Όπως τόνιζε ο κυβερνήτης του «Αβέρωφ», αρχιπλοίαρχος Σωτήριος Χαραλαμπόπουλος τον καιρό που η σημαία του «πλωτού κάστρου ελευθερίας» τιμήθηκε, η σημαία ήταν επηρμένη στον κύριο ιστό του θωρηκτού κατά τη διάρκεια των δύο ναυμαχιών, Έλλης και Λήμνου, και είναι διάτρητη από θραύσματα εχθρικής οβίδας.
Ήταν η ιστορική τελετή, με την πρωτοβουλία του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου. Φαίνεται ότι η σημαδιακή επέτειος των 110 ετών της σημαίας που συμπίπτει με τα 200 χρόνια της εθνεγερσίας, δεν συγκίνησε κανέναν, ώστε αυτή η τελετή να επαναληφθεί.
Αναφερόμενος στην ιστορία του θωρηκτού, ο κυβερνήτης του επεσήμανε ότι έφτασε πριν από 110 χρόνια, την 1η Σεπτεμβρίου 1911, στον όρμο του Φαλήρου, με κυβερνήτη τον πλοίαρχο Παύλο Κουντουριώτη. Χαρακτήρισε εντυπωσιακό το μέγεθός του και εξήγησε ότι για αυτόν τον λόγο μετονομάστηκε σε θωρηκτό και τέθηκε άμεσα ως ναυαρχίδα του ελληνικού στόλου.
«Ήταν ένα από τα πιο αξιόπιστα, ταχύτερα, ταχυβόλα και αποτελεσματικά πλοία της εποχής του, ενωμένο αναπόσπαστα με την προσωπικότητα και το πατριωτικό σθένος του ναυάρχου Κουντουριώτη. Παραμένει ως τώρα το πλοίο που δεν γνώρισε την ήττα και την καταστροφή.
Είναι το μόνο πολεμικό πλοίο στον κόσμο που συμμετείχε ενεργά και στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, το μοναδικό κομμάτι της ελληνικής επικράτειας που παραμένει συνεχώς ελεύθερο και ελληνικό τα τελευταία 106 χρόνια»…σημείωσε.
Παρουσιάζοντας την πορεία του στους Βαλκανικούς Πολέμους υπογράμμισε ότι το ’12-’13 και υπό τη χαρισματική ηγεσία του ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη απελευθέρωσε τα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου. Με τις δύο ναυμαχίες, Έλλης και Λήμνου, εγκαταστάθηκε η ελληνική ναυτική κυριαρχία σε όλο το Αιγαίο, η οποία και καθόρισε την έκβαση των Βαλκανικών Πολέμων και τον διπλασιασμό των ελληνικών εδαφών.
Με το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, και καθώς η Ελλάδα ήταν στις νικήτριες δυνάμεις, το θωρηκτό κατέπλευσε στην Κωνσταντινούπολη και η τεράστια σημαία του κυμάτιζε απέναντι από την Αγιά Σοφία.
Στη Μικρασιατική Εκστρατεία το πλοίο συμμετείχε ενεργά, μεταφέροντας ελληνικά στρατεύματα και βοηθώντας με το πυροβολικό του στην προέλαση του στρατού και στην κατάκτηση στρατηγικών θέσεων του εχθρού.
Κατά την υποχώρηση και την καταστροφή βοήθησε αποτελεσματικά με τα πυροβόλα του, κρατώντας τα εχθρικά στρατεύματα στα υψώματα, ώστε οι μονάδες του στρατού, προστατευμένες και συντεταγμένες, να φτάσουν στα παράλια και να επιβιβαστούν με ασφάλεια στα ελληνικά πλοία.
Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έφυγε στη Μέση Ανατολή επικεφαλής του ελληνικού στόλου και συνέχισε να γράφει ιστορία προστατεύοντας νηοπομπές και λιμάνια, με κύρια δράση στον Ινδικό Ωκεανό. Επέστρεψε στην ελεύθερη Ελλάδα το 1944, επικεφαλής του ελληνικού στόλου.
Αποσύρθηκε από την ενεργό υπηρεσία μόνο όταν έκανε το τελευταίο ταξίδι του το 1945 για να ενώσει τα Δωδεκάνησα με τη μητέρα Ελλάδα. Το 1983, το θωρηκτό κέρδισε ακόμη μία μάχη, καθώς το Πολεμικό Ναυτικό αποφάσισε την αναγέννησή του, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα, μέρα με τη μέρα.
Το Τάγμα του Σωτήρος είναι ιεραρχικά, το ανώτερο Τάγμα Αριστείας της Ελληνικής Δημοκρατίας και παλαιότερα του Βασιλείου της Ελλάδος. Η δημιουργία του αποφασίστηκε το 1829, τελευταίο χρόνο της επανάστασης, από την Δ΄ Εθνική Συνέλευση του Άργους, πλην όμως συστάθηκε δια του από 20 Μαΐου 1833 Β.Δ. “Περί συστάσεως Τάγματος Αριστείας δια το Βασίλειον της Ελλάδος” (ΦΕΚ 19/1833), όπου και απονέμεται από το 1833.
Ο Ανώτερος Ταξιάρχης φοράει το σήμα του Τάγματος σε ένα κολλιέ, και το αστέρι του Τάγματος στο αριστερό στήθος.
