Η Τζίνα Φωτεινοπούλου είναι υψίφωνος (σοπράνο), με πτυχίο ελληνικής φιλολογίας από τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, δίπλωμα μονωδίας (κλασικό τραγούδι) Ωδείου Αθηνών, πτυχίο «παραστασιακών τεχνών» (μουσική-θέατρο-χορός, BA in Performing Arts, με ειδίκευση στο μιούζικαλ και στη τζαζ) από διακεκριμένα πανεπιστήμια του Λονδίνου. Στην Ελλάδα επέστρεψε το 2001.
Η καλλιτεχνική της πορεία περιλαμβάνει συναυλίες με συμφωνικές ορχήστρες και μουσικά σύνολα, πρωταγωνιστικούς ρόλους στην Εθνική Λυρική Σκηνή, στο Μέγαρο Μουσικής, στο μικρό θέατρο της Επιδαύρου, σε θέατρα και μουσικές σκηνές εντός και εκτός Ελλάδας.
Από τις 22 Ιανουαρίου 2014 και κάθε Τετάρτη στις 20.30 έως και 26 Φεβρουαρίου 2014, εμφανίζεται με επιτυχία στο Badminton Loft στη μουσική παράσταση δικής της έμπνευσης και δημιουργίας «Μυθ-ιστορίες Γυναικών».
Της δίνουμε το λόγο και τη γνωρίζουμε καλύτερα…….
-Κυρία Φωτεινοπούλου πως ασχοληθήκατε με το λυρικό τραγούδι;
“Όταν ξεκίνησα να σπουδάζω μουσική δεν είχα ιδέα τι είναι λυρικό τραγούδι. Αν και τα ακούσματά μου ήταν ποικίλα, λόγω του πατέρα μου που ήταν λάτρης της μουσικής , με το λυρικό τραγούδι είχα τη μικρότερη επαφή . Ανακάλυψα ότι υπάρχει το μάθημα της «μονωδίας» πολύ αργότερα , γύρω στα δεκαέξι ηλικία ιδανική όμως για την καλλιέργεια της φωνής. Όταν δε άρχισα να γνωρίζω τις δυνατότητες της φωνής που καλλιεργείται, τότε η έλξη ήταν μοιραία και καθοριστική για τις επαγγελματικές μου επιλογές.”
-Οι γονείς σας σάς στήριξαν;
“Οι γονείς μου, αν και εκπαιδευτικοί , με όλες τις ανασφάλειες για το μέλλον του παιδιού τους, ειδικά όταν επιλέγει το δρόμο του ελεύθερου επαγγελματία, στήριξαν στο έπακρο την απόφασή μου και ήταν συμπαραστάτες μου στα δύσκολα που μου επιφύλαξε η συγκεκριμένη επιλογή.
Άλλωστε έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την ενασχόληση μου με το τραγούδι & την τέχνη γενικότερα, τόσο γονιδιακά – είναι και οι δύο προικισμένοι με τάλαντα καλλιτεχνικά – όσο και γιατί οι καλλιτεχνικές τους δραστηριότητες και οι χαρές που λάμβαναν από αυτές, ήταν για μένα μεγάλο κίνητρο για τις περαιτέρω επιλογές μου….»
-Η επιλογή σας σας αντάμειψε;
«Εννοείται πως ναι!! Η τέχνη μου με ταξιδεύει, με οδηγεί σε μοναδικούς τόπους ψυχικής εφορίας, με λυτρώνει , μου προσφέρει αμέτρητες στιγμές ευτυχίας.»
-Που εμφανιστήκατε για πρώτη φορά, ποιος ο αγαπημένος σας ρόλος;
«Πρώτη φορά στο σανίδι του θεάτρου Ακροπόλ ως «Λιλλή Σουρμελή» στην παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής «Το Φιόρο του Λεβάντε». Αγαπημένοι μου ρόλοι της Γκρέις Φάρελ στο μιούζικαλ «Άννυ» και της Βιβίκας στον « Βαφτιστικό». Όλοι οι ρόλοι γίνονται αγαπημένοι μου είτε κωμικοί είτε τραγικοί, είτε και τα δύο μαζί.»
-Ο πιο δύσκολος ρόλος σας;
«Σαφέστατα αυτός των «Μυθ-ιστοριών» διότι καλούμαι να υποδυθώ μέσα σε λίγο χρόνο πολλές και διαφορετικές γυναικείες φιγούρες. Αλλά και φωνητικά είναι ό,τι πιο δύσκολο έχω κάνει μέχρι σήμερα.
Ο ρόλος απαιτεί αντοχή, σθένος σωματικό, γιατί κινούμαι συνεχώς επί μία ώρα και σαράντα λεπτά, αλλά οπωσδήποτε και σθένος φωνητικό λόγω των ηχοχρωματικών εναλλαγών.»
-Σας βοήθησε κάποιος στην αρχή;
«Όταν γύρισα από την Αγγλία , ήμουν άγνωστη μεταξύ αγνώστων .Υπήρξαν αρκετοί, κυρίως μουσικοί που πίστεψαν σε μένα και με πρότειναν είτε απευθείας για ανάθεση έργου είτε για ακρόαση που για καλή μου τύχη, όσες φορές έγινε αυτό, ήταν επιτυχής.
Θα αναφέρω κάποιους για τους οποίους αισθάνομαι ευγνωμοσύνη: Πασχάλης Πλισσής και Δημήτρης Κατσαρός, μουσικοί στην ορχήστρα ποικίλης μουσικής της ΕΡΤ, Μιχάλης Οικονόμου μαέστρος, Γιάννης Συγκλέτος, ηχολήπτης στα μουσικά σύνολα της ΕΡΤ και Δημήτρης Γιάκας πιανίστας και υπεύθυνος καστ στην Εθνική Λυρική Σκηνή την εποχή που γύρισα από την Αγγλία.»
-Πόσο δύσκολο είναι να ξεχωρίσεις;
«Το να ξεχωρίσεις στο χώρο είναι θέμα συγκυριών. Ο αγώνας για μια ευρεία αναγνώριση, είναι σκληρός. Το θέμα είναι να μη χάνεσαι σ’ έναν διαρκή αγώνα προσπαθώντας να ξεχωρίσεις. Πιστεύω όμως και στην τύχη. Μια στιγμή μπορεί να είναι το αεί.»
– Πως βιώνετε την κρίση;
«Θα έλεγα ότι είμαι ευγνώμων που ο κόσμος, με αγωνίες για το αύριο και την επιβίωσή του, με ακολουθεί και με υποστηρίζει…αυτό βέβαια λέει πολλά, είναι παρήγορο που ο κόσμος βρίσκει διεξόδους στην τέχνη, σημαίνει πως οι αισθήσεις του είναι ακόμα ζωντανές, όπως και η εσωτερική του δύναμη μεγάλη που τον κάνει να αντιστέκεται σε όποιες δυσκολίες…»
-Τι θα θέλατε να πείτε στους πολιτικούς μας;
«Μη παρακαλώ σας, μη λησμονάτε τη χώρα μου». Αυτό θα έλεγα τραγουδιστά, δυνατά, με πείσμα και με την ελπίδα ότι και αυτοί θα την αγαπήσουν!! Θα τους έλεγα να πάρουν το «Άξιον εστί» του Ελύτη και να το κάνουν ιερό τους βιβλίο, καθημερινό τους εγχειρίδιο για προσανατολισμό!!
Η χώρα που αποδεκάτισαν είναι πλούσια σε άψυχο και έμψυχο υλικό!! Πρώτον, όλο τον παραγωγικό πλούτο της Ελλάδας φρόντισαν να τον αδρανοποιήσουν, δεύτερον, τον λαό φρόντισαν πρώτα να τον «αγελοποιήσουν» εξασθενίζοντας αργά και μεθοδικά τη συνολική του παιδεία και έπειτα να τον πείσουν ότι είναι ανάξιος να δημιουργεί και να χαίρεται.
Ο κόσμος είναι απελπισμένος, φοβισμένος, δίχως ελπίδα και αυτό είναι το πιο σοκαριστικό. Στις «Μυθ-ιστορίες» η Ελλάδα θα ήταν σίγουρα η προδομένη γυναίκα! Εγώ θα επιθυμούσα αν και προδομένη, να έχει την ελπίδα της αναγέννησης, αυτή που θα έλεγε «Θα ξαναγεννηθώ!!
Σύντροφοί μου αθάνατοι ένας αλήτης, ένας μάγος κι ένας κλόουν (κι εδώ είναι η θέση των νέων, των ανθρώπων με όραμα, των καλλιτεχνών και των ανθρώπων του πνεύματος) «Κουράγιο!!» θα πουν «γιατί είναι δύσκολο και σκληρό να πεθαίνεις και να ξαναγεννιέσαι!!»
-Μιλήστε μας για τις «Μυθ-ιστορίες γυναικών».
«Στις«Μυθ-ιστορίες γυναικών» ο θεατής παρακολουθεί την ενηλικίωση μιας γυναίκας μέσα από φωνές άλλων γυναικών που τραγουδούν τα πάθη, τα λάθη, τις επιλογές, τη στάση ζωής που τις καθόρισε. Η παράσταση κινείται σε δύο επίπεδα, το βιωματικό και το περιγραφικό.
Συνδυάζει λόγο, τραγούδι και κίνηση, μέσα από αγαπημένες μελωδίες Ελλήνων και ξένων και αποδίδεται σκόπιμα από μία φωνή και ένα πιάνο, ώστε να υπάρχει έντονα η αίσθηση της μονάδας.
Η πρόκληση για μένα είναι η συνεχόμενη εναλλαγή ως προς το θυμικό των γυναικών που ερμηνεύω, που σημειολογικά συμπορεύεται με την αμφιθυμία της θάλασσας και τις φάσεις της σελήνης, δύο στοιχεία που ουσιαστικά «στήνουν» το σκηνικό , είναι θηλυκού γένους, εναλλάσσονται μέσα στο χρόνο και δεν τον οριοθετούν, αφού υπάρχουν συνεχώς μέσα σε αυτόν.
Ωστόσο, δεν απουσιάζει και το αντρικό στοιχείο αφού η θεματολογία έχει να κάνει με τη σχέση αυτών των γυναικών ως προς το άλλο φύλο, με τον ερωτικό δηλαδή συσχετισμό δύο μονάδων. Σκηνοθέτης είναι ο Φωκάς Ευαγγελινός και ενδυματολόγος η Εύα Νάθενα.»
– Η Τζίνα πως είναι σαν άνθρωπος; Τι αγαπάει, τι απεχθάνεται;
«Λατρεύω τη λογοτεχνία, την ποίηση, το θέατρο, και τον αθλητισμό – ήμουν κάποτε αθλήτρια – και εξακολουθώ να αθλούμαι καθημερινά, τα ταξίδια, τις καλές παρέες, τις «μαζώξεις» σε σπίτια…..τα απλά που μου χαρίζουν έντονες μικρές ή μεγάλες χαρές και με το πέρασμα του χρόνου συνθέτουν τις πιο ωραίες αναμνήσεις μου. Αγαπάω την αλήθεια, την καθαρότητα, το φως, το γέλιο.
Απεχθάνομαι το ψέμα, την υποκρισία, την αγένεια. Θέλω τους γύρω μου ευτυχισμένους, συμπάσχω όταν υποφέρουν. Είμαι αισιόδοξη, πληθωρική στις εκφράσεις μου, ονειροπόλα και ρομαντική.
Δεν μπορώ να βάλω θετικό ή αρνητικό πρόσημο στον εαυτό μου, γι’ αυτό θα πρέπει να απευθυνθείτε στους οικείους μου.»
