Για τους ολίγους, η Βρετανία είναι ο «παράδεισος», ενώ στην πραγματικότητα είναι μία μουντή χώρα χωρίς κοινωνικές ή άλλες ευαισθησίες. Πρόκειται για τα ολιγάριθμα μέλη της κυπριακής ελίτ, η οποία υπηρέτησε τους στρατηγικούς σκοπούς της πρώην αυτοκρατορίας, και κερδοσκόπησε εις βάρος του κυπριακού λαού, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Λίγο-πολύ αποτελούν και τον κορμό του πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Και αυτός είναι ο λόγος που ποτέ και κανείς εξ αυτών δεν αγγίζουν τη Βρετανία. Διότι τους κρατά στο χέρι.
Δυστυχώς, επηρεάζουν και «κόσμο» στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Όσοι κατά καιρούς ασκήσαμε κριτική στους Εγγλέζους, δεχθήκαμε άθλιες επιθέσεις, με «βίαιη» γλώσσα, από συγκεκριμένους κονδυλοφόρους.
Όλοι αυτοί, εκπρόσωποι της ελίτ και οι λοιποί, είναι το όχημα για την επικράτηση της Βρετανίας ως της «νονάς» της Κύπρου μας. Για τους πολλούς, τη μεγάλη μάζα του κυπριακού λαού, οι Βρετανοί είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί της Κύπρου.
Πιο επικίνδυνοι και από τους Τούρκους. Δεν θα ξεπεράσουν ποτέ ότι έχασαν κατά κράτος από τα παιδιά της ΕΟΚΑ και πάντα θα είναι τα χέρια τους κατακόκκινα από τις δολοφονίες των Ελληνοκυπρίων στη διάρκεια του αγώνα του 1955-59.
Η σχέση της Κύπρου με τη Βρετανία είναι ερμαφρόδιτη, ενώ έπρεπε να ήταν καθαρή: είναι οι αποικιοκράτες που εκδικήθηκαν την Κύπρο και το λαό της παραδίδοντας στην ουσία το νησί στις διαθέσεις της κατοχικής δύναμης. Ευθύνονται για όλα τα δεινά των Ελλήνων της Κύπρου. Είναι ερμαφρόδιτη επειδή οι Εγγλέζοι κρατάνε στο χέρι την κυπριακή ελίτ.
Είναι τυχαίο ότι έχουν σχέσεις ακόμα και με δυνάμεις, οι οποίες υποτίθεται είναι αντι-ιμπεριαλιστικές; Είναι τυχαίο ότι ελέγχουν και πολιτικούς που κατά τα άλλα, ιδεολογικά και εθνικά, καμώνονται πως βρίσκονται απέναντι στους Εγγλέζους; Προφανώς τους εκβιάζουν. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.
Η στάση της Βρετανίας στο θέμα της τουρκικής εισβολής στην κυπριακή ΑΟΖ – όπως πολύ σωστά την περιέγραψε ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας – είναι εξωφρενική και ακραία αντικυπριακή. Είναι γνωστός ο Άλαν Ντάνκαν και όσοι καλύψαμε τις συνομιλίες στο Κραν Μοντανά τον μάθαμε από την καλή και την ανάποδη.
Απορούσαμε για ποιο λόγο βρίσκονταν εκεί ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου και ο κατοχικός ηγέτης Μουσταφά Ακιντζί. Διότι ο «περίεργος» Ντανκαν έκανε καλύτερα τη δουλειά της κατοχικής δύναμης από τους αντιπροσώπους της Τουρκίας.
Όπως μου περιέγραψε ένας εκ των παρισταμένων, ένιωσε ότι ο κ. Αναστασιάδης ήθελε να τον…..δαγκώσει και ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, Νίκος Κοτζιάς, εάν δεν ήταν ευγενής και ψύχραιμος θα μπορούσε να του δώσει ένα χαστούκι και να είναι όλο δικό του. Η λέξη προκλητικός δεν περιγράφει τη στάση του.
Σαν «πληρωμένο πιστόλι» έμοιαζε στην Ελβετία, εκεί που μαγείρεψε μαζί με τον Νορβηγό Έιντε την απαράδεκτη λύση εις βάρος των συμφερόντων του κυπριακού λαού. Και στη συνέχεια συμμετείχε στο παιγνίδι της επίρριψης ευθυνών στον πρόεδρο της Κύπρου και την Ελλάδα, στο οποίο έλαβαν μέρος Κύπριοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι.
Δυστυχώς. Εκείνο το διάστημα……«έλαμψε» το άστρο του γενικού γραμματέα του «κομμουνιστικού» ΑΚΕΛ, Άνδρου Κυπριανού, ο οποίος μετά το Κραν Μοντανά συνάντησε στα κρυφά εκπροσώπους του κατοχικού καθεστώτος. Τους πίστεψε και – ελπίζω άθελά του, διότι δεν μπορώ να δεχθώ κάτι άλλο – έκανε ζημιά στο εθνικό θέμα της Κύπρου.
Οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν τις δηλώσεις του για να σταυρώσουν τον Νίκο Αναστασιάδη και τον Νίκο Κοτζιά, οι οποίοι απλά αποφάσισαν, ευτυχώς, να μην χαρίσουν τα κλειδιά της Κύπρου στην Τουρκία. Επιτέλους με τους Βρετανούς κάτι πρέπει να γίνει.
Δυστυχώς χάθηκε η ευκαιρία του Brexit για να τους ξεφορτωθούμε. Αλλά δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει έστω και ένας τρόπος για να κλείσουν οι βάσεις τους, που είναι «βάσεις θανάτου».
Εκεί δολοφόνησαν τον Πανίκο Δημητρίου όταν πήγε με τους συμμαθητές του να διαμαρτυρηθούν για την εχθρική στάση των Βρετανών, στο Ακρωτήρι τον Ιανουάριο του 1975. Την ημέρα της επετείου του Ενωτικού Δημοψηφίσματος, που ψήφισαν και οι Ακελικοί. Γιατί το έκαναν; Άβυσσος είναι η ψυχή τους, ως γνωστόν.
Στην ηγεσία του ΑΚΕΛ υπάρχουν και σοβαροί άνθρωποι. Και η πλειοψηφία των οπαδών του είναι πατριώτες. Απλά, πρέπει να σταματήσουν να ακούν τη σημερινή ηγεσία τους. Πρόκειται για άτομα που μπορούν να καταστούν επικίνδυνα όταν επιμένουν να παραμένουν προσηλωμένα σε μία αδιέξοδη πολιτική. Δεν γίνεται να δεχθούμε τους Τούρκους αφέντες της Κύπρου.
Αυτό προβλέπουν τα σχέδια που υποστηρίζει το ΑΚΕΛ, και τα οποία ευτυχώς εγκατέλειψε ο σημερινός πρόεδρος της Δημοκρατίας. Διότι τις ίδιες απόψεις υποστήριξε και ο κ. Αναστασιάδης την περίοδο του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν.
Οι θέσεις του δεν είχαν καμία διαφορά από αυτές της ηγεσίας του ΑΚΕΛ και ως γνωστόν, οι Κύπριοι «κομμουνιστές» είχαν συμμαχήσει με τους δεξιούς του Δημοκρατικού Συναγερμού (ΔΗΣΥ) για να μας επιβάλουν εκείνο το ρατσιστικό σχέδιο.
Ο κ. Αναστασιάδης το ξεπέρασε(;) αλλά ο διάδοχός του, ο εκ Πάφου ορμώμενος Αβέρωφ Νεοφύτου, παίζει ακόμα με εκείνη την απαράδεκτη ιδέα, ανάλογα βέβαια που βρίσκεται.
Όταν επισκέπτεται τα λεγόμενα «εθνικόφρονα» σωματεία, γίνεται Κολοκοτρώνης, παίρνει το σπαθί του και καλεί σε αγώνα για την απελευθέρωση. Και όλο αυτό το σκηνικό καθοδηγείται από τους Βρετανούς και ευτυχώς πολύ λίγοι δικοί μας, από το ΑΚΕΛ και τον ΔΗΣΥ, σαν αρνιά ακολουθούν τους εχθρούς της Πατρίδας.
Έχει πάντως ενδιαφέρον και το εξής: Για πρώτη φορά -ή τουλάχιστον εγώ δεν θυμάμαι να έχει συμβεί κάτι τέτοιο – οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ακολούθησαν τις επιλογές της Βρετανίας στο Κυπριακό.
Ενώ πάντα έκαναν ότι πρότειναν οι Εγγλέζοι τούτη τη φορά ανεξαρτοποιήθηκαν. Η αμερικανική δήλωση είναι ένα ισχυρό χαρτί στα χέρια του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Αντίθετα οι δηλώσεις των Βρετανών, είναι μαχαιριά στην καρδιά της Κύπρου. Βεβαίως, θα ζήσει όσες μαχαιριές και αν της καταφέρουν. Διότι οι Βρετανοί θα αποτύχουν ξανά να τη δολοφονήσουν. Όσον αφορά τον κ. Ντάνκαν, η τούρκο-λαγνεία του έχει ξεπεράσει τα όρια και πρέπει η Λευκωσία να τον αντιμετωπίσει όπως του αξίζει…
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αξίζει να διαβαστεί το βιβλίο «ΒΙΩΜΑΤΑ, ΚΥΠΡΟΣ 1974». Ο Ηλίας Παντελίδης, όπως είπε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, «δίνει τη δική του μαρτυρία για τα βιώματα που κουβαλάει στην ψυχή του, δίπλα στη μαρτυρία άλλων δεκαπέντε συμπατριωτών μας, εννέα Ελληνοκυπρίων, τεσσάρων Τουρκοκυπρίων, ενός Βρετανού και ενός Μαρωνίτη, στους οποίους δίδει μέσω της πένας του βήμα για να καταθέσουν στο βιβλίο του τη δική τους αλήθεια για όλα όσα βίωσαν».
Όπως αποκάλυψε ο κ. Αναστασιάδης, ο Παντελής, γιος του Ηλία Παντελίδη και η Αϊσέ, κόρη του φίλου του Μουσταφά Μπαλτσίογλου, βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι διαπραγματεύσεων και συζητήσεων για την επίλυση του κυπριακού προβλήματος. Πως τα φέρνει η μοίρα καμιά φορά…
