Καλημέρα σε όλες και όλους, είμαι ο Κώστας Βαξεβάνης, δημοσιογράφος και εκδότης του Documento. Φυσικά είμαι απομονωμένος, καταβάλω όμως προσπάθεια να μην είμαι μονωμένος.
Προσπαθώ να παίρνω την πληροφορία για όσα συμβαίνουν, αλλά και να καταλαβαίνω όσα συμβαίνουν. Και ένα από αυτά που κατάλαβα αυτή την εβδομάδα που ξεκινήσαμε το πρωινό newsletter με τον Θανάση Καραμπάτσο είναι πόση ανάγκη για επικοινωνία υπάρχει.
Έξω από τους αλγορίθμους του facebook και τον φρενήρη ρυθμό του twitter, επιλέξαμε το newsletter γιατί είναι μια πιο προσωπική μορφή επικοινωνίας και με αυτές τις γραμμές θέλω να σας ευχαριστήσω προσωπικά για τα δεκάδες email που μας έχετε στείλει.
Διαβάζω όσα μου προωθεί η ομάδα, αφενός γιατί υπάρχουν δημοσιογραφικές πληροφορίες αλλά και γιατί μερικά είναι πολύ συγκινητικά και μας δίνουν δύναμη για να προχωράμε παρά τις δύσκολες συνθήκες.
Σας ευχαριστώ πολύ εκ μέρους όλης της ομάδας της εφημερίδας και να ξέρετε πως δεν σταματάμε αλλά μόλις ξεκινήσαμε και θα έλθουν και άλλες κινήσεις. Η τεχνολογία είναι με το μέρος μας. Ελπίζω και όλοι εσείς που μας διαβάζετε.
Ωστόσο, αυτό είναι ένα κάπως προσωπικό κείμενο. Δεν μπορώ να ξεφύγω από την φύση του δημοσιογράφου, ούτε από την ιστορία που ως πολεμικό ανταποκριτή με έφερε κατά καιρούς δίπλα σε δραματικά γεγονότα τα οποία, ασυνείδητα επαναφέρω μέσα μου για να βγάλω συμπεράσματα.
Η πανδημία δεν μοιάζει με τους πολέμους που έχω ζήσει. Είναι γεμάτη από τον αόριστο φόβο που κάνει τους ανθρώπους να επιστρέφουν στην πρωτόγονη φύση τους.
Θυμάμαι πριν από χρόνια έκανα ένα ντοκιμαντέρ στην Ουρουγουάη που αφορούσε εκείνο το συγκλονιστικό δυστύχημα του 1972, όταν ένα αεροσκάφος έπεσε στις Άνδεις και οι επιζήσαντες κατέφυγαν σε κανιβαλισμό για να επιβιώσουν (η γνωστή ταινία Alives περιγράφει αυτή την πραγματική ιστορία). Συνάντησα λοιπόν όσους επέζησαν από το δυστύχημα.
Μπορείτε να διαβάσετε εδώ την ιστορία ή αν έχετε διάθεση τώρα στο σπίτι να δείτε παρακάτω το ντοκιμαντέρ (και εμένα στα νιάτα μου).
Σε αυτό το ταξίδι είχα απέναντί μου τον ήρωα της υπόθεσης Νάντο Παράντο που κατάφερε περνώντας τις Άνδεις να ζητήσει βοήθεια και τον ρώτησα με πραγματική απορία «μα πώς έφτασες στο σημείο να φας το κρέας των νεκρών φίλων σου, πώς μπόρεσες;»
Ο Νάντο κοίταξε εμένα και τον οπερατέρ και χωρίς να μεσολαβήσει χρόνος μας είπε «το λέω σε σένα, στον οπερατέρ και σε όσους μας ακούνε. Όλοι θα κάνατε το ίδιο. Ο άνθρωπος τηρεί τους κανόνες και τον πολιτισμό του όσο δεν απειλείται η επιβίωσή του».
Το έχω κρατήσει ως συμπέρασμα από τη ζωή ενός ανθρώπου που έφτασε στην πιο ακραία κατάσταση. Το αναφέρω γιατί όλες αυτές τις μέρες λέμε και σχολιάζουμε διάφορα για όσους χάνουν τον πολιτισμό τους και μετατρέπονται σε ζώα που προσπαθούν να επιβιώσουν. Νομίζω θα γράψω λίγο παρακάτω για το συγκεκριμένο.
Η ανθρωπότητα αυτή τη στιγμή δεν είναι μόνο ανήμπορη αλλά και αβέβαιη. Δεν υπάρχει τίποτα σταθερό για να πατήσει και να εγγυηθεί την επόμενη μέρα. Είναι το ίδιο εξοντωτικό με την απειλή του ιού.
Ο πολιτισμός μας, οι σταθερές μας, η οικονομία, οι θρυλικές αγορές και τα πανίσχυρα χρηματιστήρια έχουν ισοπεδωθεί από τον αόρατο κορωνοϊό. Τίποτα δεν είναι όπως ξέραμε και τίποτα δεν θα είναι.
Η συνέχεια στην ΠΗΓΗ…..
