Από τις πιο ταλαντούχες ηθοποιούς μας, τις πιο δημοφιλείς και τις πιο αγαπημένες έχει γράψει ιστορία στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση Respect!
Από τις σπουδαιότερες μορφές του καλλιτεχνικού στερεώματος έχει αφήσει εποχή σε όποιο ρόλο κι αν έχει υποδυθεί.
Φέτος για δεύτερη σαιζόν πρωταγωνιστεί στο θέατρο «Ιλίσια-Βολανάκη» από 26 Σεπτεμβρίου 2014, μαζί με τη Θάλεια Ματίκα στο έργο του Καταλανού Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ζουρνέτ, «Δυο γυναίκες χορεύουν», για το οποίο ο ίδιος ο συγγραφέας είπε ότι είναι η καλύτερη εκδοχή που είδε ποτέ.
Τη θαυμάζουμε απεριόριστα και τη σεβόμαστε τη μοναδική Χρυσούλα Διαβάτη, γι αυτό και σήμερα τη φιλοξενούμε σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις της.
Κυρία Διαβάτη μιλήστε μας για τα παιδικά σας χρόνια και την απόφασή σας να γίνεται ηθοποιός.
«Είμαι κόρη στρατιωτικού. Καταλαβαίνετε… Έζησα μια «νομαδική ζωή». Άλλαξα έξι σχολεία. Ήταν τότε πολύ δύσκολες εποχές. Σχεδόν πάντα ζούσαμε σε παραμεθόρια μέρη.»
Οι δικοί σας έφεραν αντίρρηση ή σας στήριξαν στην επιλογή σας;
«Ο πατέρας μου δεν το ήξερε ότι πήγαινα στη δραματική σχολή. Η μητέρα μου με στήριξε.»
Ποιος ήταν ο πρώτος σας ρόλος και πως αισθανθήκατε για πρώτη φορά στη σκηνή;
«Δεν ήταν τόσο σημαντικός ο πρώτος μου ρόλος. Αλλά ότι και να ‘ταν, όταν είσαι νέος δεν έχεις απόλυτη συναίσθηση του τι συμβαίνει ακόμη.»
Πως ήταν τα καλλιτεχνικά πράγματα την εποχή εκείνη; Ο κόσμος πήγαινε περισσότερο στο θέατρο;
«Υπήρχε τότε μια αίγλη στον κόσμο του θεάτρου. Οι καλλιτέχνες είχαν πάθος και έρωτα για την τέχνη τους και το κοινό, απ’ την άλλη μεριά, είχε γνώση και κρίση.»
Η δουλειά σας που απαιτεί τόσο κόπο, άγχος , και απουσία από το σπίτι είχε αντίκτυπο στη ζωή σας;
«Νομίζω πως κατάφερα να τα παντρέψω όλα αυτά, την καριέρα με την οικογένεια, και φρόντισα να μη μεταφέρω το άγχος ποτέ στο σπίτι μου.»
Με τον επίσης σπουδαίο ηθοποιό σύζυγό σας Νικήτα Τσακίρογλου είστε περίπου 50 χρόνια μαζί, έχετε μια κόρη συμβολαιογράφο και εγγονάκια. Και οι δύο με το ίδιο επάγγελμα. Γνωριστήκατε στο έργο «Ιούλιος Καίσαρ» του Σέξπηρ που ανέβαζε ο Μάνος Κατράκη, όταν ο Νικήτας Τσακίρογλου ήταν ήδη γνωστός κι εσείς κάνατε τα πρώτα σας βήματα. Πως κρατήθηκε η οικογένεια, η σχέση; Δεν υπήρχαν πειρασμοί, ζήλια, ανταγωνισμός;
«Φυσικά. Και η ζήλια υπήρχε και οι πειρασμοί. Δεν υπήρχε, όμως, ποτέ ανταγωνισμός. Και βέβαια, πάνω απ’ όλα, υπήρχε αγάπη και σεβασμός. Χρειάζονται θυσίες, υπομονή, υποχωρήσεις για να στεριώσει ένας γάμος. »
Πιστεύετε ότι η τηλεόραση έκανε κακό στο θέατρο;
«Δεν ήταν η τηλεόραση που έκανε το κακό. Κάποιοι άνθρωποι το έκαναν, χωρίς πνευματικότητα, που ασχολήθηκαν με την τηλεόραση.»
Πως θα χαρακτηρίζατε τη Χρυσούλα;
«Παρορμητική και ενστικτώδη.»
Αν δίνατε ένα τίτλο στη ζωή σας ποιος θα ήταν;
«ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ»
Ας πούμε ότι κάνατε restart . Θα ακολουθούσατε πάλι το ίδιο μονοπάτι;
«Ναι. Ακριβώς το ίδιο.»
Πως αντιμετωπίζετε την κρίση και τι θα είχατε να πείτε στους πολιτικούς μας για την κατάσταση;
«Η κρίση αυτή δεν αντιμετωπίζεται. Το ξεπούλημα της πατρίδας έγινε με σφραγίδες και υπογραφές και είμαι πολύ θυμωμένη γιατί μας υποτίμησαν ως λαό και μας άλλαξαν τον τρόπο ζωής. Γιατί μας στέρησαν την ελπίδα. Να συνειδητοποιήσουν το έγκλημα που έκαναν και να το διορθώσουν άμεσα.»
Ο ρόλος που αγαπήσατε περισσότερο;
«Όλους τους ρόλους μου τους αγάπησα, αλλά αυτόν που ερμηνεύω τώρα τον έχω αγαπήσει περισσότερο. Ο ρόλος της ηλικιωμένης γυναίκας που έγραψε ο Ζουρνέτ στο «Δύο γυναίκες χορεύουν» είναι πολύ πυκνός και καταφέρνει να βγάζει χιούμορ και συγκίνηση με έναν τρόπο πολύ τρυφερό και άμεσο.»
Ένα γεγονός που θυμάστε από την καριέρα σας;
«Όταν… άρχισα πάλι να παίζω μετά από παύση κάποιων ετών. Όταν… βρέθηκα στην αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη και ερμήνευσα στη σκηνή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος την «Ντόλυ, την προξενήτρα!»
Σε τι πιστεύετε;
«Στον καλό μου τον Θεό.»
Φέτος συνεχίζεται με την επιτυχία της περσινής σεζόν «Δυο Γυναίκες Χορεύουν» . Μιλήστε μας γι αυτό και την ανταπόκριση που είχε στο κοινό.
«Είναι ένα υπέροχο έργο. Δικαιολογημένα, λοιπόν, έγινε επιτυχία και έχει τεράστια ανταπόκριση απ΄ το κοινό. Σχεδόν κάθε μέρα το θέατρο είναι απολύτως γεμάτο και το χειροκρότημα πολύ ζεστό. Τη στιγμή της παράστασης επικρατεί μια ησυχία που μοιάζει σαν ο κόσμος να παρακολουθεί κρατώντας την ανάσα του κι αυτό είναι συγκλονιστικό»
Δυο από τις μεγάλες σας επιτυχίες στην τηλεόραση ήταν οι σειρές «Δυο Ξένοι» και «Οι Στάβλοι της Εριέττας Ζαϊμη». Θα θέλατε να ξανακάνετε τηλεόραση;
«Και βέβαια, και ποιος δεν θέλει. Τη λατρεύω την τηλεόραση. Στο ευρύτερο κοινό μέσω αυτής μπορούμε να γίνουμε γνωστοί. Αρκεί να αξίζει ο ρόλος και να μην προδώσω τους ανθρώπους που με αγαπάνε και είναι θαυμαστές μου και με την προϋπόθεση ότι θα πληρωθώ. Ευτυχώς ήμουν τυχερή και πληρώθηκα από όλες τις δουλειές μου».
Υπάρχει ποιότητα στην τηλεόραση;
«Τι να πω, οι συνεργασίες οι δικές μου που είχα, ήταν πολύ προσεγμένες. Τα κείμενα, τα ντεκόρ, τα ρούχα μας, σημαντικοί συντελεστές, συνεργείο. Δεν υπήρχε μιζέρια. Τώρα βλέπω δουλειές που με πηγαίνουν πολλά χρόνια πίσω.
Σε αντίθεση με τούρκικα σήριαλ, που παρακολουθώ για να ενημερώνομαι , κι ας θεωρούνται κιτς , οι παραγωγές είναι πολύ καλές, έχουν πολυτέλεια, κοστούμια, σκηνικά…..Μην ξεχνάμε ότι και η τηλεόραση τέχνη είναι δεν είναι προχειρολογία, αλλά εδώ, αν κι έχουμε ανάγκη την τηλεόραση, σπάνια πια βλέπουμε κάτι ενδιαφέρον.»
Ένα απραγματοποίητο όνειρό σας και μια ευχή σας……
«Το απραγματοποίητο είναι απραγματοποίητο. Και η ευχή μου είναι να ξαναδώ την Ελλάδα μας όπως της αξίζει.»
