχνική καριέρα αφού σπουδάσατε Κοινωνιολογία;
«Κάτι που δεν γνώριζα μικρή και μου έγινε ξεκάθαρο μέσα από την εμπειρία είναι ότι το βασικό μου ενδιαφέρον εστιάζει στον άνθρωπο . Θα μπορούσα ίσως να είχα γίνει ψυχολόγος ή κάτι παρόμοιο αλλά δεν με ενδιαφέρει να ασχολούμαι με προβλήματα, με ενδιαφέρουν οι λύσεις που προτείνει η τέχνη, αφού για κάποιους μαγικούς λόγους η Τέχνη γνωρίζει καλύτερα!
Η τέχνη ασχολείται με το υλικό του υποσυνείδητου και του ασυνείδητου, με την ουσία πίσω από τα φαινόμενα. Η οικογένεια μου ήθελε να έχω ένα πτυχίο. Σπούδασα Κοινωνιολογία η οποία μου έδωσε βασικές κατευθυντήριες σε δομές και στις παραστάσεις τους, οι οποίες δομές μέσα από το Θέατρο αποδομούνται.
Η τέχνη και η Κοινωνιολογία είναι δύο επιστήμες που ορίζονται από τις ίδιες παραμέτρους, τον άνθρωπο, τις ανάγκες του, τις προθέσεις του και τις πράξεις του».
Οι σπουδές σας στο εξωτερικό είναι λαμπρές. Πως δεν μείνατε εκεί;
«Όλοι με ρωτάνε γιατί γύρισα και μέχρι σήμερα απαντούσα ότι δεν μετάνιωσα. Σήμερα όμως θα σας πω με μεγάλη ειλικρίνεια ότι με στενοχωρεί πολύ που βρίσκομαι στην Ελλάδα.
Αισθάνομαι ότι ο καλλιτέχνης που ζει και εργάζεται αποκλειστικά στην χώρα μας, τρωει και τρώγεται από τις ίδιες τις σάρκες του με έναν απόλυτο ναρκισσιστικό τρόπο.
Στο εξωτερικό οι προσλαμβάνουσες είναι ασύλληπτες και η εξέλιξη σου εφόσον καλλιεργείς την αντίληψη σου, σε κάνει να ξεπερνάς τον εαυτό σου. Εδώ υπάρχει μία ανακύκλωση γύρω από τα ίδια πράγματα και τους ίδιους ανθρώπους. Επέστρεψα στην Ελλάδα για διακοπές και μέσα σε έναν χρόνο είχα δημιουργήσει οικογένεια, οπότε δεσμεύτηκα ως προς αυτήν».
Μιλήστε μας για την εμπειρία σας από τα μαθήματα στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο. Εδώ οι σχολές είναι ανεπαρκείς;
«Ναι οι σχολές στην Ελλάδα είναι ανεπαρκείς. Δεν διδάσκεται η βασική τεχνική υποκριτικής – η Μέθοδος – που διδάσκεται στον δυτικό κόσμο, ή διδάσκονται μέρη αυτής χωρίς όμως να διαμορφώνουν τις βάσεις για να νιώθει ο ηθοποιός ασφαλής εντός και εκτός σκηνής.
Στο εξωτερικό μαθαίνεις ότι πρέπει να είσαι «άνθρωπος» για να «δρας» σαν άνθρωπος και να «δρας» σαν άνθρωπος για να είσαι «άνθρωπος».
Σκεφτείτε στα αγγλικά το «υποκρίνομαι» μεταφράζεται ως «I’ m acting» δηλαδή «δρω», ενώ στα ελληνικά λέμε υπο-κρίνομαι, το «υπό» είναι αρνητικό και το «κρίνομαι» είναι πάλι αρνητικό. Το υποσυνείδητο μας ταλαιπωρείται ποικιλοτρόπως».
Τι αποκομίσατε από τις σπουδές σας εκεί;
«Οι σπουδές στο εξωτερικό είναι ένα δώρο. Έζησα τρία χρόνια στην Νέα Υόρκη σπουδάζοντας στο «Εθνικό θέατρο», (American Academy of Dramatic Arts), έμαθα να είμαι «άνθρωπος», αποκόμισα καταπληκτικές γνώσεις για το γνωστικό μου χώρο, είμαι εκπαιδευμένη ως Method actor (Η Μέθοδος), υπερασπίζομαι την Μέθοδο, την διδάσκω με αγάπη και πάθος και δεν έχω βρει άλλη, που δίνει όλα τα εργαλεία σε έναν ηθοποιό για την δημιουργία μοναδικών ερμηνειών, αυτογνωσίας και προσωπικής εξέλιξης.
Συναναστράφηκα βραβευμένους, συγκλονιστικούς ανθρώπους-ηθοποιούς αναγνωρίζοντας την απλότητα τους και τον προικισμένο τρόπο που αντιμετωπίζουν τους νεότερους τους, είδα 364 παραστάσεις, έμαθα τον εαυτό μου και απόλαυσα μια ακομπλεξάριστη πόλη σε μια απόλυτα αξιοκρατική χώρα.
Με νοσταλγία παρακολουθώ στα OSCAR κάθε χρόνο κάποιον απόφοιτο της American Academy of Dramatic Arts, συνάδελφο, να βραβεύεται. 96 OSCAR καλύτερου αντρικού ή γυναικείου ρόλου είναι το αποτέλεσμα της δουλειάς της σχολής μου! Πώς να μην νιώθω περήφανη εφόσον είμαι κομμάτι αυτής της συνθήκης!»
Από όλα, τι νομίζετε ότι σας εκφράζει περισσότερο;
«Όπως αναφέρω στο βιογραφικό σημείωμα μου « Ποιος εαυτός γράφει; Ποιος εαυτός υποδύεται; Ποιος εαυτός τραγουδά; Ποιος εαυτός σκηνοθετεί; Κάθε πράξη μου καλλιτεχνική, κάθε ιδέα και η υλοποίηση της, κάθε προσπάθεια και κάθε αποτέλεσμα ανήκουν στην εκ-παίδευση του «εαυτού» να αντιληφθεί το σύμπαν μέσα στο οποίο εν-υπάρχει.
Το ορατό δείγμα αυτής της εκ-παίδευσης κάθε χρόνο παίρνει μια διαφορετική μορφή, αυτή της πραγμάτωσης ενός ρόλου στο θέατρο ή της γραφής ενός βιβλίου ή της σκηνοθεσίας μιας ιστορίας ή της δημιουργίας ενός c d…»
Μάθατε τόσα πολλά, πόσο σας άλλαξαν και πόσο επηρέασαν το χαρακτήρα σας;
«Οι συμπεριφορές μου προσπαθούν να είναι αντάξιες των βασικών μου αξιών και πεποιθήσεων. Αυτό αλλάζει, ευτυχώς όσο μεγαλώνω προς το κοινό καλό, δηλαδή το καλό το δικό μου, του συνανθρώπου, της κοινωνίας. Το κοινό καλό του τρίπτυχου είναι το ζητούμενο.
Αυτό που σίγουρα έχει αλλάξει μέσα μου είναι το η αντίληψη μου σε σχέση με τις προσδοκίες. Προσπαθώ να ζω το παρόν και να προσδοκώ το «τίποτα»!….αυτή η θεώρηση βασίζεται στην φιλοσοφία που πιστεύω. Το «τίποτα» ως ολότητα».
Ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας, εκπαιδεύτρια…..Έχετε καθόλου χρόνο για προσωπική ζωή;
«Δεν ζω και δουλεύω, ούτε δουλεύω για να ζω. Υπάρχω μέσα από την δουλειά μου, οπότε περνάω καλά κάθε στιγμή. Βρίσκομαι σχεδόν πάντα στην απόλυτη νιρβάνα της δημιουργίας. Με ολοκληρώνουν το διάβασμα, τα ταξίδια, το σινεμά, η άθληση, ο χρόνος με τα παιδιά μου…..».
Πως σκέφτεστε τη Μαρία σε δέκα χρόνια από τώρα;
«Υπήρξα δέκα χρόνια παντρεμένη κι έχω έναν γιο 16 χρονών και μια κόρη 13. Οπότε είμαι καλυμμένη από αυτό το «σχέδιο» της ζωής. Επιθυμώ στο μέλλον να είμαι ευτυχισμένη και ήρεμη, με καλούς φίλους, καλή μουσική και καλό κόκκινο κρασί….».
Τι είναι για σας η τέχνη σας, τι αντιπροσωπεύει;
«Είναι ο ήχος, ο ρυθμός, το χρώμα, η μυρωδιά, το άγγιγμα της σιωπής, είναι το φώς, η επαφή με το «άλλο» που είναι τόσο παρόν αλλά αθέατο…..είναι αυτό που υπάρχει μέσα σε όλα αυτά που φαίνονται».
Πείτε μας για το έργο «Η κακομοίρα της Νάπολι».
«Πρόκειται για ένα μονόλογο βασισμένο στο μυθιστόρημα της Elena Ferrante «I giorni dell’ abbandono», που πρωτοπαρουσιάστηκε με ιδιαίτερη επιτυχία στο θέατρο «Επί Κολωνώ» το 2010.
Στο εγχείρημα της μεταφοράς του λογοτεχνικού κειμένου στο θέατρο, η γραφή και η μουσική συνυπάρχουν ισότιμα και ισότροπα , συμπληρώνοντας και εμπνέοντας η μία την άλλη.
Έτσι μας δίνεται η ευκαιρία να απολαύσουμε τις αυτόνομες δημιουργίες διαφορετικών ειδών τέχνης που θα ενωθούν σε ένα σώμα, με κεντρικό άξονα τη σκιαγράφηση του ψυχισμού της πρωταγωνίστριας που αποδομείται, κάνοντάς μας να γελάσουμε με τη ψυχή μας».
Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο;
«Ετοιμάζομαι να επιστρέψω στην Αμερική…..»
{jcomments on}
