Παρά τα ελπιδοφόρα μηνύματα σχετικής αποκλιμάκωσης των τελευταίων ημερών, τα τύμπανα του πολέμου εξακολουθούν να ηχούν στην Ουκρανία.
Το προηγούμενο διάστημα καλλιεργήθηκε η αίσθηση του αναπόφευκτου του πολέμου, σε ένα κλίμα που είχαμε να το δούμε από την εποχή της δεύτερης αμερικανικής επέμβασης στο Ιράκ.
Είναι σαφές ότι κάθε λογικός άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι η πρώτη προτεραιότητα θα πρέπει να είναι η προστασία της ειρήνης και η αποφυγή του πολέμου.
Η θέση της Ελλάδας πρέπει να είναι επίσης ξεκάθαρη. Πάγια η εξωτερική πολιτική της χώρας μας υποστηρίζει ότι οι σχέσεις των κρατών θα πρέπει να διέπονται από τους κανόνες του διεθνούς δικαίου.
Η κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα όλων των κρατών, προφανώς και της Ουκρανίας, θα πρέπει να γίνονται σεβαστές από όλους. Από την άλλη μεριά, η Ρωσία θα πρέπει να έχει θέση σε ένα σύστημα αρχιτεκτονικής ασφάλειας της Ευρώπης, με τρόπο που να καλύπτει τα νόμιμα συμφέροντα της.
Και ξέρουμε τον δρόμο για αυτό. Το 1999, ένα βασικό κείμενο του ΟΑΣΕ (Οργανισμός για την Ασφάλεια και την Συνεργασία στην Ευρώπη) η «Χάρτα της Κωνσταντινούπολης», στο οποίο συμφώνησαν Ρωσία και Δύση, περιλαμβάνει τις γενικές αρχές για την αδιαίρετη Ευρωπαϊκή ασφάλεια:
«Τα κράτη δεν θα ενισχύουν την ασφάλειά τους σε βάρος της ασφάλειας κανενός άλλου κράτους» και «κανένα κράτος ή ομάδα κρατών δεν μπορεί να έχει παραπάνω ευθύνη για την διατήρηση της ειρήνης και της ασφάλειας στην Ευρώπη».
Γενικότερα, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να αποκτήσει στρατηγικά αυτόνομη εξωτερική πολιτική, να υπηρετεί τα δικά της συμφέροντα, κι όχι να πιέζεται να εμπλακεί σε έναν νέο ψυχρό πόλεμο ΗΠΑ και Ρωσίας ή ΗΠΑ και Κίνας. Βέβαια, αυτή η αυτονομία δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί, καθώς για μείζονα ζητήματα δεν υπάρχει συναντίληψη στην Ε.Ε., ούτε καν μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας.
Για την Ελλάδα η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική πρέπει να είναι βασική επιδίωξη, όπως ήταν κατά την περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ανάλογη ήταν, άλλωστε, η κεντρική επιλογή των Ελληνικών κυβερνήσεων μετά τη μεταπολίτευση, να καλλιεργούν τις σχέσεις με τη Ρωσία και την Κίνα. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πήγε για πρώτη φορά το 1979 στη Μόσχα, την πρώτη οικονομική προσέγγιση με την Κίνα την έκανε το ΠΑΣΟΚ.
Η επιλογή της Ελλάδας να παίζει αυτό το ρόλο της “γέφυρας” ανάμεσα στο πολιτικό μας σπίτι, την Ευρωπαϊκή Ένωση, και άλλες μεγάλες δυνάμεις, κινδυνεύει να ανατραπεί από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος επανέφερε τη λογική του “προκεχωρημένου φυλακίου” της Δύσης στη συζήτηση για την Ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία.
Στη συνέχεια, η Ρωσία χαρακτηρίστηκε από τον Υπουργό Άμυνας στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Ρίγα “εχθρική δύναμη”. Αυτό δεν το έχει ξαναπεί Έλληνας υπουργός. Λίγο πιο κομψά το διατύπωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη συνέντευξή του στην Washington Post. Ευτυχώς η ζημιά, ως ένα βαθμό διορθώθηκε με την επίσκεψη του στο Σότσι.
Γενικότερα ο πρωθυπουργός, έχοντας επιλέξει το ρόλο του πιστού και δεδομένου συμμάχου, απομακρύνεται από την πάγια πολιτική της γέφυρας που ακολουθούσε η χώρα.
Είδαμε το αποτέλεσμα! Το κυβερνητικό δώρο της επ’ αόριστον συμφωνίας με τις ΗΠΑ για παραμονή των βάσεων στην Ελλάδα, ακολούθησε το nonpaper που «άδειασε» τον East Med.
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Είναι ανάγκη να επιστρέψουμε στην πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, που επιδιώκει η χώρα μας να είναι παράγοντας ειρήνης και πυλώνας σταθερότητας, πρώτα από όλα στην περιοχή μας και στη συνέχεια στο κοινό Ευρωπαϊκό μας σπίτι.
Ειδικά μέτρα θα πρέπει να ληφθούν για την προστασία της Ελληνικής κοινότητας της Ουκρανίας. Πάνω από όλα, θα πρέπει να δυναμώσει η φωνή της λογικής και της ειρήνης. Ένας νέος πόλεμος στην Ευρώπη είναι αδιανόητος.
Πηγή xtypos.gr
