Ευρυδίκη Σιγαλού: «Τα παιδιά είναι οι φάροι των ονείρων μας και των ιστοριών μου»
-Κυρία Σιγαλού πότε αρχίσατε να γράφετε, από μικρή είχατε το ταλέντο;
«Τα ταλέντα είναι φυσικά χαρίσματα, προικιά που δίνονται στον άνθρωπο από την ώρα της γέννησης του και τον συνοδεύουν, σε όλη του τη ζωή. Πριν μάθω γραφή, σαν παιδάκι συνομιλούσα με φανταστικούς ήρωες και έπλαθα ιστορίες. Ύστερα, στις εκθέσεις μου στο σχολείο, οι ιστορίες μου ήταν φανταστικές και υπερβολικές. Ό, τι δεν μου άρεσε, μου έλειπε ή δεν με ικανοποιούσε, το εξέφραζα στο χαρτί και ο κόσμος μου γινόταν αρμονικός και πλήρης. Όπως έπρεπε να είναι, στα δικά μου μάτια».
-Γιατί προτιμήσατε το παιδικό βιβλίο;
«Το βλέπω σαν ηθική υποχρέωση, προς την νέα γενιά που ανθίζει σε καιρούς δύσκολους, όπου βασιλεύουν οι πνευματικές εκπτώσεις και οι αξίες».
-Πόσο δύσκολο είναι να συνθέσεις παραμύθι, από που αντλείτε την έμπνευση;
«Μου είναι εύκολο να γράφω παραμύθια. Τα χέρια μου κυλούν γρήγορα στο πληκτρολόγιο, σε αντίθεση με τα μυθιστορήματα…Τις περισσότερες φορές έρχεται το ίδιο το παραμύθι (σαν ιστορία ή σαν τίτλος) και μου απαιτεί να σηκωθώ και να γράψω, την ώρα που πέφτω να κοιμηθώ».
-Σαν μητέρα δύο παιδιών, διδαχθήκατε από εκείνα για τις ιστορίες σας;
«Τα παιδιά μου, αλλά και τα παιδιά όλου του κόσμου, μου υπενθυμίζουν τον χαμένο Παράδεισο και την άδολη Αγάπη που πρέπει να έχουμε όλοι μέσα στη ψυχή μας. Τα παιδιά είναι οι φάροι των ονείρων μας και των ιστοριών μου».
-Ποια στοιχεία πρέπει να έχει ένα βιβλίο για να κεντρίσει το ενδιαφέρον των παιδιών;
«Να φανερώνεται ο αόρατος κόσμος της φαντασίας και του ασυνείδητου, μπροστά τους και στα μέτρα τους. Όταν οι ήρωες με τα σύμβολα και τα στοιχεία (ζώα, λουλούδια, πέτρες κλπ.) αποκτούν υπόσταση και με τη λαλιά τους, μιλάνε με αλήθειες και διδάγματα στα παιδιά. Επίσης, μεγάλο ρόλο παίζει και η εικονογράφηση. Πρέπει να ανταποκρίνεται απόλυτα με την διαισθητική αφήγηση του βιβλίου».
-Πόσο καθοριστικά είναι τα παιδικά μας χρόνια και κατά συνέπεια το παραμύθι, το παιδικό βιβλίο, για την μετέπειτα εξέλιξή μας;
«Μετά τον θηλασμό έρχεται το παραμύθι, αξία τροφοδότησης και ανάπτυξης του παιδιού. Συμβάλει στην μεταλαμπάδευση της μητρικής γλώσσας, στην συναισθηματική και αντιληπτική ωριμότητα, στην κριτική και δημιουργική σκέψη. Πυροδοτεί τη φαντασία, τη συνεργασία, τον διάλογο, την αισθητική. Οπότε ναι, η φιλαναγνωσία που ξεκινάει από την μικρή ηλικία, από την εποχή που μαμά διαβάζει τα παραμύθια στα μικρά της και ακούνε με προσοχή, το παιδί οπλίζεται με ποιότητες για την εξέλιξη του».
– Οι γιαγιάδες έχουν αλλάξει στην εποχή μας, δεν είναι πια οι παραδοσιακές, όπως εμείς τις θυμόμαστε, τουλάχιστον οι περισσότερες…
«Οι γιαγιάδες έχουν γίνει μοντέρνες, είναι ενεργές κοινωνικά, δεν ζουν μέσα στην οικογένεια με τσεμπέρι δίπλα στο τζάκι. Πιστεύω όμως, πως δεν έχουν χάσει τον συνδετικό κρίκο με το εγγόνι. Μήπως και οι γονείς δεν έχουν αλλάξει; Πιο πολύ νομίζω πως οι εκπαιδευτικοί αφηγούνται παραμύθια στα παιδιά, παρά γονείς- & γιαγιάδες».
-Από την αρχή που ξεκινάτε να γράψετε γνωρίζετε και το τέλος της υπόθεσης, ή καθοδόν το πλάθετε;
«Γνωρίζω στο περίπου. Οι ήρωες με καθοδηγούν! Όταν γράφω είτε πεζογραφία, είτε ποίηση, ο ανώτερος εαυτός μου παίζει τον πρωταρχικό ρόλο. Η γραφή είναι αυτόματη θα έλεγα»…
-Πόσο δύσκολο είναι για κάποιον νέο συγγραφέα να εκδώσει ένα πόνημά του; Αρκεί να είναι ενδιαφέρον, πρέπει να το χρηματοδοτήσει ο ίδιος ή να έχει κάποιες γνωριμίες ώστε να τον βοηθήσουν στους εκδοτικούς οίκους;
«Ένας καινούργιος συγγραφέας μπορεί να κάνει αυτό έκδοση ή να πληρώσει έναν εκδοτικό οίκο (λίγοι είναι οι εκδοτικοί που αναλαμβάνουν αξιοκρατικά και χωρίς πληρωμή), θα τυπωθεί το βιβλίο και μετά τι; Για μένα άλλο έχω ταλέντο και άλλο εκφράζομαι. Έχει διαφορά».
-Τώρα κυκλοφορεί το καινούργιο σας παραμύθι «Η ανικανοποίητη πέτρα» σε υπέροχη εικονογράφηση Αιμιλίας Πέτρου από τις εκδόσεις «Μέθεξις». Πείτε μας τι πραγματεύεται και τα διδάγματα προς τα παιδιά…
«Το παράξενο αίσθημα του ανικανοποίητου, φωλιάζει και τυραννάει την καρδιά του κάθε ανθρώπου. Έρχεται λοιπόν «Η ανικανοποίητη πέρα» να προβληματίσει, αλλά και να διαφωτίσει τον αναγνώστη».
-Ανήκετε στους συγγραφείς που μπόρεσαν να ζήσουν από την συγγραφή;
«Ζω για τη συγγραφή, δεν μπορεί όμως να με ζήσει, εκείνη»…
-Τι εκτιμάτε, τι απεχθάνεστε, με τι μότο αντιμετωπίζετε τις δυσκολίες;
«Εκτιμώ την αυθεντικότητα, απεχθάνομαι την μετριότητα και αντιμετωπίζω τις δυσκολίες με μότο «Δοκίμασε με και θα δεις».
-Το lock down σας έκανε πιο δημιουργική;
«Το lock down δεν με έκανε πιο δημιουργική, γιατί είμαι δημιουργική κάθε μέρα, κάθε λεπτό».
-Η γνώμη σας για την απίστευτη κατάσταση που περνάμε;
«Βιώνουμε τη νέα τάξη πραγμάτων. Τίποτε δεν θα είναι όπως παλιά. Αναταράξεις και ανακατατάξεις σε όλη την ανθρωπότητα. Μπαίνουμε στην εποχή του Υδροχόου που σημαίνει, αύξηση της πνευματικότητας. Ας συντονιστούμε και ας απολαύσουμε. Μένουμε παρατηρητές και ευγνωμονούμε».
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Ευρυδίκη (Έφη) Σιγαλού, γεννήθηκε στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας και σε ηλικία 8 ετών επέστρεψε με την οικογένεια της στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας, τόπος καταγωγής των γονιών της, όπου έμεινε μέχρι τα 18 της.
Ύστερα, ήρθε στο Μαρούσι και από τότε ζει εκεί αλλά. Είναι μητέρα δύο παιδιών , γράφει ποίηση, λογοτεχνία και διδακτικά παραμύθια. Ο Όμιλος UNESCO Πειραιώς και Νήσων της απένειμε «Τιμητικό Έπαινο» για τη συμβολή της στον Πολιτισμό, μέσω του συγγραφικού της έργου.
Η αγαπημένη συγγραφέας των παιδιών, αλλά και των ενηλίκων, μας προσφέρει και φέτος ένα καινούργιο παραμύθι. «Η ανικανοποίητη πέτρα» (εκδ. «Μέθεξις»), έρχεται να μας προβληματίσει αλλά και να διαφωτίσει, αυτό το παράξενο αίσθημα του ανικανοποίητου, που φωλιάζει στην καρδιά του κάθε ανθρώπου.
Τα βιβλία που έχει γράψει:
«Η κόρη του γιαλού» εκδ. Λιβάνη. «Μια βασίλισσα αλλιώτικη από τις άλλες» διδακτικό παραμύθι, εκδ. «Αλφάβητο Ζωής». «Η ιστορία ενός φυτού» παραμύθι, εκδ. «Μέθεξις». «Η Μαρίτσα και ο Τόνυ» παραμύθι, εκδ. «Μέθεξις». «Σαββατολουσμένη μου» εκδ. «Μέθεξις». «Τα χρώματα του συναισθήματος» εκδ. «Μέθεξις». «Η ανικανοποίητη πέτρα», διδακτικό παραμύθι, εκδ. «Μέθεξις».
